Uwzględniając szerokość gąsienicy, do wykonania obrotu wokół punku środkowego O (rys. 5.33 b) konieczny jest moment będący sumą momentów wszystkich elementarnych sił tarcia
dT = //p dF = ,up dx dy skąd elementarny moment
dM, — /<p d F r = jup Yx- + y2 dx dy
dla czterech ćwiartek układu całkowity moment wyniesie
Lb„
x = 0 y = 0
Wprowadzając jak poprzednio następujące oznaczenia:
- d
B - d 2L
- ~ (C6 - cd)
otrzymamy moment tarcia 2
gdzie
3 CB -K =
Crf *
2 6 3 Cg —
= K M!
a — 2Cj /l H- CJ + ln (Cj + /l + Cj) + ClJn (l +
Przykładowo dla CB = 1, Cd = j , fi = 4,64, d = 0,74, K = 3,08. Można wykazać, że dla Cd -> 0, d -+ 0, co pozwala na oznaczenie
K _ 2 fi
Kl~ 3-~CB-
a stąd
M, = K± M\ (5.41)
Zależność Ki = f () przedstawia rys. 5,34.
Rys. 5.34. Współczynnik Ki jako funkcja stosunku szerokości i długości gąsienicy
Rzeczywisty układ awugąsienicowego wózka (rys. 5.32 b) o szerokości pojedynczych gąsienic bg można zastąpić wyobrażalnym układem o nieskończenie wąskich gąsienicach, bg = 0 (rys. 5.35), obciążonych liniowo
ciężarem jednostkowym ^. Wtedy moment tarcia wyrazi się zależnością
P = otrzymamy K" 2, co daje M[l = 4 MJ. Popełniony błąd, wynikający z tak przyjętego uproszczenia, jest nieznaczny. Ta upraszczająca metoda wyznaczania współczynnika K" jest szczególnie korzystna dla wózków czterogąsienicowych (rys. 5.36). Wtedy po podstawieniu CBi i CB2 do wzoru (5.43) obliczamy odpowiednio K” i K”, co pozwala na wyrażenie momentu tarcia z wzoru
gdzie Gi oznacza obciążenie przypadające na jedną gąsienicę. Podane wzory określają z pewnym przybliżeniem momenty tarcia podwozi gąsienicowych o podłoże bez uwzględnienia sił bocznych i poślizgu wzdłużnego.
Uwzględniając nw. podpór o odpowiedniej liczbie gąsienic obliczamy opór jazdy gąsienic po krzywiźnie sprowadzony do jazdy po prostej z zależności
Wz Vj = nw (Mt + Ms) co podstawiając zamiast prędkości jazdy po prostej
Vj = Ro o)