DSC
74 (7)

’b Wljsńwh zasad. „Niech to nic bidzie u Cicb'.-

ćj bvs

- -t    V- viu»ił‘, uO

uc7ATiić miał iv.cc/ takową, i zabił sprawiedliwego z niczbożnyrn. azebv byl sprawiedliwy, jako niezbożny. Niech to nie będzi-u Ciebie. Izali Sędzia wszystkiej ziemi nie uczyni sprawiedh-

• .KI O/?

wosci.

W istocie różnica między opowieścią o Potopie a tą argumentacją jest wielka, lam człowiekowi zabronione jest znać dobro i zło, a jego postawa wobec Boga jest postawą poddania się albo grzesznego „ nieposłuszeństwa. Tu człowiek posługuje się stoą wiedzą o dobru i złu, krytykuje" Boga w imię sprawiedliwości i Bóg musi ustąpić.

Nawet ta krótka analiza autorytatywnych elementów opo-wicści biblijnych pokazuje, żelu korzeni religii iudeo-chrześci-jańskicj tkwią obie zasady — autorytatywna i humanistyczna.

toku ro7woiu — zarówno judaizmu, jnk i chrześcijaństwa __

»bic te zasady zostały zachowane, a przewaga jednej lub d

H-\rr-ivn ndrr-hnp nurty w tyrb dwu rr-lmiaeh.

Następująca opowieść zaczerpnięta z Talmudu wyraża nie-aulorytatywną, humanistyczną stronę judaizmu występującą w pierwszych wiekach ery chrześcijańskiej.

Niektórzy sławni rabini nie godzili się z poglądami rabbiego Eliczara co do pewnego przypadku prawa rytualnego.

,.Rabbi Eliezar powiedział do nich: «Jeśli prawo to jest ta.de. jak sądzę, tedy niech to drzewo da nam to poznać ■>. I whd\ drzewo skoczyło ze swego miejsca sto kroków «inni mór ą. czt". % sta). Na-to jego koledzy rzekli mu:    Nr; dowuu/. się >iĄ

gu 7 drzewa/■. A on powiedział: «Jośli mam słuszność, tcd. ten potok da nam to poznać». I wtedy po.ak popl.'^nął • • j wrotną stronę. Na to jego koledzy rzekli mu:    N.y dzi .r.

ciągnął dalej i powiedział.

przypadkiem i>ra\va, to nie wasza    ^ _r,_bb;_ego Josztiy.

Ściany przestały więc walić się •wyprostowały s.ę. ale z szacunku dla rabbiego Elazara    ,. , _Spór _na nowo

l <* pozo.® co dzi^j, «?«;',& &•^{nicb0 nara}

i powiedział:    Jeśli prawo to J⁽ ^ ¹

•    ‘ m    ¹⁵¹