Ćw! str06

Znajomość mechanizmu korozji kontaktowej Jest również podstawą racjonalnego stosowania powłok galwanicznych. Celem zwiększenia odporności korozyjnej powierzchni stosuje się powłoki z metalu szlachetniejszego od podłoża. Powłoki takie muszą być szczelne, gdyż w przypadła pojawienia się nieszczelności proces anodowy koncentruje się głównie na metalu podłoża, proces katodowy zaś na hardziej szlachetnym metalu powłoki - stąd stosowana często nazwa "powłoka katodowa". Sytuację pogarsza jeszcze fakt, że stosunek powierzchni katodowej do anodowej jest hardzo duży (mała polaryzacja katodowa). W przypadku układu omawianego na rysunku 20.1 wiąże się to z bardziej płaskim przehiegiem krzywej katodowej, w przypadku układu dyskutowanego na rysunku 21.1 daje to w efekcie wzrost prądu granicznego tlenu.

Powłoki z metalu mniej szlachetnego od podłoża spełniają względem niego rolę anody - stąd nazwa "powłoki anodowe". Stosowanie takiej powłoki wydaje się nielogiczne, gdyż oznacza zmniejszenie odporności korozyjnej powierzchni. Zaletą tego rodzaju powłok jest jednakże zabezpieczenie metalu podłoża przed korozją, nawet w przypadku pojawienia się nieszczelności. Odsłonięty na przykład w miejscu zarysowania powłoki, metal podłoża spełni wówczas rolę katody, zaś metal powłoki będzie anodą. W efekcie, jćorozja podłoża zostaje praktycznie zahamowana kosztem korozji powłoki. Przebieg korozji powłok anodowych i katodowych, szczelnych i nieszczelnych, ilustruje rysunek 21.2.