Andrzej Kozakowski
Kolonia numer jeden
© Andrzej Kozakowski 2006
www.fantastykapolska.pl
- Panie generale, ma pan pilne wezwanie do dowództwa, kilka godzin temu
otrzymaliśmy wiadomość z obcego statku.
- Obcego? Marsjanie?
- Nie, sytuacje na Marsie na razie kontrolujemy, tym razem to statek spoza układu.
- Kosmici?
- Nie, panie generale to kapitan Kroger...
- Który Kroger, ten młody z sił księżycowych? Czy jego ojciec?
- Nie, panie generale. To jest kapitan Henry Kroger, dowódca pierwszej wyprawy
kolonizacyjnej. Tej z 28 wieku.
- Wiem do cholery, kiedy była pierwsza wyprawa. Jak byłem młody, obchodziliśmy
tysięczną rocznicę.
- Mam nadzieję, że dowództwo wyjaśni panu więcej. Prom już przygotowałem, proszę
przejść moim prawym rękawem.
- Niech ich szlag, idę, już idę. Odłączenie.
Wiązka biotechnologicznych przewodów oddzieliła się od karku generała, wydając
ciche cmoknięcie i schowała się w oparciu fotela. Generał odruchowo zaczął rozcierać szyję.
Taki stary, niepotrzebny już nawyk z czasów młodości, gdy stosowano jeszcze biosprzęgi
poprzednich generacji. Wchłonął dłonią swoją plakietkę identyfikacyjną opisaną
podświetlonym zielonkawym napisem  Victor Mellorn, generał 3 stopnia, SF i wyszedł
z kabin, prosto w prawy rękaw pod-statku.
W sali narad znalazło się prawie całe dowództwo Połączonej Floty Ziemi i Księżyca.
Od jakiegoś czasu wszyscy byli już sprzęgnięci z exem koordynującym.
- Panowie, panie i exy, sprawa jest trudna - pierwszy rozpoczÄ…Å‚ ex Sentenence
Kokoronasi. - Zacznę od znanych nam faktów. Rzecz ma się tak. Dwanaście godzin temu
odebraliśmy czytelny i wyraz
ny przekaz, pochodzący ze statku, który z całą pewnością nie
pochodzi z żadnej znanej stoczni. Dowódca statku przedstawił się jako Henry Kroger, kapitan
pierwszego statku kolonizacyjnego Horyzont. Wszystkie znane nam metody identyfikacji,
potwierdziły jego słowa.
- Chodzi o ten statek sprzed tysiÄ…ca lat?
- Tak. Jednak statek, który się z nami skontaktował, w niczym nie przypomina
Horyzontu. Nie został też przez nas wykryty aż do momentu, kiedy sam się nie ujawnił. W tej
chwili znajduje się po drugiej stronie Księżyca. Nie jesteśmy w stanie go skanować, ani
zidentyfikować modułów.
W umysłach sprzęgniętych pojawiła się seria obrazów obcego statku. Całkowita czerń
poszycia czyniła go prawie niewidzialnym na tle nieba. Dopiero obrazy z urządzeń
umieszczonych dalej pokazały jego długi, wrzecionowaty kształt i trzy rzędy pierścieni
zbudowanych z trapezoidalnych obiektów.
- Według naszych obserwacji, statek ma zmienne rozmiary, od 20 do 30 kilometrów
długości i 5-7 kilometrów średnicy. Zdaje się pulsować.
- Czy wiemy w ogóle cokolwiek pewnego o tym statku? - zapytał generał Mellorn.
- Tak naprawdę to nie. Po burzy prodexów ze wskaz
nikami rozprzężonego
prawdopodobieństwa, szacujemy, że statek ten wyprzedza naszą technologię w stopniu tak
znacznym, że nawet z siłą wszystkich flot w układzie nie jesteśmy w stanie stanowić dla
niego istotnego zagrożenia.
- Czyli demonstracja siły. Czy coś zaatakowali?
- Nie. Co pewien czas pojawiają się wokół niego te regularne obiekty i dołączają,
tworząc kolejne pierścienie wokół głównego korpusu. W momencie, gdy ujawnił nam swoją
pozycję, miał tylko jeden pierścień złożony ze stu czternastu tych modułów.
- A co do samego przekazu?
 Odtwarzany obraz nie mógł budzić żadnych wątpliwości. Twarz kapitana Krogera
była bardzo dobrze znana, nie tylko z muzeów podboju kosmosu, ale również z logo elitarnej
księżycowej jednostki zwiadowczej jego imienia. Jego głos był nieco bardziej suchy
i sepleniący, niż te zapisy, które znali.
- Witam po tak długiej mojej nieobecności w tych okolicach. Proszę o wysłuchanie
tego, co mam do powiedzenia, zanim zdecydujecie się robić jakieś głupoty. Nie
przylecieliśmy tu, by walczyć. Zabieramy tylko swoich, którzy wciąż są na Ziemi, no i trochę
prowiantu. Niedługo opuszczamy tę galaktykę na dobre, więc raczej nie spodziewajcie się
szybko kolejnej wizyty. Oczywiście gdybyście chcieli nam przeszkodzić, jesteśmy na to
przygotowani. - Tu przekaz się urywał.
- Co to znaczy  swoich ? Czy to nie są koloniści, którzy wyruszyli na Horyzoncie?
- Trudno powiedzieć, jedynym, który się z nami skontaktował, był kapitan Kroger.
- A jak wyglÄ…da sytuacja na planetach i w bazach?
- Od kilku dni zauważono zwiększającą się liczbę zaginięć, zarówno cywili, jak
i wysoko postawionych polityków i naukowców.
- A system finansowy? Broń? Laboratoria?
- Nic. Tylko ludzie.
- Jaka jest skala zjawiska?
- Zaginęło ponad sto tysięcy ludzi na Ziemi i Księżycu. Nie mamy jeszcze danych
z innych...
Coś było nie tak. Ex Sentenence Kokoronasi przerwał w połowie zdania i przywołał
zewnętrzne zmysły do skupienia się nad jednym z rogów pomieszczenia. Detektory materii
zareagowały dopiero w momencie, kiedy ciemniejący cień przyjął już ludzką formę. Dopiero
w tej chwili zauważyła to większość zebranych.
- No, Victor, zbieramy się - powiedziało coś, co wyglądało jak kapitan Kroger.
Generał Mellorn wstał i podszedł do przybysza, stanął przed nim i odchylił głowę na
bok. Kroger uśmiechnął się, po czym ugryzł generała w szyję. Sytuacja była tak
niespodziewana, że wszyscy patrzyli jak skamieniali. Zainicjowane systemy obronne
daremnie próbowały zlokalizować intruza, soczewki promienników kręciły się w kółko. Ciało
generała głucho upadło na podłogę. Dopiero wtedy kilka osób usiłowało sięgnąć po broń
ręczną, jednak wzrok Krogera zmroził ich w pół ruchu.
- Korzystając z chwili, zabawię was pewną historyjką - odezwał się przybysz. - Za
chwilę stąd odlecimy, załadunek już zakończony. A jako że ludzkość nie dysponuje
możliwościami przeszkodzenia nam, zaspokoję wasz głód wiedzy. Swoją drogą szanuję was
za ten głód, za ciekawość, która popchnie was kiedyś do samobójstwa. Nie, nie jestem -
zniknął z miejsca w którym się znajdował i w tej samej chwili pojawił się obok exa
Sentenence Kokoronasi, kładąc rękę na paralizatorze, który tamtemu udało się wyciągnąć -
hologramem. Jestem tu, pełnią swej osoby, z krwi i kości, że tak powiem, choć bardziej
z krwi - Kroger uśmiechnął się, ukazując wydłużone kły.
- Tak, jestem wampirem, waszą legendą i koszmarem. Różnie nam się w historii
wiodło razem, raz lepiej, raz gorzej. Jednak dopiero możliwość podróży międzygwiezdnych
ukazała nam nowe możliwości. Większość wyższej stopniem załogi Horyzontu była
wampirami. Tamta wyprawa kolonizacyjna pozwoliła nam zbadać siłę naszego słonecznego
przekleństwa. Okazała się ona nie taka straszna, w skali kosmicznej kończyła się tuż za
układem słonecznym. Słońce nowej planety nie stanowiło już dla nas żadnej niedogodności.
Mogliśmy funkcjonować przez całą dobę bez spadku formy - od niechcenia zmiażdżył
paralizator, wstał i podszedł do ciała generała Mellorna. Odwrócił je na plecy i splunął
generałowi w usta, przegryzając wcześniej swoją dolną wargę.
- Nie zmarnowaliśmy danego nam czasu. Operacja  Pełne zaćmienie powiodła się
w pełni. Efekty rozwoju naszej technologii możecie właśnie obserwować. I raczej nie
spodziewajcie się, że kiedyś nam dorównacie. Wasze życia płoną tak szybko, musicie spać,
nawet przejście w cybernetyczną postać exa nie daje wam zauważalnego zwiększenia
wydajności umysłu.
Generał Mellorn nagle otworzył oczy i wstał w mgnieniu oka. Odruchowo potarł się
po szyi w miejscu ugryzienia i zaczął się rozglądać, tak jakby pierwszy raz w życiu otworzył
oczy. Kroger skinął na niego i uśmiechając się wskazał dłonią zgromadzonych
w pomieszczeniu ludzi. Usta Victora ułożyły się w bezdz
więczne  dziękuję .
- Mam też dla was dobre wieści - kontynuował Kroger. W tej galaktyce nie kryje się
nic innego, z czym nie dalibyście sobie rady. Jeśli tylko połączycie swoje siły, to przetrwacie
nawet najazd rasy Tormów, którzy dolecą do tego systemu za dwadzieścia dwa lata. Lecz dla
nas, cóż, dla nas jesteście tylko pożywieniem...
Generał Mallorne nagle pojawił się obok wiceprezydent Eevy, gryząc jej szyję. Jednak
krzyk rodzący się w jej gardle, zamiast wybuchnąć z całą siłą, zmienił się w cichy jęk.
- Ale wy... - Kroger wskazał na pozostałych i zawiesił głos, po czym jego postać, jak
też Victora i Eevy zaczęła się rozwiewać, a głos zaczął być coraz słabiej słyszalny - wy to
chyba lubicie...