Fronda - Archiwum - Nr 21-22 table.main {} tr.row {} td.cell {} div.block {} div.paragraph {} .font0 { font:9.00pt "Arial", sans-serif; } .font1 { font:11.00pt "Arial", sans-serif; } .font2 { font:12.00pt "Arial", sans-serif; } .font3 { font:10.00pt "Times New Roman", serif; } #divMenu {font-family:sans-serif; font-size:10pt} #divMenu a{color:black;} #divMenu a:visited{color:#333333;} #divMenu a:hover{color:red;} self.name = 'dol' /******************************************************************************** Submitted with modifications by Jack Routledge (http://fastway.to/compute) to DynamicDrive.com Copyright (C) 1999 Thomas Brattli @ www.bratta.com This script is made by and copyrighted to Thomas Brattli This may be used freely as long as this msg is intact! This script has been featured on http://www.dynamicdrive.com ******************************************************************************** Browsercheck:*/ ie=document.all?1:0 n=document.layers?1:0 ns6=document.getElementById&&!document.all?1:0 var ltop; var tim=0; //Object constructor function makeMenu(obj,nest){ nest=(!nest) ? '':'document.'+nest+'.' if (n) this.css=eval(nest+'document.'+obj) else if (ns6) this.css=document.getElementById(obj).style else if (ie) this.css=eval(obj+'.style') this.state=1 this.go=0 if (n) this.width=this.css.document.width else if (ns6) this.width=document.getElementById(obj).offsetWidth else if (ie) this.width=eval(obj+'.offsetWidth') // this.left=b_getleft this.obj = obj + "Object"; eval(this.obj + "=this") } //Get's the top position. function b_getleft(){ if (n||ns6){ gleft=parseInt(this.css.left)} else if (ie){ gleft=eval(this.css.pixelLeft)} return gleft; } /******************************************************************************** Checking if the page is scrolled, if it is move the menu after ********************************************************************************/ function checkScrolled(){ if(!oMenu.go) { oMenu.css.top=eval(scrolled)+parseInt(ltop) oMenu.css.left=eval(scrollex)+parseInt(llef) } if(n||ns6) setTimeout('checkScrolled()',30) } /******************************************************************************** Inits the page, makes the menu object, moves it to the right place, show it ********************************************************************************/ function menuInit(){ oMenu=new makeMenu('divMenu') if (n||ns6) { scrolled="window.pageYOffset" ltop=oMenu.css.top scrollex="window.pageXOffset" llef=oMenu.css.left } else if (ie) { scrolled="document.body.scrollTop" ltop=oMenu.css.pixelTop scrollex="document.body.scrollLeft" llef=oMenu.css.pixelLeft } var sz = document.body.clientWidth; if(!sz) sz = window.innerWidth-20; oMenu.css.width=sz oMenu.css.visibility='visible' ie?window.onscroll=checkScrolled:checkScrolled(); } //Initing menu on pageload window.onload=menuInit; Sowieckiej prowokacji fatwo uległy środowiska żydow�skie, dla których proces Demianiuka jako nowego Eich-manna zamienił się w symboliczny proces Ukraińców i narodów Europy Wschodniej jako „pomocników Hitlera". W samym Izraelu rozpętano zbiorową histe�rię, której kulminacją była tajemnicza śmierć jednego obrońców Demianiuka (wypadł z okna w przeddzień ujawnienia ważnych dowodów), oblanie kwasem izra�elskiego adwokata oraz radosne skandowanie „Śmierć, śmierć, śmierć!" po ogłoszeniu wyroku śmierci. Proces ukraińskiego Eichmanna W 1975 roku w ręce władz amerykańskich wpadła lista 70 obywateli Stanów Zjednoczonych pochodzenia ukraińskiego, którzy w czasie II wojny świato�wej kolaborowali z Niemcami. Służby ds. Imigracji i Naturalizacji (INS) na�tychmiast wszczęły śledztwo. W przypadku 9 osób figurujących na liście kolaborantów Amerykanie zwrócili się do władz Izraela o pomoc w poszukiwaniu ewentualnych świad�ków ich zbrodni. Władzom żydowskim udało się znaleźć świadków tylko w dwóch sprawach. Pierwsza dotyczyła Fiodora Federenki podejrzanego o to, że był strażnikiem obozu w Treblince, druga niejakiego Johna Demia�niuka, wachmanna w Sobiborze. Federenko przyznał się do winy, został deportowany do ZSRR i stracony, natomiast Demianiuk uparcie twierdził, że jest niewinny. Świadkowie, byli więźniowie niemieckiego obozu koncentracyjnego w Treblince, zidentyfiko�wali Demianiuka jako „Iwana Groźnego", ukraińskiego wachmanna obsługu�jącego tamtejsze komory gazowe. „Iwan" był znany ze szczególnego okru�cieństwa, skłonności do sadyzmu i perwersji. Zeznania świadków układały się w makabryczną sagę. Władze dysponowały także dowodem rzeczowym -legitymacją Demianiuka wydaną w niemieckim obozie w Trawnikach, gdzie spośród jeńców rekrutowano i szkolono członków załóg kacetów. Wobec przedstawionych faktów Demianiuk zmienił swoje zeznania. Stwierdził, że kłamał przed amerykańskim urzędem imigracyjnym. W oba�wie przed deportacją do ZSRR zataił mianowicie fakt, że najpierw był żołnie�rzem Armii Czerwonej, który dostał się do niemieckiej niewoli, by potem trafić do armii generała Własowa. Demianiuk uzasadniał swoje kłamstwo lę�kiem przed podzieleniem losu swych towarzyszy broni, których odesłano do Rosji prosto do łagrów. Jednak podane przez Ukraińca alibi wydało się mało przekonujące. Twier�dził, że przebywał w obozach jenieckich w czasie, kiedy wiadomo było, że te już nie istniały. Dodatkowo na lewym ramieniu miał znak, który mógł być pozostałością po tatuażu SS, jakim ozdabiano również wachmannów. Sąd Okręgowy w Cleveland (Ohio) rozpatrywał sprawę przez kilka lat, aby uznać wyjaśnienia Demianiuka za nieprzekonujące, a jego kłamstwa za ewidentne. Sprawą kierował nowo powołany Urząd Śledztw Specjalnych MIECZYSŁAW SAMBORSKI « Poprzednie  [Spis treści]  Następne » _uacct = "UA-3447492-1"; urchinTracker();