DSCN7054 (3)

19.

19.

I Spokojna, — tylko oczy się jej mącą.

Czerń rozjuszona właśnie wtedy wpadła,

; Gdy w tej postaci stała u zwierciadła.

I konające potępieńca oczy,

ji Gdy je śmierć grzeszna pod swe bielmo toczy, Już oblężone katów piekła zgrają,

Piekielnych krain witane już cieniem, —

Nic groźniejszego widzieć nie zdołają Przed ostatecznem na wieki zgaśnieniem. sTa wpół kobieta, wpół grobów maszkara,

: Z gasnącą lampą w rękach ubroczonych,

Jak gdyby z gwiazdą swych dni policzonych; Ten kozak za nią, co jak zbrodni kara,

[ Choć piętnem mordu cechowany cały,

•    Przecież, niewolnie, staje osłupiały

Przed okropnością złoczyńców sumienia;

> Ten blask pożaru; skrwawione tło cienia;

; A ci mordercy, co w^r głębokiej dali | Pomiędzy nocą orężem błyskali:

•    Prawdziwy obraz pieczar potępienia! i

20.

iDalejże, dzieci! a wam co się stało ?«

! Był to głos Szwaczki świeżo przybyłego, j Gdy pozierano po sobie nieśmiało.

| A choć na chwilę stanął i głos jego, itOnby się zaśmiał do djabła samego.

| »Ho, hol nie wiecie, co to za djablica,

I »Nie wiecie tego, — a mój nóż odgadnie.

I »Patrzcie, jak we krwi skąpał się już ładnie!

E >A choć tak we krwi, jeszcze się rozświeca!

•Hej, dzieci! dalej, na pańskie komnaty!® Ryknęły miedzią atamańśkie płuca,

A jak grzmot działa gradem śmierci rzuca.

700 Tak czerń rozjadła rzuciła się tłumem,

Z piskiem wściekłości, z głowni skrzących s8 Na drzwi, na dachy, na ściany, na kraty,

A stare echo zawyło z przestrachu,

Kiedy po całym rozleli się gmachu,

706 Drzwiami, oknami, 'wyłomami- dachu.

•A teraz, dzieci, na rządcy pokoje!

•On, widzę, zamknął przed nami drzwi swojej Ale jak silą poparli drzwi całą,

Runęły, z dźwiękiem przykrego gwizdnienia, -710 Jakby je żywcem wyrwano z korzenia.

Czemuż ten kozak, co wprzód skoczył śmiało, Jak śmiało skoczył, tak się cofnął z trwogą? ffcóż-to ma znaczyć ta w ciele djablica ?

Ona nie słyszy, nie widzi nikogo:

7i6 Takie spokojne jej oko i lica.

Przed nią trup leży w rozrzuconem łożu;

W ręku nóż trzyma, krew pieni po nożu;

A na niej całej skrwawiona koszula.*’

Ona ją bierze, macza w trupa ranę,

720 I żmie ją niby i niby wypiera,

Potem martwego pościelą otula,

Wymawia zcicha słowa ucinane,

Zbroczonem płótnem cała się wyciera,

I wolnym krokiem idzie do zwierciadła.

726 Stanęła, z lampą w ręce konającą,