DSCN9632

TEN SAM DUCHOWI PŁOMIENNY SZLAK...

Ten sam duchowi płomienny szlak,

Ten sam słowiański orzeł i lew,

Tam gdzieś na wiedźmie Krokt czy Krak, Ścierwo — Orłowie — ogień i krew.

A tam gdzieś ludu słowiański syn

W zagrodzie swojej w modlitwie śni, Bo dziś — jak złotych aniołów gmin, Wieczność — jak złotych tysiące dni.

Niebo — jak w kwiatkach błękitny len, Przyszła ojczyzna piękna — jak sen, Bo on nie sławy, lecz słowa syn,

On wie, co wielki znaczy się lud,

Nie padnie, on krwi szanuje czyn,

A czyn najwyższy — odda za cud.

WTENCZAS MI PANI MIESIĄCOWA RZEKŁA...

Wtenczas mi pani miesiącowa rzekła,

Zapoznając mię z duchową krainą:

„Ci, pod którymi Polska w grób się wlekła,

Znowu dziś w Turczech są i znowu giną,

Znowu je będzie ręka mieczem siekła,

Znów — gdy za późno — sztandary rozwiną".

A wtenczas ja, Duch — ponad Oceanem Postawion — jąłem ducha mego dzieje Rozpamiętywać — i rozmawiać z Panem,

Słysząc... jak morze pode mną szaleje,

Jak fale na brzeg idą i o skały

Złotą obite blachą... piersi tłuką.

201