Foto2946

138 Rozdział 2

blem, jak w przypadku montażu kamer do monitoringu w Warszawie. Wybrano najtańszą ofertę, która w bardzo krótkim czasie musiała zostać wymieniona na sprzęt, który posiada większą rozdzielczość, bo poprzedni w przypadku zbliżeń pokazywał nam równe kwadraciki (piksele) w różnych odcieniach szarości, a nie pokazywał twarzy sprawcy. Operacja wymiany kamer pociągnęła za sobą 10 min zł wyrzuconych w błoto. Wracając do trankingu, jest to komputerowo sterowany system łączności dyspozytorskiej. Polega na wykorzystaniu ograniczonej liczby kanałów przez maksymalną liczbę użytkowników. W dwukierunkowej łączności radiowej tranking jest zdefiniowany jako automatyczny i dynamiczny rozdział ograniczonej liczby kanałów pomiędzy dużą liczbę użytkowników radiotelefonów. Użytkownicy nie mają możliwości wzajemnego podsłuchiwania się i zakłócania prowadzonych rozmów. Możliwe są połączenia grupowe i szereg innych usług przydatnych w sieciach dyspozytorskich. Inną dodatkową funkcją jest zdalne radiowe sterowanie urządzeń (załączanie/wyłączanie silników, przekaźników, pomp itp.), czujników termicznych, telemetria oraz kontrola wszelkich zabezpieczeń w odległych budynkach. Systemy trankingowe są szczególnie przydatne tam, gdzie szybko i sprawnie działająca łączność jest niezbędna. Łączność ta jest stosowana w wielu krajach dla potrzeb odpowiedzialnych służb, związanych zarówno z przemysłem, jak również z bezpieczeństwem publicznym. Systemy trankingowe wykazują ogromną przydatność zarówno w codziennym działaniu, jak również w szczególnych, zaistniałych nagle sytuacjach, w których od sprawnej łączności zależy szybkie i skuteczne działanie, niejednokrotnie również bezpieczeństwo łudzi i ich mienia.

Ad. 3) Organizacja systemu monitorowania zagrożeń, a co z tym związane również ostrzeganie i alarmowanie, właściwie zostało ujęte w wcześniejszych informacjach. Ten punkt oraz czwarty zasady informowania ludności o zagrożeniach i sposobach postępowania na wypadek zagrożeń, wyczerpują informacje o stworzonym Systemie Powszechnego Ostrzegania i Alarmowania (SWA i SWO). Wtajemniczeni znają te skróty i zasady działania. Jednakże większość społeczeństwa nie jest przygotowana na odczytanie sygnału syreny alarmowej. Problemem kraju jest dotarcie do ogółu społeczeństwa z realizacją tzw. powszechnej samoobrony, którą regulują przepisy z 1993 r. W ramach (Ad. 4) takich szkoleń obywatele winni zostać zapoznani z obowiązującymi nowymi sygnałami alarmowymi, powinni posiąść wiedzę z zakresu zachowań w przypadku wystąpienia sytuacji niebezpiecznej. Szkolenia winny być realizowane w czasach, kiedy te zagrożenia nie występują, kiedy już miały miejsce, na naukę jest za późno. Wzorem chociażby amerykanów każda rodzina powinna mieć przygotowany swój „rodzinny plan działania na wypadek wystąpienia sytuacji kryzysowej”. Tę rolę winna na siebie przejąć telewizja publiczna, realizując programy edukacyjne. Niestety w ramach abonamentu są tylko dwudzieste powtórki seriali z lat dzieciństwa. Od wielkiego dzwonu, przy okazji tragedii w USA, ludzie z „wyższej półki” w tle lotniska Okęcie pokazują jak nie zakładać maski przeciwgazowej.

Ad. 5) Ewakuacja osób, zwierząt, mienia z terenów, obszarów zagrożonych jest jednym z ważniejszych zadań administracji. Dopiero niedawno doczekaliśmy się Wytycznych w sprawie zasad ewakuacji ludności, zwierząt i mienia na wypadek masowego zagrożenia z dnia 17 października 2008 r. - wprawdzie Szefa OC Kraju, a nie ministra MSWiA, a powinno być odwrotnie. Szef OC Kraju nie jest przełożonym systemu zarządzania kryzysowego, a jedynie częścią tego systemu (Funkcję Szefa OC Kraju pełni Komendant Główny PSP). Wg tego dokumentu — ewakuacja polega na przemieszczeniu się ludności i transporcie mienia z rejonów, w których występują zagrożenia do miejsc bezpiecznych.

Z uwagi na uwarunkowania związane z rodzajem i skałą zagrożenia wyróżnia się ewakuację 1, II i ID stopnia:

1.    Ewakuacja I stopnia, polega na niezwłocznym przemieszczeniu ludności, zwierząt, mienia z obszarów/miejsc, w których wystąpiło nagłe, nieprzewidziane, bezpośrednie zagrożenie poza strefę zagrożenia. Realizuje się ją natychmiast po zaistnieniu zagrożenia dla życia, zdrowia, i mienia. Organizuje się ją na polecenie wójta, burmistrza /prezydenta miasta/, starosty, wojewody. Ewakuację I stopnia może także zarządzić osoba kierująca akcją ratunkową na terenie objętym tą akcją. Można ją realizować w oparciu o dokumentację przygotowaną dla ewakuacji n stopnia.

2.    Ewakuacja II stopnia polega na uprzednio przygotowanym planowym przemieszczeniu ludności, zwierząt, mienia z rejonów przyległych do zakładów, obiektów hydrotechnicznych, ze stref zalewowych oraz rejonów przyległych do innych obiektów stanowiących potencjalne zagrożenie dla ludności, zwierząt lub mienia w przypadku ich uszkodzenia lub awarii. Realizuje się ją w sytuacji wystąpienia symptomów takiego zagrożenia. Organizuje się ją na polecenie wójta, burmistrza /prezydenta miasta/, starosty, wojewody.

3.    Ewakuacja III stopnia polega na uprzednio przygotowanym przemieszczeniu ludności, zwierząt, mienia, podczas podwyższania stanu gotowości obronnej państwa. Prowadzona jest w czasie zagrożenia bezpieczeństwa państwa i wojny. W przypadku ewakuacji III stopnia decyzję ojej przeprowadzeniu podejmują terenowe organy obrony cywilnej lub organy wojskowe (w strefie bezpośrednich działań wojennych), we współdziałaniu z właściwymi organami obrony cywilnej, zgodnie z zasadami określonymi w Ustawie z dnia 29 sierpnia 2002 r.

0    stanie wojennym oraz o kompetencjach Naczelnego Dowódcy Sił Zbrojnych i zasadach jego podległości konstytucyjnym organom Rzeczypospolitej Polskiej (DzU z 2002 r. Nr 156, poz. 1301 z późn. zm.).

4.    W ramach ewakuacji I, II i III stopnia należy uwzględnić samoewakuację ludności. Samoewakuacja polega na przemieszczeniu się ludności z rejonów, w których może wystąpić lub wystąpiło bezpośrednie zagrożenie dla życia

1    zdrowia poza strefę zagrożenia. Prowadzona jest przede wszystkim w oparciu o własne możliwości (transportowe, zakwaterowania, itd.).