DSC46

I Hyc. 1.4. Schemat przytrzymywacza do filmów wewnątrzustnych opracowanego przez prof. Antoniego Cieszyńskiego w 1914 r.

który wkrótce potem wszedł do seryjnej produkcji. Podobnie jak w przypadku aparatów wewnątrzustnych podstawowe założenia konstrukcyjne pantomografu są obecnie podobne do prototypów, ale dokonuje się postęp w zakresie mechaniki, elektroniki, automatyzacji, ergonomii i stylistyki.

W 1952 r. zastosowano ultradźwięki do badania ciała ludzkiego.

W 1955 r. firma Eastman Kodak wprowadziła na rynek film do zdjęć zębowych Ultra-speed, dzięki któremu czterokrotnie obniżono dawkę promieniowania potrzebną do uzyskania dobrego technicznie zdjęcia.

W latach powojennych nastąpił dynamiczny rozwój medycyny nuklearnej i badań kontrastowych naczyń

* Hyc. 1.5. Zdjęcie pacjenta z założoną czapką do pozycjonowania do zdjęć pozaustnych wg prof. Antoniego Cieszyńskiego.

krwionośnych. Kamieniem milowym w tej dziedzinie stało się opracowanie przez Seldingera w 1956 r. techniki cewnikowania i dostępu naczyniowego.

Wyniki prac Godfreya Hounsfielda nad prototypem tzw. „EMI scanner" i Alana Cormaca nad rekonstrukcją obrazów ciała ludzkiego pochodzących z badań warstwowych doprowadziły do klinicznego zastosowania tomografii komputerowej w 1972 r. w Wimbledonie w Wielkiej Brytanii.

W tym samym roku wprowadzono ekrany wzmacniające z ziem rzadkich, których użycie pozwoliło na dalszą redukcję dawki promieniowania potrzebnej do otrzymania dobrego technicznie zdjęcia, także w radiologii stomatologicznej.

Pierwsze zastosowanie rezonansu magnetycznego do obrazowania ludzkiego ciała to rok 1977.

W 1980 r. Hoffman i wsp. oraz Ritman i wsp. przedstawili dynamiczny rekonstruktor przestrzenny. Był to pierwszy model aparatu wykorzystującego wiązkę promieniowania rentgenowskiego w kształcie stożka (CBCT)

W 1981 r. na rynku pojawiła się kolejna generacja filmów do zdjęć zębowych - Ektaspeed - które pozwoliły na 50-procentową redukcję dawki promieniowania w porównaniu z filmem Ultra-speed o czułości D. jednocześnie trwały prace nad cyfrowymi systemami rejestracji obrazu rentgenowskiego. W tym samym roku firma Fuji zaprezentowała technologię rejestracji cyfrowego obrazu rentgenowskiego na płytach pamięciowych pokrytych tzw. fosforem magazynującym z przeznaczeniem do zastosowania w mammografu, pantomografii i cefalometrii. Na początku lat 80. XX w. moc obliczeniowa urządzeń komputerowych była zbyt mała, aby mogły poradzić sobie z ilością napływających ze skanera danych o osłabieniu promieniowania rtg. jednocześnie koszt produkcji płyt pamięciowych i skanerów laserowych był wówczas bardzo wysoki, co opóźniło praktyczne zastosowanie tych systemów. Jako że małe płytki pokryte fosforem magazynującym przeznaczone do wykonywania zdjęć