Jolanta Czaja
Brzeska Anita
Dyck Rafał
Szygulski Marek
Standura Anna
Wicikowska Beata
Zawistowski Piotr
WSKAy
NIK SZYBKOŚCI PA
YNI
CIA
TERMOPLASTÓW
1. Wstęp teoretyczny
Definicja termoplastów wg Słownika języków obcych i zwrotów obcojęzycznych W.
Kopalińskiego:
 termoplasty, termoplastyczne tworzywa, plastometry, tworzywa sztuczne zbudowane z
makrocząsteczek, mające trwałą zdolność przechodzenia w stan plastyczny w
podwyższonej temperaturze. 
Definicja termoplastów wg Encyklopedii PWN:
 termoplasty [gr.], termoplastyczne tworzywa sztuczne, tworzywa sztuczne o zdolności
do wielokrotnego przechodzenia w podwyższonej temp. w stan plast.; po oziębieniu
zachowują kształt nadany im podczas ogrzewania; można je wielokrotnie przetwarzać; do
t. należą m.in. polietylen, poli(chlorek winylu). 
Definicja termoplastów wg www.wikipedia.pl:
 Tworzywo termoplastyczne - Tworzywa sztuczne, które w określonej temperaturze i
ciśnieniu zaczyna mieć własności lepkiego płynu. Tworzywa termoplastyczne można
kształtować przez tłoczenie i wtryskiwanie w podwyższonej temperaturze a następnie
szybkie schłodzenie do temperatury użytkowej. 
Te, jak i inne, definicje tworzyw termoplastycznych (w tym polimerów) wskazują na ich
zasadniczą cechę: w zależności od temperatury zmieniają swój stan ze stałego w ciekły.
Jest to ważna właściwość termoplastów i są to tworzywa często występujące w naszym
życiu codziennym.
Przykłady polimerów termoplastycznych:
polietylen (PE), polipropylen (PP), polistyren (PS), poli(chlorek winylu) (PVC),
poli(metakrylan metylu) (PMMA), Poli(tetraftalanetylenu) (PET), Polieterosulfon (PES),
poliamidy (PA), poliwęglany (PC) i inne polimery.
2. Przebieg ćwiczeń laboratoryjnych
W czasie zajęć wyznaczaliśmy masowy i objętościowy wskaz
nik szybkości płynięcia
polietylenu za pomocą metody A i B. Są to dwie bardzo podobne do siebie metody. Do
cylindra, który był nagrzany do temperatury ok 175-1900C (wahanie temperatury wynika z
niewielkich problemów z aparaturą), a następnie wsypania do niego od 3 do 8 g badanego
polietylenu. Po tej czynności nakładane było obciążenie swobodne (działała na nie tylko
siła grawitacji), które powodowało wytłoczenie polimeru przez dyszę. Obciążenie było
nakładane za pomocą specjalnego odważnika, który dodatkowo posiadał skalę  dwie
kreski z której pierwsza oznaczała fizyczny początek pomiaru (polimer który wcześniej
został wytłoczony przez dyszę był obcinany i nie był brany do obliczeń), a druga oznaczała
koniec pomiaru i tym samym odcięcie wytłoczonego polimeru. Tak oto uzyskana próbka
poddana została szczegółowym pomiarom a ściślej ujmując została precyzyjnie zważona.
Wykonanych zostało 6 wyników aby móc wyznaczyć średnią, przy czym wyniki
odbiegające od średniej o +/- 15% były odrzucane.
3. Wyniki pomiarowe
nr próbki czas trwania masa próbki uwagi
pomiaru
1 22 2,3921 brany pod uwagę
2 17 1,7482 brany pod uwagę
3 19 1,6593 nie brany pod uwagę
4 24 2,0792 brany pod uwagę
5 18 1,8887 brany pod uwagę
6 21 1,9847 brany pod uwagę
średnia 20,1670 1,9587 ------
15% średniej ------ 0,2938 -----
Wynik pomiarowy 3 nie jest brany pod uwagę, ponieważ nie mieści się w przedziale
1,9587 +/- 0,2938.
4. Obliczenia właściwe
MFR (T, P) =(t0*m)/t= 600*1, 9587/20,1679 = 58,27 [g/min] = 5,827[g/10 min]
MVR (T, P) =(427*l)/t1=427*4/20,1679 = 84,69 [cm3/min] = 0,8469 [cm3/10 min]
5. Wnioski
Pomimo iż pomiary były wykonywane z najwyższą starannością, to są obarczone tzw.
 błędem ludzkim . Nie zwracając uwagi na ten błąd możemy wywnioskować, że nasz
polimer był słabo usieciowany i posiada niewielką masę cząsteczkową. Polimer
posiadający dużą masę cząsteczkową automatycznie posiadał by większe czasy płynięcia.