DSC
36 (8)

Coniunctionis, III. 1957). Jednakże wyobrażenie wody używane jest jako allegoria spiritus sancti: „Aqua viva aralia Spiritus Sancti” („Łaska ducha św. jest żywą woda", Rupert, opat z Deutz, w: J.P. Mignę, Patr. lat.. L 169. col. 353). „Aqua fluenta Spiritus Sancti” („Płynąca woda ducha św.”, Bruno, biskup WUrzburga, w: J.P. Mignę: dz. cyt., t 142, col. 293). „Aqua Spiritus Sancti infusio” („Woda jest wpłynięciem ducha św.”, Garnerius od św. Wiktora, w: J.P. Mignę: dz. cyt., t 193. col. 279). Woda jest także allegoria humanitatis Christi (Gaudentius, w: J.P. Mignę: dz. cyt.. Ł 20, coL 983). Bardzo często woda występuje jako rosa (ros Gedeonis). Rosa jest również allegoriam Christi: „ros in igne visus est” („rosę widzi się w ogniu”, Romanus: De Theophania. w: Pitra: Analecta sacra, 1876, I, s. 21). „Nunc in terra ros Gedeonis fluxit” („Teraz rosa Gedeona spłynęła na ziemię”, Romanus: De Natiuitate, dzi. cyt., s. 237). Alchemicy sądzili, że axjua permar.ens jest obdarzona siłą przemiany ciała w ducha i obdarzania go cechą niezniszczalności (Turbo Philosophorum, ed. J. Ruska. 1931, s. 197). Wodę nazywano także acetum (octem), „quo Deus perficit opus, quo et corpora spiritus capiunt fet spiritualia fiunt” („przez który bóg spełnia dzieło i przez który ciała przyjmują duchy i same stają się duchowe”). (Turba. s. 126). Inna. nazwą jest spińtus sanguis (Turbo, s. 129). Turbo jest wczesnym łacińskim traktatem z XII w., przetłumaczonym z arabskiej kompilacji z IX i X w. (Ruska). Jednakże jej treści pochodzą ze źródeł hellenistycznych. Chrześcijańska aluzja do spiritualis sanguis może pochodzić z wpływów bizantyjskich. Aqua permanens jest rtęcią, argentum vi-vum (Hg). ,Argentum vivum nostrum est aqua clarissima nostra” („Nasza rtęć jest naszą najczystszą wodą”, Rosarium Philosophorum, w: Artis Auri-ferae, II, s. 213). Aqua była też nazywana „ogniem” (ignis, tamże, s. 218). Ciało jest przemieniane przez wodę i ogień — co jest pełną paralelą do chrześcijańskiej idei chrztu i duchowej przemiany.

ⁿ Missale Romonum. Rytuał ten jest stary i jako benedictio minor (lub major) salis et aąuae znany jest od około VIII w.

* W trakcie Słowa Izydy, prorokini do jej syna Horosa (Berthelot: Alch. Grecs, 1, XIII) anioł przynosi Izydzie małe naczynie wypełnione przezroczystą wodą, tj. arcanum. Jest to oczywista paralela do krateru Hermesa (Corpus Hermeticum, Lab. I) i tego samego u Zosimosa (Berthelot: Alch. Grecs, II, LI, 8), gdzie zawartością jest nous. W folizA zai fioorota Pseudo--Demokryta ^Berthelot, Alch. Grecs, I, 63) mówi się o boskiej wodzie, że dokonuje przemiany, wskutek której „ukryta natura” wychodzi na powierzeń r.;ę. W traktacie Komar:osa spotykamy cudowną wodę, która sprowadza nową wiosnę. (Berthelot: dz. cyt., IV, XX. 9).

^m Gnos.s (w Hermetis Trismegisti Troctolus vere Aureus, etc., cum Scholrj Dominict Gnosii, 1610, s. *4 i 101) mówi o „Hermaphroditus nos-ter Adarrrcus". kiedy ma do czynienia z czwórcą w kole. Centrum jest jned.ator pacem faciens inter inimicos” („pośrednikiem, który czyni pokój wśród nieprzyjarióD, a wiec wyraźnie symbolem jednoczącym (patrz: Psycholog terę Typen. Definicja: ..Symbol”). Herma/rodyta pochodzi z „serpens we .ptum mpraegnans" (patrz: Artis Aurtferae, I. i. 303), który nie jest

niczym innym jak Mercuriusem. anima ipundi. '(M. Majer: Symbole Aurę oe Mensac. s. 42. oraz Berthelot: Alch. Grecs. I, 87). Ouroboros jest symbolem hcrmalrodytycznym. Hermafrodytę nazywano też Rebis (^zrobiony z dwóch"); częściej przedstawiany by) w apoteozie (np. w Rosanum Philosophorum. w: Artis Aurifcrae, II, a. 291 i 359; to samo w: H. Reusner: Pandora 1588. s. 253).

^w Aurora Consurpens (cz. I) powiada cytując Seniora: ^Est unum quod nunąuam moriiur, quoniam augmentatione perpetua persererat; cum cor-pus glorificatum lucrit in ressurcctione novissima mortuorum-. Tunc Adam secundus dicet priori ct filiis suis. Vcnite oenedicti patris mei~" („Jest jedno, które nigdy nie umrze, gdyż ciągle się zwiększa; kiedy ciało przemieni się w czasie ostatecznego zmartwychwstania zmarłych-. Wówczas drugi Adam stanie się pierwszym i powie do swych synów: Pójdźcie, o błogosławieni ojca mego.-”).

" Na przykład Alphidius (żyjący przypuszczalnie w XII stuleciu): ,JLux moderna ab eis gignitur, cui nulla lux similis est per totum mundum" („I zrodzi on nowe światło, z którym nie da się porównać żadne inne światło w całym świecie"). Rosarium Philosophorum, w: Artis Auriferae, II, s. 248; to samo Tractus Aureus Hermetis.

^M Por. Das Geheimnis der goldenen Blute, 1957.

•⁷ Por. Psychologie und Alchemie, cz. II.

^M Por. A.E. Waite: The Secret Tradition in Alchemy, 1926.

14*