Madonna5

II.

GIOTTO.

Między ludźmi tak chodzić musiała.

Niby dumna i niby nieśmiała,

Z licem smętnem bezbrzeżną tęsknotą,

Jak ją tutaj zostawił nam Giotto.

Prosty rąbek własnego przędziwa Pierś jej wązką i szczupłą okrywa,

Prosty rąbek z lnów cienkich utkany.

Co błękitem maluje skroś łany.

Ani jej tu aniołowie służą,

Ani ona jerychońską różą,

Ni na tronie słonecznym królową,

W światłokręgu siedmiu gwiazd nad głową.

Jeszcze skrzydeł Duch nad nią nic waży, Jeszcze świat jej nie stawia ołtarzy,

Stoi cicha, a boża prostotą.

Tak ją tutaj zostawił nam Giotto.

Ciemna w twarzy od zmierzchów tej ziemi, Zadumana myślami smętnem i.

Gdzieś w dalekiej, nadprzestrzennej ciszy, Szumy oliw ogrójcowych słyszy.

Nie prorockie księgi z nią mówiły, l*ecz zapadłe przydrożne mr>giły,

Ale łąki drżące we łzach rosy,

Ale w stepie rozełkane głosy.

Nie |K>gląda w rajskie pozaświaty.

Lecz na liche i zapadłe chaty.

Lecz na czarne, uciszone bory.

Lecz na cierniem zarosłe ugory.

Iśćby mogła między pola nasze,

A nie zlękłoby się nawet ptaszę...

Iśćby mogła między nasze płoty,

A nie zlękłyby się i sieroty.

Tylko nędzarz podniósłby się z ławy,

W ciemnej twarzy wzrok utopił mgławy I wybuchnął łez nawałą złotą...

Tak ją tutaj nam zostawił Giotto.