DSCN9544

NOWY ROK 1

Minął rok tak jak lekkie naszych snów marzenie Lub jak złote, błyszczące nadzieje młodości;

Gdy nas ponure okrywają cienie,

Cóż nam po zgasłej lampie, cóż nam po przeszłości? —

A jednak w tej przeszłości chwila szczęścia błyska, ⁵ Jej pamięć się nie zatrze w nudnych chwil potoku...

I choć teraz tęsknota serce moje ściska,

Winszuj mi chwili szczęścia w upłynionym roku.

2

Pamiętam... Nad strumieniem, na schylonym drzewie Siedziała zadumana wznosząc czarne oczy.    ¹⁰

I wrzos krasił uploty jej ciemnych warkoczy,

Woń kwiatów upajała w wietrzyka powiewie...

Widziałem ją... Patrzałem... Zabijałem siebie I serce moje drżało w podwojonym biciu.

Odchodziłem od zmysłów, byłem... byłem w niebie. ¹⁵ Winszuj mi chwili szczęścia jedynej w mym życiu...

3

Pamiętam: potem na mnie zwróciła swe oko,

Spłonąłem tak jak księżyc w gęstym mgły tumanie...

Ach, to spojrzenie nadto utkwiło głęboko I do śmierci w zniszczonym sercu pozostanie.    ³⁰

Niestety, wzrok ten luby, droższy mi nad życie,

Zimny był tak jak promień zimowego słońca —

A ja jak lód tajałem i niszczałem skrycie:

Winszuj mi zbliżonego cierpień moich końca.

Już Nowy Rok nadchodzi... odwiedź to ustronie,

Gdziem poznał radość, smutek i miłości ciosy;

Ujrzysz te same srebrne wód przejrzystych tonie, Ujrzysz posępne jodły — i kwieciste wrzosy.

Ujrzysz — ach, wtenczas czułe serce zadrzy w tobie — Ujrzysz krzyż i mogiłę z grobowym kamieniem —

Ach! wtenczas winszuj szczerze, winszuj choć na grobie Temu, co się już rozstał z życiem i cierpieniem.

5

Może... lecz cóż się snuje w mojej wyobraźni!

Może w to miejsce przyjdzie samotna dziewica, Choćby wiedziona samym natchnieniem przyjaźni... Wtenczas pilnie się wpatrzyj w jej prześliczne lica: Może przy skromnym grobie zatrzyma się chwilę, Może nawet łza czysta w oku zajaśnieje...

Ach! wtenczas winszuj jeszcze, winszuj na mogile Spełnionych moich życzeń, wyższych nad nadzieje.

Dzień 26 grudnia, rok 1826.

25

ZAKl.

K