DSCN6954

164_

Maria Konopnicka

Giotto

Między ludźmi tak chodzić musiała,

Niby dumna i niby nieśmiała,

Z licem smętnym bezbrzeżną tęsknotą,

Jak ją tutaj zostawił nam Giotto.

Prosn rąbek własnego przędziwa Pierś jej wąską i szczupłą okrywa,

Prosty rąbek z lnów cienkich utkany,

Co błękitem maluje skroś łany.

Ani jej tu aniołowie służą,

Ani ona jerychońską różą,

Ni na tronie słonecznym królową,

W światłokręgu siedmiu gwiazd nad głową.

Jeszcze skrzydeł Duch nad nią nie waży, Jeszcze świat jej nie stawia ołtarzy,

Stoi cicha, a boża prostotą...

Tak ją tutaj zostawił nam Giotto.

Ciemna w twarzy od zmierzchów tej ziemi, Zadumana myślami smętnemi,

Gdzieś w dalekiej, nadprzestrzennej ciszy, Szumy oliw ogrójcowych słyszy.

Nie prorockie księgi z nią mówiły,

Lecz zapadłe przydrożne mogiły,

Ale łąki drżące we łzach rosy,

Ale w stepie rozetkane głosy.

Nie pogląda w rajskie pozaświaty,

Lecz na liche i zapadłe chaty,

_e UC1SZOUC    /

iciszone bory,

^ „ła między'P^olanaSZe

,,_hvmoP* *_{cie fl}awet ptaszę...

-ze ploty,

A fl*^e    .    ,

,_7irz podniósłby się z ławy, tylko    wzrok utopił mgławy

tf^ił łez nawałą złotą...

icka

jfaria Konopa

pfiechżeja teraz...

_. Pó/o eon fali di pensiero al cielo...

Petrarka

Niechże ja teraz przypomnę w żałobie Twoje rozmowy i twoje milczenie!

Niech się głęboko zadumam o tobie,

Coś odszedł w cienie...

Niechże mi znowu rozbłyśnie ta złota Róża miesięczna, co w oczach nam stała,

Nad kapanilą rozkwitniona Giotta,

Płomiennie biała...

Niechaj się jeszcze tą ciszą otoczę,

Jaka nas zdjęła na pustym Lungamo,

I niech mnie znowu twe słowa prorocze Światłem ogarną...