HWScan00063 (2)

UU V** W» •ur -

UU V** W» •ur -

vv mi^eJ^sce koparek jednonaczyniowych koparek wielonaczyniowych wy"¹ " ciągly^m spowodowało konieczność opracowania nowych metod ^{0 f}u*^C rani a .^Ciągłość urabiania w koparkach wielonaczyniowych ułatwia wygładzenie automatyzacji wybierania i pozwala na osiąganie wielo-wpf® _większych wydajności w stosunku do jednonaczyniowych. Stoso-k^f0 . koparek wielonaczyniowych sprzyjają złoża o poziomym zaleganiu nieznacznym kącie nachylenia. Przy dużych nachyleniach pokładu rowadzanie koparek wielonaczyniowych jest utrudnione, a niekiedy

niecelowe.

ⁿ ^ górnictwie odkrywkowym przy zastosowaniu urabiania maszyno-ego (ry^s- 1-12) rozróżnia się dwa zasadnicze systemy wybierania złóż, mianowicie system ścianowy i zabierkowy. System ścianowy polega na ³ bieraniu złoża całą długością poziomu i na całą wysokość czoła przodku. Koparka urabia wówczas caliznę, przejeżdżając — najczęściej na podwoziu szynowym —wzdłuż ściany roboczej. Do urabiania systemem ścianowym _użvwa się najczęściej koparek łańcuchowych — szynowych, gdyż wymaga on* ciągłego przemieszczania maszyny wzdłuż ściany. Obecnie koparki łańcuchowe w tym systemie stosuje się przede wszystkim przy współpracy z mostami przerzutowymi (rys. 1.13).

System zabierkowy (blokowy) polega na wybieraniu złoża równoległymi pasami na całą wysokość czoła przodku. Koparka, zatrzymując się na kolejnych stanowiskach roboczych, urabia caliznę przez obrót wysięgnika. System ten stosowany jest głównie w przypadku koparek na podwoziu

gąsienicowym.

Przy obydwóch podstawowych systemach wybierania front roboczy może posuwać się w złożu równolegle lub wachlarzowo. Przy równoległym postępie robót kolejne jego położenia są do siebie w zasadzie równoległe, a przy wachlarzowym — front przesuwa się wokół stałego punktu obrotu. Mówimy wówczas o wachlarzowym lub równoległym systemie eksploatacji odkrywkowej. Wybieranie systemem zabierkowym dzieli się na czołowe oraz boczne — równoległe i prostopadłe. Przy urabianiu czoło-wo-zabierkowym podwozie koparki ustawione jest w kierunku urabiania, tj. wzdłuż ściany roboczej, i zależnie od szerokości zabierki znajduje się całkowicie lub częściowo przed każdorazowym czołem skarpy. W układzie tym koparka stoi w miejscu, a przemieszczanie narzędzia odbywa się ruchem obrotowym wysięgnika urabiającego. Im szersza jest zabierka, tym rzadziej występuje konieczność zmiany kierunku obrotu, a tym samym mniejsze straty wydajności.

Urabianie boczno-zabierkowe prostopadłe, w którym nadwozie koparki ustawione jest w kierunku ściany roboczej, prowadzi się zabierkami pro-opadłymi do ściany, w przeciwieństwie do urabiania boczno-zabierkowe-8° równoległego, kiedy zabierki są równoległe do ściany, w ^^{abianie szcr}°ki^mi zabierkami stało się możliwe przez zastosowanie ok °?^ark.^ach łańcuchowych podwozi gąsienicowych. W tym przypadku konał? bardziej wygodne urabianie zabierki nie przy stałym ruchu Purki wzdłuż ściany, ale w systemie czołowo-zabierkowym, przy okreso-Prac PE,^{2emieszczaniu} wzdłużnym i ciągłym obrocie nadwozia w czasie kńcuk ^{Gn s}y^s*^em urabiania podpoziomowego i nadpoziomowego koparką _W^ch0wą pozwala także na selektywne urabianie (rys. 1.14). st_0so ^os^^atnich czasach do urabiania górnego i dolnego cięcia szerokie zadanie znalazły koparki kołowe (rys. 1.15). Na rysunku tym pokazany

35