DSC55

» Ryc. 3.6. Cyfrowe detektory promieniowania. A. CCD do zdjęć wewnątrzustnych B. PSP do zdjęć wewnątrzustnych. C. PSP do zdjęć zewnątrzustnych.

•    detektory zawierające jodek cezu (Csl) będący luminoforem,

•    detektory zawierające tellurek kadmu (Cite) funkcjonujące na zasadzie bezpośredniej detekcji, bez scyntylatora,

•    detektory pokryte fosforem magazynującym - PSP (photostimulable storage phospltor system) wykorzystujące uwolnienie zmagazynowanej w fosforze energii przez stymulację światłem widzialnym, aby wzbudzić luminescencję,

•    zawierające bezpostaciowy krzem (amorphous Silicon fiat panel detector) jako układ tranzystorowy,

•    wzmacniacze obrazu (image intesifier) - zamieniające fotony promieniowania elektromagnetycznego na strumień elektronów, które następnie padają na ekran i wzbudzają luminescencję.

Szczegółowe omówienie budowy cyfrowych rejestratorów sygnału rentgenowskiego przekracza ramy niniejszego opracowania, jednak z praktycznego punktu widzenia można podzielić systemy radiografii cyfrowej na dwie grupy - z detektorami „sztywnymi” (solid State) bezpośrednio połączonymi z komputerem (ryc. 3.6 A) oraz z płytami pamięciowymi, które wymagają odczytu w specjalnym skanerze laserowym sprzężonym z komputerem (ryc. 3.6 B, C i 3.7 B, C).

Specyfika systemów z detektorami „sztywnymi” (ryc. 3.6 A i 3.7 A):

•    bezpośrednie sprzężenie z komputerem za pomocą kabla lub transmisji bezprzewodowej (router WI-FI),

•    natychmiastowe uzyskanie obrazu rentgenowskiego bezpośrednio po ekspozycji,

•    otrzymany radiogram jest od razu przypisany do otwartego katalogu danego pacjenta,

•    w radiografii wewnątrzustnej niedogodności dla pacjenta i personelu związane z grubością i sztywnością czujnika oraz kablem - trudności w pozycjonowaniu, konieczność stosowania specjalnych uchwytów do techniki kąta prostego dopasowanych do budowy danego detektora, dyskomfort dla pacjenta, odruch wymiotny,

•    mniejszy obszar aktywny czujnika niż jego wymiary zewnętrzne, wielkość radiogramu mniejsza niż zdjęcia analogowego na filmie.

Specyfika systemów z płytkami rejestracyjnymi

(ryc. 3.6 B, C i 3.7 B, C):

•    czas uzyskania obrazu rentgenowskiego nieznacznie dłuższy z uwagi na konieczność dokonania odczytu laserowego,

•    możliwość pomylenia naświetlonych płytek rejestrujących między momentem ekspozycji a odczytem laserowym podobnie jak w radiografii analogowej,

•    możliwość instalacji skanera laserowego w innym pomieszczeniu i zastosowania jednego skanera do współpracy z wieloma aparatami rtg,

•    obszar aktywny płytki porównywalny z filmem analogowym,