DSCN6621 (Kopiowanie)

bębenkowej jest ok. 22 razy większa od podstawy strzemiączka- zatem drgania przeniesione na małą powierzchnię okienka z dużej powierzchni błony bębenkowej mają mniejszą amplitudę, ale są przeszło 20-krotnie silniejsze. System kosteczek słuchowych działa w tym przypadku jak dźwignia, a drgania powietrza przenoszone są na drgania płynu przez układ mechaniczny.

Trąbka słuchowa to przewód, który łączy ucho środkowe z gardłem. Mięśniówka ściany trąbki słuchowej jest przeważnie w stanie skurczu, dzięki czemu przewód ten jest zamknięty. W przypadku zmian ciśnienia atmosferycznego trąbka otwiera się, a ciśnienie w jamie bębenkowej wyrównuje się z ciśnieniem na zewnątrz. Ten mechanizm umożliwia odbieranie bodźców dźwiękowych także w warunkach podwyższonego lub obniżonego ciśnienia (np. we wznoszącym się samolocie albo w nurkującym okręcie podwodnym), ale także zapobiega pęknięciu błony bębenkowej w przypadku dużych różnic ciśnienia pomiędzy przewodem słuchowym zewnętrznym a jamą bębenkową.

Ucho środkowe ma również mechanizmy zapobiegające uszkodzeniu słuchu przez nadmierny hałas - poprzez durnienie dźwięków. Aparat tłumiący składa się z dwóch maleńkich (najmniejszych w organizmie ludzkim) mięśni: napinacza błony bębenkowej i mięśnia strzemiączkowego. Przy natężeniu dźwięku o 70-90 decybeli powyżej progu słyszalności danej częstodiwości następuje odruchowy skurcz obu mięśni (w obu uszach jednocześnie); mięśnie te działają antagonistycznie (w przeciwnych kierunkach) i ich skurcz powoduje napięcie błony bębenkowej. Strzemiączko odsuwa się od okienka przedsionka i następuje zmniejszenie amplitudy drgań- tłumienie natężenia dźwięku wynosi od 5 do 10 dB.

schody przedsionka błona przedsionkowa

Ucho wewnętrzne czyli błędnik (łac.: labirynthus) składa | się z błędnika kostnego i leżącego w nim błędnika błoniastego, ten ostatni zaś z przedsionka i trzech kanałów półkolistych oraz ślimaka (porównaj razdz. 8.72.1. i ryc. 8-45). Właściwym narządem przetwarzającym bodźce akustyczne na impulsy nerwowe jest ślimak, a właściwie leżący w nim narząd spiralny (Cortiego) -ryc. 8-55. Ślimak jest to rurka długości 35 mą skręcona podobnie jak muszla mięczaków, przy czym zawinięta jest 2,75 raza. Na przekroju poprzecznym w rurce tej wyróżnić możemy trzy kanały: schody przedsionka, schody bębenka i przewód ślimakowy (ryc.

Ryc. 8-55. A - przekrój przez ślimak; B - schemat narządu Cortiego (ID).

8-55). Schody przedsionka znajdują się w części górnej, natomiast schody bębenka w części dolnej; obie „klatki schodowe” łączą sięu szczytu ślimaka małym otworem, zwanym szparą osklepka.

UCHO ŚRODKOWE

UCHO WEWNĘTRZNE

W ten sposób schody przedsionka i schody bębenka tworzą w gruncie rzeczy jeden kanał, wypełniony przychłonką (perylimfą) i zwany przewodem przychłonkowym (ryc. 8-55 i 8-56). Wewnątrz tego kanału biegnie inna rurka -przewód ślimakowy - wypełniony śródchłonką. Od strony schodów przedsionka oddziela go cienka błona przedsionkowa, a od strony schodów bębenka grubsza błona podstawna, na której spoczywa narząd spiralny (Cortiego). (Przewód ślimakowy ma połączenie z woreczkiem, a poprzez woreczek z pozostałymi elementami narządu zmysłu równowagi - łagiewką i kanałami półkolistymi).