History (2)

Samolot myśliwski Skala 1:33

Dewoitine D. 510

Załoga:    1

Rozpiętość (m)    12,09

Długość (m)    7,94

Wysokość (m)    2,70

Powierzchnia nośna (m²)    16,50

Masa własna (kg)    1429

Masa całkowita (kg)    1921

Prędkość maksymalna (km/h) 393 Czas wznoszenia na wys. 4000 m 4 min. 9 sek. Pułap (m)    10500

Zasięg (km)    850

Redaktor naczelny

Łukasz Wąwoźny Projekt modelu Marek Pacyński Opracowanie graficzne Krzysztof Fiolek Ilustracja na okładce Seweryn Fleischer

Wydawca

P.P.U.H.W. “Answer" skr. poczt. 70, 32-300 Olkusz tel. [phone] fax [phone] e-mail: [e-mail] www.answer.pl

Model Redukcyjny przeznaczony dla dorosłych. Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za treść reklam i ogłoszeń.

Druk: Drukarnia Wydawnictwa Answer

Wszelkie prawa zastrzeżone Przedruk i kopiowanie jedynie za zgodą Wydawcy.

Ali rights resenred.

Sprzedaż detaliczna po cenie niższej niż wydrukowana na okładce wyłącznie za zgodą Wydawcy.

Historia:

Na początku lat trzydziestych XX wieku we Francji podjęto pracę nad budową samolotów myśliwskich w nowoczesnym układzie dolnopłata. Do tej pory w lotnictwie francuskim dominował typ myśliwca typu górnopłat lub dwupłat. Układ dolnopłata pod względem aerodynamicznym był lepszy od dotychczas budowanych samolotów. Sytuacja ekonomiczna kraju nie była najlepsza po światowym kryzysie ekonomicznym, ale do konkursu na nowy myśliwiec przystąpiły wszystkie wytwórnie płatowców we Francji. W pierwszym etapie nie sprecyzowano czy samolot ma być górno, dwu czy dolnopłatem. W tym czasie jeszcze pozycja samolotów o takich konstrukcjach nie była zachwiana i wiele krajów użytkowało i produkowało takie samoloty, które służyły jeszcze wiele lat do II wojny światowej, a nawet i dłużej. Co ciekawe, konkursem były zainteresowane również wytwórnie samolotów z innych krajów. Między innymi do przygotowania samolotu myśliwskiego dla lotnictwa francuskiego przystąpiły Polskie Zakłady Lotnicze z samolotem PZL P-24. Niewiele brakowało, a samolotem lotnictwa myśliwskiego Francji stałby się polski samolot. Jednak czynniki polityczne i własna duma narodowa nie pozwoliły na przyjęcie obcej konstrukcji do lotnictwa narodowego. Jako podstawę zamówienia przyjęto, że samolot powinien być konstrukcjąjednopłatową, ale najlepiej by byłtodolnopłat.

Taki typ samolotów opracowała francuska firma Societe Aeronautique Francaise (Avions Dewoitine), który oznaczono jako Dewoitine D.500C1. Samolot ten oblatano 18 czerwca 1932 roku. Prototyp miał się dobrze opracowaną sylwetką aerodynamiczną i był wolnonośnym płatem. Jednak miał jednak stałe podwozie i odkrytą kabinę. Napęd stanowił rzędowy silnik tłokowy Hispano-Suiza HS-12 Xbrs

0    mocy 500 KM (368 (kW). Myśliwiec osiągał maksymalna prędkość 371 km/h, czas wznoszenia na wysokość 5000 m wynosił 6,6 minut, pułap 10400 metrów przy zasięgu 900 km.

W związku z jego osiągami dowództwo lotnictwa francuskiego podjęło decyzję o jego wprowadzaniu do służby. Był to pierwszy samolot myśliwski w układzie dolnopłata produkowany seryjnie dla lotnictwa francuskiego. Seryjne samoloty zakłady SAF zaczęły dostarczać wiosną 1935 roku, łącznie wyprodukowano ich 97.

Samolot w międzyczasie ulepszano. Po pewnym czasie uruchomiono następną odmianę samolotu oznaczoną Dewoitine D.501C1. Ulepszony typ napędzany była mocniejszym silnikiem Hispano-Suiza Hs-12 Xcrs i wyposażony dodatkowo był w 1 działko kal. 20 mm Hispano-Suiza HS9. Po oblataniu go 9 listopada

1933    roku lotnictwo francuskie zamówiło i zakupiło 143 samoloty tej wersji.

W dalszym ciągu pracowano nad jego modyfikacją. Zmieniono wyposażenie, przekonstruowano usterzenie, wzmocniono uzbrojenie i do napędu zastosowano silnik ze sprężarką doładowującą Hispano-Suiza HS-12 Y o mocy 860 KM (632 kW). Nowy samolot oznaczono jako Dewoitine D.510C1 i oblatano 10 sierpnia

1934    roku. Samolot w locie poziomym osiągnął prędkość 403 km/h. Był pierwszym francuskim samolotem myśliwskim który przekroczył prędkość400 km/h.

Lotnictwu francuskiemu wyprodukowano i dostarczono łącznie 120 samolotów Dewoitine D.510C1. Oprócz lotnictwa francuskiego tym typem samolotu były zainteresowane inne kraje. W zakładach Dewoitina wyprodukowano 47 samolotów przeznaczonych na eksport w różnych odmianach. 24 samoloty D.510C1 dostarczono dla lotnictwa Chin walczącego z Japończykami, 2 samoloty D.510C1 dla Arabii Saudyjskiej, 2 samoloty D.510J dla Japonii, 14 samolotów D.510L dla Litwy,

1    samolot D.510Adla Wielkiej Brytanii, 1 samolot D.510R dla ZSRR i samoloty D-500V dla Wenezueli. Kilka samolotów przeznaczonych dla Arabii Saudyjskiej i Litwy trafiło do Hiszpanii gdzie latali na nich piloci lotnictwa republikańskiego.

Samoloty myśliwskie Dewoitine D.510C1 i jego wcześniejsze wersje od 1934 roku były na wyposażeniu lotnictwa francuskiego oraz innych krajów, do których zostały sprzedane. We wrześniu 1939 roku. w chwili wybuchu II wojny światowej były one jeszcze na wyposażeniu francuskich dywizjonów myśliwskich GC 1/1, GC 11/1 i GC I/8, a także w dwóch eskadrach obrony terytorialnej nr 561 i 562. Później były stopniowo wycofywane. W maju 1940 roku znajdowały się jeszcze w dwóch dywizjonach myśliwskich GC III/4 i GC III/5 stacjonujących w Tunezji a także w eskadrach obrony terytorialnej i kluczach obrony miast i ośrodków przemysłowych we Francji. Podczas kampanii francuskiej w dniach 10 maja 19 czerwca 1940 roku były to już samoloty przestarzałe i znacznie ustępowały osiągami samolotom niemieckim. Ich zastosowanie ograniczało się w zasadzie do patrolowania w powietrzu i wykonywania lotów łącznikowych oraz do szkolenia.

Polscy piloci latali na samolotach Dewoitine D.510C1 w 8 polskim kluczu w Caen, a na samolotach Dewoitine D.501C1 w 10 polskim kluczu w La Rochelle. w dywizjonie GC III/9 oraz w polskim Ośrodku Szkolenia Lotniczego na lotnisku Bron w Lyonie. Na samolotach tych szkoli się piloci mający następnie latać na nowocześniejszych samolotach myśliwskich Morane-Saulnier MS.406 i Caudron CR.714.

Dane taktyczno-techniczne (Model D.510C11:

Napęd:    1 silnik tłokowy rzędowy Hispano-Suiza HS-12

Ybrs o mocy 860 KM (632 kW)

Uzbrojenie: działko kal. 20 mm Hispano-Suiza HS9 strzelające przez reduktor i wał śmigła; 2 karabiny maszynowe kal. 7,5 mm Damó lub MAC wz. 1934 pojednymw każdym skrzydle.

Opis budowy:

Samolot Dewoitine D-510 został opracowany w skali 1:33. Jest przeznaczony dla modelarzy średnio zaawansowanych, jednak i początkujący powinni dać sobie radę przy uważnym zapoznaniu się z konstrukcją modelu i stosowaniem zasady: dziesięć razy przymierz - raz sklej. Do klejnia modelu potrzebny będzie odpowiedni klej, tektura różnej grubości (polecamy tę o grubości od 0,5 do 0,8 mm, ale najlepiej stosować tę cieńszą), drut różnej grubości, ostre nożyczki i nożyki modelarskie.

Przed przystąpieniem do sklejania trzeba zapoznać się z kolejnością montau poszczególnych części, bo w większości przypadków kolejność oznaczenia części jest kolejnością sklejania. Przed przystąpieniem do sklejania wszystkie części mające czerwone oznaczenia literowe i cyfrowe należy nakleić na tekturę.

Sklejanie modelu rozpoczynamy od przygotowania i montażu wnętrza kabiny. Przy klejeniu kabiny i montowaniu jej w części nr 18 można pominąć dodatkową sklejkę przy części 20. Przyklejając tablicę przyrządów i zegarów (4) do części 2 (trzeba ją dobrze dopasować do wnętrza kabiny i w razie czego doszlifować lub dociąć) pamiętajmy, że nie należy przyklejać lewą stroną tej tablicy by zachować jej kształt zgodny z opisanym wzorem. Po wklejeniu kabiny i całkowitym sklejeniu segmentu 20 wycinamy ostrym nożykiem miejsce na osadzenie skrzydeł.

Potem kleimy pozostałe segmenty od części 21 do 27.

UWAGA! Segmentów 20 i 21 nie należy ze sobą sklejać przed wmontowaniem skrzydeł.

W dalszej kolejności sklejamy segmenty 28 i 29. W części 29 mocujemy przed uformowaniem segmentu część 30, która umożliwi potem montaż elementów steru kierunku. W dalszej kolejności sklejamy ster wysokości (cz. 31 i 32). Na sam koniec przystępujemy do klejenia steru kierunku (33,34,35).

Montaż skrzydeł nie powinien sprawić większych trudności. Należy kleić je jednak bardzo dokładnie. Trzeba dokładnie skleić elementy szkieletu i zachować odpowiedni wznios skrzydła przy sklejaniu ze sobą elementów 36A i 36B. Reszta elementów nie powinna sprawić trudności.

Po sklejeniu skrzydeł mocujemy je w wycięciach segmentów 20 i 21.

Następnie przystępujemy do sklejenia i mocowania chłodnicy i „brody”.

Podwozie - etap ten nie jest zbyt skomplikowany, ale jak pozostałe elementy modelu wymaga staranności i uwagi. Najpierw sklejamy koła i odpowiednio je kształtujemy. Grubość koła podana jest na rysunku poglądowym przy częściach koła. Potem przystępujemy do klejenia owiewek kół (68, 69, 70). Części 69/69a i 70/70a sklejamy tak, by część zadrukowana była widoczna. Gotowym elementom można nadać lekką wypukłość (np. na miękkim siedzeniu taboretu kuchennego). Podobnie trzeba ukształtować część 68. Potem przygotowujemy się do montażu podwozia wraz z elementami 71 i 79.

Reszta drobnych elementów nie powinna sprawić trudności podczas klejenia. W czasie sklejania można poddawać elementy retuszowi, by poprawić wygląd modelu i ukryć np. widoczne brzegi kartonu. Gotowy model można polakiero-wać.

W modelu zaleca się zastosowanie tekturowych i kartonowych elementów wyciętych laserem /m.in. szkielet/, dostępnych w sprzedaży wysyłkowej u Wydawcy i w sklepie Paper-Hobby!

Życzymy milej zabawy!

Do modelu można dokupić zestaw elementów wyciętych laserem!