h005

nowy właściciel firmy, Alfred Nobel, stworzył w niej pierwsze laboratorium badawcze, wsławione już wkrótce pionierskimi badaniami w wielu dziedzinach nauk.

W czasie I wojny światowej Szwecja zachowała neutralność, ale był to również czas, w którym zakłady Boforsa rozszerzyły znacznie swą działalność. Pomógł firmie także Traktat Wersalski, zakazując niemieckiemu Kruppowi produkcji artylerii o kalibrze większym od 17 mm praktycznie usuwał go z podstawowego rynku artylerii polowej, na którym dotychczas dominowali Niemcy w Europie i na świecie. W tej sytuacji, chcąc zabezpieczyć się na przyszłość, Krupp — w zamian za swe patenty i licencje — nabył część akcji Boforsa. Oznaczało to nie tylko produkcję w Szwecji zakazanych w Niemczech broni, lecz również zatrudnienie przez

Tę znakomicie rozwijającą się współpracę przerwało — z dnia na dzień

—    wprowadzenie w Szwecji bezwzględnego zakazu zabraniającego cudzoziemcom jakiegolwiek udziału w produkcji uzbrojenia. Przyznać jednak trzeba, że czas ten inżynierowie i konstruktorzy z obu firm wykorzystali jak mogli najlepiej, czego przykładem może być działo przeciwlotnicze kal. 75 mm produkowane dla armii niemieckiej, a dla armii szwedzkiej

—    w wersji 75 i 80 mm. Fakt ten sprawił, że pojawiły się swego czasu w Niemczech głosy twierdzące, iż słynne działo 40 mm miało zostać także zaprojektowane przez inżynierów Kruppa. Były to, na szczęście, głosy odosobnione. Słynna „czterdziestka” została bowiem opracowana i skonstruowana wyłącznie przez pracowników Boforsa: Victora Hammara i Emmanuela Jassona. Amunicję zaś zaprojektował T. Wennerstrom.

Drewniany model działa przeciwlotniczego zaprojektowanego w zakładach Kruppa i niewątpliwie wzorowanego na 40 mm dziale Boforsa. Rok — prawdopodobnie — 1941

Szwedów inżynierów z Essen, którzy w zakładach Boforsa mieli możliwość podjęcia pracy nad nowymi projektami. Byli oni subsydiowani częściowo przez niemieckie biuro wojny za pośrednictwem berlińskiej firmy — „przykrywki” — Koch und Kienzle.

Zaczęło się to wszystko w 1925 r. od zamówienia marynarki szwedzkiej na 20 mm automatyczne przeciwlotnicze działko okrętowe. Jeszcze w trakcie prac projektowych zdecydowano się zwiększyć kaliber pocisku do 40 mm wobec obaw o niedostateczną skuteczność amunicji