DSCN6756 (Kopiowanie)

{Natomiast temperatura najcieplejszego miesiąca waha się od poniżej 0°C na Grenlandii do 10°C na południowych granicach Arktyki. Najniższa temperatura w okolicach bieguna północnego wynosi-h-52°C. Natomiast najwyższa temperatura w tym miejscu to 6°C. Roczne sumy opadów na Arktyce ją również wyższe niż na Antarktydzie i wynoszą od poniżej 100 mm w części środkowej (wyłącznic w postaci śniegu), do 300-400 mm na granicach południowych. Ze względu na silne wiatry zimą występują tu zamiecie śnieżne. Surowy klimat w Arktyce powoduje, że w ciągu całego roku utrzymuje się tu lód w postaci lodowców, wiecznych śniegów i wieloletniej zmarzliny. W wielu miejscach powłoka lodu jest w rzeczywistości tylko zamarzniętym morzem. Łączy się ono zimą z lądem, a latem topnieje, przez co otwiera wody. Dzięki temu istnieje możliwość sezonowej migracji zwierząt. Grenlandia i północne wyspy są okryte przez cały rok powłoką lodową. Fauna morska charakteryzuje się małym zróżnicowaniem gatunkowym, przy jednoczesnej dużej liczebności populacji. Zwłaszcza występuje tu znaczna obfitość ryb, przede wszystkim dorszowatych, śledziowatych i głowaczowa-tych. Ssaki morskie są reprezentowane przez wieloryby (w tym endemicznego wieloryba grenlandzkiego), morsy i foki. Pozostałe to gatunki żyjące na krach, między innymi niedźwiedź polarny. Z ptaków przeważają wspomniane wcześniej gatunki oceaniczne takie jak alki, mewy i wydrzyki.

10.4.2. Tundra

Lodowiec Arktyki przechodzi w tundrę. Jest to bezleśna formacja roślinna w północnej strefie podbiegunowej - w południowej strefie podbiegunowej nie ma ona swojego odpowiednika. Tundra składa się przede wszystkim z porostów (takich jak chrobotek reniferowy) i mchów, nielicznych roślin zielnych reprezentowanych głównie przez trawy i turzyce, oraz krzewinek (między innymi borówek i bagna), a także karłowatych brzóz i wierzb (ich wysokość nie przekracza zazwyczaj 30 cm). Wszystkie te rośliny musiały dostosować się do krótkiego okresu wegetacji, chłodnego lata oraz długiej i surowej zimy, czyli do szczególnie trudnych warunków klimatu subpolamego. Poza tym niesprzyjająca rozwojowi jest też wieczna zmarzlina gleby i bardzo silne wiatry. Tundra od północy graniczy z opisaną wyżej strefą polarnych pustyń lodowych, natomiast od południa z tajgą. Średnia temperatura w zimie na obszarze tundry wynosi około -5 °C (może spaść nawet do -60 °C), natomiast w fecie zaledwie 5°C. Lato zresztą jest bardzo krótkie, wraz z wiosną i jesienią trwa zaledwie od 50 do 160 dni. Opady wynoszą do 350 mm rocznie i są to zwykle opady śniegu. Nawet latem, kiedy dni są dłuższe, energia słoneczna zostaje wykorzystana głównie do stopienia powłoki lodowej i śnieżnej. Kiedy topnieje śnieg, tundra staje się dobrym lęgowiskiem dla owadów (na przykład muchówek, które przetrwały zimę jako jaja lub poczwarki). Dlatego latem pojawia się tu wiele gatunków ptaków wędrownych. W tundrze można też spotkać inne wędrowne zwierzęta, na przykład renifery. Jednak kiedy kończy się pora ciepła, zwierzęta te migrująna południe. Mniejsze zwierzęta, takie jak lemingi, pozostają na zimę, dzięki czemu mogą stanowić pokarm dla drapieżników: rosomaków, gronostajów, lisów, sów śnieżnych czy wilków. Najpotężniejszym zwierzęciem tych obszarów jest niedźwiedź polarny polujący na foki. Nie ma natomiast w tych warunkach przedstawicieli gadów i płazów. Systemy korzeniowe roślin tundry sięgają dosyć płytko, ponieważ tylko powierzchniowa warstwa ziemi odmarza. Poniżej 1 metra występuje wieczna zmarzlina, która nie przepuszcza wody. W związku z tym powierzchnia jest grząska i bagnista i występują na niej rozległe, płytkie jeziora oraz powolne potoki. W wyżej położonych miejscach można spotkać kępy roślinności. W okresie krótkiego kalendarzowego lata następuje rozwój roślinności o krótkim okresie wegetacyjnym. Reprezentowana jest ona między innymi przez jaskry, niezapominajki, maki polarne czy wrzosy. Ze względu na niałą dość czasu rośliny te szybko się rozwijają, szybko kwitną i szybko wydają nasiona. Gleby tundry są ubogie w sole mineralne i materię organiczną. Typowe dla tundry są gleby poligonalne, które po-w wyniku jej zamarzania i odmarzania. Tundrę możemy podzielić na cztery podstawowe typy.