DSCN6203 (Kopiowanie)

187

(IMMCk

^Nr!^;Oj ⁺ HjO+20j -► Na₂S0₄+HjSO, + 883 kJ/mol.

Natomiast przedstawiciele gatunku ThiobaciUus thiocyanooxldans utleniają rodanek potasu zgodnie j reakcją:

KCNS+20j + 2HjO -- KNH₍SO. + CO₎+920kJ/mol.

Drobnoustroje ThiobaciUus dcnitrijicans utleniając siarką, jednocześnie redukują azot:

6HNO, + 5S + 2H,0 -► 5H,S0₄+3N + 276I kJ/mol.

Bakterie wodorowe należą do różnych rodzajów. Posiadają zdolność wykorzystywania nawet śladowych ilości tlenu w środowisku. Przeprowadzana przez bakterie wodorowe reakcja zapisana może być wzorem:

2Hj+0, -p 2H.O + 573 kJ/mol.

Bakterie wodorowe zazwyczaj odżywiają sią hetero troficznie, natomiast na samożywny tryb życia przechodzą wówczas, gdy w ich otoczeniu (w glebie) pojawi sią wodór.

Spośród bakterii żelazowych (żelazistych) autotrofami są zapewne tylko gatunki Gallionella ferrugineaca (przeprowadzaj ąca reakcją:

2Fe(HC0_J)_J+V40_! + H₂0-§2Fe(OH)₎+4CO. + !67kJ/mol.),

a także ThiobaciUusferrooxidans (utleniający także siarką) i FerrobaciUusferrooxidans. Bakterie te żyją w glebach.

Względnymi autotrofami są również bakterie utleniające tlenek weela (na przykład Bacillus oligotroplms) według zapisu:

2C0+0,-12CO_:+573 kJ/moL

Do autotrofów zaliczamy też bakterie meianogcnne.t należące do archebakteriil. które syntetyzują metan z dwutlenku węgla i wodoru (a także z kwasu octowego lub metanolu, czego jednak nie możemy zaliczyć do chemosyntezy). Bakterie metanogenne są bezwzględnymi beztlenowcami (nic posiadają enzymów niwelujących toksyczność tlenu, tzn. katalazy i dysmutazy ponadtlcnkowej). Metan powstaje w bardzo skomplikowanej reakcji, w której oprócz wodom, wody i dwutlenku węgla bierze udział m.in. metanofuran. W reakcji tej uzyskuje się 137 ki energii na gramocząsteczkę metanu.

Natomiast zaliczane do niedawna do chemoautotrofów tzw. metanotrofy (mikroorganizmy utleniające metan, metanol i inne pochodne), obecnie wyodrębniane sąjako trzecia (obok autotrofou i heterotrofów) grupa, ponieważ uzyskują energię z utleniania związków organicznych, a nie ze związków nieorganicznych (jak to czynią autotrofy).

53. Szlaki przemian związków w komórce

Dotychczas naszą „ulubioną” reakcją biochemiczną był rozpad cząsteczki glukozy do dwutlenku węgla i wody. Reakcję laką określa się mianem glikolizy i stanowi ona główny tor przemian tego cukru w większości organizmów żywych. W rzeczywistości przebiega ona w wielu etapach, zilustrowanych na rycinach 5-25, a potem 5-4,5-26,5-29, a także w skrócie przedstawiony na tyc. 5 14.

W procesie rozpadu cząsteczki cukru do dwutlenku węgla i wody z wydzielaniem energii z grubsza możemy wyróżnić 3 etapów:

I rozszczepienie glukozy (heksozy) na dwie cząsteczki aldehydu glicerynowego (trioza);

Z utlenienie aldehydu glicerynowego do glicerynianu. a następnie pirogronianu:

3 delurboksylację pirogronianu do tzw. aktywnego octanu połączonego z koenzymem A (czyli do acetyłofcocnzymu Ky,

4. cykl kwasów tiójkarboksylowych (cykl Krebsa);

i, fosforylację oksydatywną (łańcuch oddechowy), frzy ostatnie etapy mają miejsce w mitochondnum.