Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment
pełnej wersji całej publikacji.
Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji kliknij tutaj.
Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora sklepu na którym można
nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji. Zabronione są
jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania siÄ™ jej
od-sprzedaży, zgodnie z regulaminem serwisu.
Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie
internetowym Nexto.pl.
Margaret McPhee
Mroczne sekrety
TÅ‚umaczenie:
Krzysztof Puławski
ROZDZIAA
PIERWSZY
Więzienie Tolbooth w Glasgow, 1810 rok
 Do Blackloch Hall?  Sir Henry Allordyce potrząsnął siwymi włosami, które
okalały łysinę. Na jego bladej twarzy pojawił się niepokój. Phoebe poczuła ukłucie
w sercu na myśl o tym, że ojciec, osadzony w tym strasznym, ponurym więzieniu,
bardziej troszczy się o nią niż o siebie.  Ależ sądziłem, że pani Hunter zerwała
stosunki z synem. Że w ogóle nie chce go znać!
 To prawda, tato. W ciągu tych paru miesięcy, które spędziłam w jej
towarzystwie, ani ona, ani nikt z domowników nawet o nim nie wspomniał.
 Więc dlaczego nagle zdecydowała się na wyjazd do jego posiadłości?
 Wiesz przecież, że ostatnio dwukrotnie włamano się do jej domu przy Charlotte
Street. Za drugim razem złodzieje przeszukali wszystko. Przetrząsnęli nawet
najbardziej osobiste rzeczy. Jej sypialnię, toaletkę, a także&  Phoebe urwała
i zakłopotana odwróciła wzrok.  Dosyć powiedzieć, że niczego nie przeoczyli.
Straty nie były tak wielkie, ale pani Hunter zdecydowała się na remont całego
mieszkania. Nie chce, by cokolwiek przypominało jej o włamaniach. Wciąż nie
może dojść do siebie i chce spędzić trochę czasu z dala od miasta.
 A więc nie zatrzymano jeszcze tych złoczyńców!  odparł ojciec ze zgorszoną
minÄ….
 I wygląda na to, że pozostaną bezkarni.
 Cóż to za czasy, kiedy wdowa nie może czuć się bezpiecznie we własnym domu
 rzekł z westchnieniem ojciec.  Pani Hunter to dumna, ale uczynna kobieta.
Cieszę się, że pozwoliła ci tu dziś przyjść. Obawiam się, że inna dama kazałaby ci
natychmiast ze sobą jechać.
 Prosiła mnie też o kilka sprawunków  powiedziała Phoebe z uśmiechem.  No
i dała mi pieniądze na bilet do Kingswell Inn, skąd mają mnie odebrać.
 To dobrze  rzekł, ale raz jeszcze westchnął ciężko i pokręcił głową.
 Nie martw się, tato. Pani Hunter mówiła, że z Glasgow jest tutaj niewiele
ponad trzydzieści kilometrów. Będę mogła przyjeżdżać do ciebie na cotygodniowe
widzenia. Pani Hunter jest dla mnie naprawdę bardzo dobra.  Ujęła jego dłoń,
pogłaskała pomarszczoną, chłodną skórę i próbowała ją ogrzać.  Często też pyta
o twoje zdrowie.
 Och, moja droga! Tak bardzo żałuję!  W wyblakłych oczach pojawiły się
niechciane łzy.  A teraz sama musisz radzić sobie w świecie. W dodatku musisz
kłamać, żeby uniknąć skandalu. Nie możesz zdradzić tego, że jestem w więzieniu.
Pani Hunter wciąż wierzy, że znalazłem się w szpitalu?
Phoebe skinęła głową.
 I tak musi zostać. Zwolniłaby cię, gdyby poznała prawdę. Zrobi wszystko, żeby
uniknąć kolejnego skandalu. Biedna kobieta, wiele wycierpiała z powodu syna.
 Znasz jej syna? O jakim skandalu mówisz?
Przez chwilę myślał, patrząc przed siebie, jakby szare mury nie ograniczały jego
widoku. Mijały chwile, a on w końcu opuścił wzrok i spojrzał na Phoebe tak, jakby
podjÄ…Å‚ decyzjÄ™.
 Nie lubię plotek, często są dziełem diabła i niewiele w nich prawdy, ale& 
Urwał na chwilę, a Phoebe odniosła wrażenie, że ojciec szuka odpowiednich słów.
 Lepiej będzie, jeśli dowiesz się, kogo spotkasz, zanim tam pojedziesz.
Phoebe czekała na dalsze słowa z lekkim poczuciem niepokoju.
 Moja droga  ojciec zaczął poważnym tonem.  Sebastian Hunter miał w swoim
czasie opinię łajdaka. Dodam, że zasłużoną. Mieszkał w Londynie i wydawał
pieniądze ojca na hazard i kobiety. Stary Hunter bardzo się o niego martwił&
Podobno to właśnie jego śmierć zmieniła Sebastiana, ale& kto to wie.  Sir Henry
spojrzał w bok na współwięz
nia zajmującego kąt celi i zniżył głos.  Mówiono o nim
bardzo złe rzeczy  szepnął.
 Co takiego?
Ojciec potrząsnął głową, jakby nie chciał tego zdradzić. Po chwili ponownie
westchnÄ…Å‚.
 Obiecaj, że będziesz się trzymać od niego z daleka.
Wzruszyła ramionami, zdziwiona niepokojem w głosie ojca.
 Oczywiście. Przecież jestem damą do towarzystwa pani Hunter. Pewnie
zobaczÄ™ go raz czy dwa razy i to wszystko.
 Jesteś zbyt młoda, moja droga, by wiedzieć, jak przebiegli potrafią być
mężczyz
ni  odparł ponuro.  Tak więc spełnij moją prośbę i uważaj na siebie.
 Tak, tato. ObiecujÄ™.
Sir Henry pokiwał z zadowoleniem głową, a potem zerknął na sakwojaż, który
spoczywał u jej stóp.
 Masz spory bagaż. Czy pani Hunter nie mogła zabrać go swoim powozem?
Phoebe popatrzyła na wysłużoną skórzaną torbę, w której znajdowało się
wszystko, co miała.
 Ależ tato, przecież przyjedzie dopiero jutro. A ja musiałam wziąć swoje
ulubione suknie  powiedziała i uśmiechnęła się przekornie.
 Och, wy, kobiety, z tymi waszymi sukniami.  Ojciec potrząsnął głową.
Phoebe zaśmiała się, ale oczywiście nie mogła powiedzieć prawdy.
W rzeczywistości zostały jej tylko dwie suknie, sprzedała bowiem większość
swoich rzeczy, by ojciec w więzieniu nie musiał pracować.
 Zapłaciłam strażnikowi nawet więcej niż trzeba, więc przez tydzień powinieneś
mieć świece, koc, piwo i dobre jedzenie. W razie czego musisz się o to upomnieć.
Sir Henry spojrzał na córkę z troską.
 Ale czy ty sama masz dość pieniędzy?
 Oczywiście.  Uśmiechnęła się. Nie chciała, by zauważył, że kłamie.  Poza tym
tak niewiele potrzebuję. Przecież u pani Hunter mam wszystko, czego mi trzeba.
 Dziękuję, moje dziecko. Co ja bym bez ciebie zrobił?
Pod celą pojawił się strażnik i potrząsnął kluczami, co znaczyło, że czas wizyty
dobiegł końca.
 Pocałuj mnie na pożegnanie.
Ucałowała ojca w ziemisty, chłodny policzek.
 Przyjadę za tydzień, tato.
Strażnik otworzył drzwi.
Zawsze z trudem opuszczała ojca, zostawiając go samego w tej smutnej celi
z kamienną posadzką, wilgotnymi ścianami i jednym zakratowanym okienkiem.
 Będę czekał. I pamiętaj, co mówiłem o& o tym&  Nie skończył, ale Phoebe
wiedziała, że chodzi jej o Sebastiana Huntera.
 Tak, tato.  Skinęła głową.
Następnie odwróciła się i z ciężkim sercem wyszła z celi. Przeszła korytarzem,
nie oglądając się za siebie, i już po chwili znalazła się na zalanym słońcem,
ruchliwym Trongate.
Po prawej minęła hotel Tontine, ze stojącymi przed wejściem powozami
pocztowymi, i poszła dalej zatłoczoną Argyle Street. Potem skręciła i weszła na
nowy most, by po chwili znalez
ć się po drugiej stronie rzeki Clyde. Połowę
pieniędzy od pani Hunter trzymała w sakiewce na następny tydzień. Resztę
przekazała strażnikowi z Tolbooth.
Wyszła na drogę, która prowadziła na południe na wrzosowiska. Phoebe
przełożyła torbę do drugiej ręki i wzięła głęboki oddech. Czekała ją długa droga
do Blackloch Hall.
 Hunter, to ty, stary druhu? Nie widziałem cię całe wieki. Nie byłeś w Londynie
od&  Lord Bullford urwał nagle, a na jego twarzy pojawił się wyraz zakłopotania.
 Bardzo mi przykro z powodu twojego ojca.
Hunter milczał i popatrzył zimno na przybyłych, najpierw na stojącego nieco
dalej wicehrabiego Linwood, a następnie na Bullforda, który ściskał lewą dłonią
jego ramiÄ™.
Chrząknął i odezwał się:
 Byłem z wizytą u Kelvina i spotkałem Linwooda. Pomyślałem, że moglibyśmy
zajrzeć do Blackloch, skoro już tu jesteśmy. Wszyscy się o ciebie martwią.
Zwłaszcza teraz&
 Niepotrzebnie  przerwał mu Hunter i spojrzał raz jeszcze na nich obu z jawną
niechęcią.  Poza tym goście nie są tu mile widziani.
Zauważył, że Bullford lekko zmrużył oczy, ale nie dał się tak łatwo zniechęcić.
 Kelvin zna świetne miejsce. Moglibyśmy się wyrwać&
 Nie, nie moglibyśmy  przerwał mu Hunter w połowie zdania i wykonał
wymowny gest ręką.
 Stawki są dość wysokie, ale tamtejsze kobiety&  Bullford popatrzył przed
siebie tęsknym wzrokiem.  Mówię ci, czysta rozkosz.
Hunter zrobił krok i złapał Bullforda za klapy surduta, a następnie pchnął go
mocno na ścianę.
 Powiedziałem, nie.
Sebastian wyczuł, że Linwood stężał i zbliżył się o krok do niego.
 Spokojnie, stary.  Na czole Bullforda pojawiły się krople potu.  Doskonale cię
rozumiemy.
 Za daleko się posuwasz, Hunter  wtrącił się Linwood.
Sebastian puścił Bullforda i spojrzał mrocznym wzrokiem na wicehrabiego.
 NaprawdÄ™?
Linwood ustąpił i cofnął się, Hunter tymczasem ruszył do miejsca, gdzie
przywiązał swego karego konia. Rumak parsknął na widok pana, który odwiązał
go i wskoczył na siodło. Odjeżdżając, Sebastian usłyszał jeszcze, jak Bullford mówi
do Linwooda:  & jest jeszcze gorszy, niż słyszałem .
Lipcowy dzień był ciepły i suchy. Phoebe z uśmiechem przechodziła przez
kolejne wioski znajdujące się na obrzeżach Glasgow. Nie było tu już takiego ruchu
i zgiełku, otaczały ją wzgórza i pola, na których pasły się krowy. Powietrze stało
się czystsze i świeższe, a krajobraz znacznie bardziej zielony. Czuła słodki zapach
traw i wrzosów, słońce na plecach i lekki powiew wiatru na twarzy.
Krok po kroku zbliżała się do Blackloch i okalających posiadłość wrzosowisk.
Coraz rzadziej mijała domy, a coraz częściej pagórki, porośnięte krzakami pola,
a także pastwiska, na których pasły się owce. Wokół panował spokój i cisza
przerywane tylko pojedynczymi pobekiwaniami, bzyczeniem owadów i śpiewem
ptaków. Owce odchodziły, gdy się do nich zbliżała, jakby nieprzyzwyczajone do
widoku ludzi. Niebo było błękitne i bezchmurne, przesycone słonecznym światłem.
Wszędzie latały pszczoły, niosąc pyłek z wrzosowiska do uli. Ptaki ćwierkały,
przysiadając co jakiś czas w ciernistych krzakach głogu i janowca.
Przez całą drogę minęły ją tylko dwa powozy. Im dalej szła, tym bardziej czuła
się samotna i wyzwolona  jakby na świecie nie było już ludzi. O tym, że jest
inaczej, przypominały jej tylko dwie figurki jez
dz
ców, widoczne na horyzoncie.
Zaczęła myśleć o synu pani Hunter i przestrogach ojca. Pomyślała o tych  bardzo
złych rzeczach , które opowiadano o dziedzińcu Blackloch, i aż zadrżała. Po chwili
przełożyła torbę do drugiej ręki, gdyż zaczęła jej za bardzo ciążyć. Zatrzymała się
i pomasowała bolącą rękę.
 Jesteś zbyt młoda, by wiedzieć, jak przebiegli potrafią być mężczyz
ni .
Westchnęła, ponownie pomyślała o występnym panu Hunterze i dreszcz
przebiegł jej po plecach. Wyobraziła go sobie: wielkiego, groz
nego, ze
złowieszczym uśmiechem i czerwoną od nadużywania alkoholu twarzą. Mieszkał
sam, z dala od wszystkich. Duszę miął czarną jak najczarniejszy diabeł. Nic
dziwnego, że matka go wydziedziczyła. Phoebe znowu zadrżała, a potem złajała
siÄ™ w duchu za zbyt pochopny osÄ…d.
Przeszła jeszcze dwa kilometry i zatrzymała się przy przełazie na pole. Torbę
postawiła na trawie, sama zaś z ulgą usiadła na drewnianych schodkach. Zaczęła
rozcierać i rozmasowywać ręce, starając się pozbyć pręg po paskach. Następnie
poluzowała wstążki od czepka i zsunęła go z głowy, by się ochłodzić. Dopiero
wtedy oparła się o ogrodzenie. Była zupełnie sama, otaczała ją tylko pełna spokoju
sceneria. Postanowiła chwilę odpocząć.
Trawy stłumiły odgłosy kopyt i Phoebe póz
no odkryła, że ktoś się zbliża.
Zaalarmowało ją dopiero pobrzękiwanie uprzęży oraz rżenie koni. Nie była sama.
Dwadzieścia metrów od niej zatrzymali się dwaj mężczyz
ni. Nawet gdyby nie
mieli chust na twarzach i zsuniętych na czoło starych, postrzępionych kapeluszy,
i tak domyśliłaby się, że nie są to dżentelmeni, tylko miejscowi rabusie. Mężczyz
ni
zeskoczyli z siodeł i ruszyli w jej stronę.
Phoebe wstała gwałtownie. Próba ucieczki na nic by się nie zdała. Bandyci byli
już blisko, a ona wiedziała, że im nie ucieknie, zwłaszcza z ciężką torbą podróżną.
Podniosła sakwojaż i spojrzała na nich groz
nie.
 No, no, co tutaj mamy?  odezwał się wyższy z mężczyzn, z czarną chustą na
twarzy. Mówił z akcentem typowym dla biedoty z Glasgow.
Chociaż nie widziała ich twarzy, odniosła wrażenie, że obaj są młodzi. Może
wskazywał na to tembr ich głosów, a może sposób, w jaki się poruszali. Obaj nosili
znoszone skórzane spodnie do jazdy i takież same kurtki. Ich koszule dawno nie
były prane, a długie buty pokrywał kurz.
 Pannę, co pomocy potrzebuje  odpowiedział drugi, z twarzą osłoniętą
czerwonÄ… chustÄ….
 Poradzę sobie sama. Bardzo panom dziękuję  rzekła pewnie Phoebe. 
Chciałam trochę odpocząć przed dalszą podróżą.
 Ach tak?  zapytał ten w czarnej chuście.  Ta torba na cienżkom wygląda.
 Wręcz przeciwnie. Ta torba wcale nie jest ciężka. Prawie nic w niej nie ma. 
Phoebe posłała im pełne niepokoju spojrzenie i schowała sakwojaż za plecami.
 Nie no, nalegamy. Nie lubimy z kumplem patrzeć, jak panny się menczom, co?
 zwrócił się do kolegi.
 Nie lubimy  potwierdził ten drugi i ruszył w jej stronę.
Rabusie nie zamierzali ukrywać, kim tak naprawdę są.
 No dalej, oddawaj  dodał tamten po chwili.
Phoebe ścisnęła mocniej skórzaną rączkę. Serce biło jej gwałtownie, a ona sama
nie wiedziała, co robić.
 No już  dodał drugi i też się do niej zbliżył.
Phoebe uniosła w górę brodę. Była zła, że można ot tak kogoś bezkarnie
obrabować w biały dzień. W dodatku widziała, że obaj są rozbawieni całą sytuacją,
co jeszcze podsycało jej wściekłość.
 Nie oddam  powiedziała, mrużąc oczy.  I zapewniam, że nie mam nic, co
mogłoby panów zainteresować. Chyba że kobiece ubrania&
Bandyta z czarną chustką zaśmiał się krótko, zaś ten drugi wyjął pistolet
i wycelował prosto w jej pierś.
 Radzem usłuchać  warknął.
 Jim  odezwał się ten pierwszy, który był najwyraz
niej hersztem.  Nie bońdz

niecierpliwy. Som inne sposoby, żeby przekonać panne.  A potem zwrócił się do
Phoebe ze złowrogim uśmiechem:
 Proszem wybaczyć koledze.
Nachalnie mierzył ją wzrokiem, a potem zatrzymał spojrzenie na ustach.
Phoebe poczuła mrowienie na plecach. Nagle zrozumiała, że musi oddać torbę,
i rzuciła im ją wprost pod nogi.
Bandyta w czarnej chustce uniósł ją i zważył w dłoni.
 Za cienżka dla takiego chucherka  mruknął, a ona poczuła, że uśmiecha się
pod chustką, i przestraszyła się jeszcze bardziej.  Przeszukaj joł  rzucił do kolegi,
ale sam nie spuszczał oczu z Phoebe.  Nie możemy dopuścić, żeby chodziła z tak
cienżkim bagażem.
Jim, jak nazwał go drugi bandyta, szybko otworzył sakwojaż i zaczął wprawnie
przeszukiwać wnętrze. Wiedziała, że nie znajdzie nic poza ubraniami i paroma
przyborami toaletowymi. Na szczęście, sakiewka z pieniędzmi spoczywała
w kieszeni jej sukni.
Phoebe spojrzała ze wzgardą na bandytów.
 Nie mam pieniędzy czy klejnotów, jeśli o to wam chodzi.
 To prawda, nic tu nie ma  mruknÄ…Å‚ Jim i splunÄ…Å‚ na drogÄ™.
 Sprawdz
jeszcze  polecił bandyta w chustce.  Przecie widać, że to prawdziwa
dama. Musi mieć co cennego.
Jim wyrzucił wszystko z torby i przeciął podszewkę, jednak i to nic nie dało.
 Nic  oznajmił i splunął.
Phoebe modliła się o jakiś powóz, rozglądała się nerwowo, ale nikogo nie
dostrzegała.
 Przecież mówiłam  rzekła z westchnieniem.  Pozwolicie panowie, że udam się
w dalszÄ… drogÄ™.
Trzymała głowę wysoko i mówiła pewnym tonem, chociaż cała drżała, a serce
biło jej mocno. Zrobiła krok w kierunku torby.
 Nie tak szybko.  Bandyta w czarnej masce chwycił ją i objął w pasie.  Za
przejazd to drogo trzeba zapłacić myto, a skoro nie masz pieniendzy i klejnotów,
to&  Spojrzał na stanik jej zakurzonej sukni, a potem jeszcze niżej i dopiero
wtedy przeniósł wzrok ponownie na twarz.
Przez ciało Phoebe przeszła fala zimna.
 Nic wam nie dam i muszę już iść  powiedziała z uporem.
Bandyta zaśmiał się, słysząc te słowa.
 Masz, masz.  Raz jeszcze przyjrzał się Phoebe.  To bendzie całus. Taka jest
moja cena.
Bandyta pociągnął ją mocniej ku sobie, poczuła odór potu i kwaśnego piwa.
Usłyszała, jak Jim zachichotał gdzieś z boku.
 Nie masz co sie wstydzić. Nikogo tu nie ma.
 Jak pan śmie? Proszę mnie natychmiast puścić!
 Prosisz, mała.  Bandyta ściągnął czarną maskę i uśmiechnął się, ukazując
przebarwione, brudne zęby.
Phoebe starała się nie wpaść w panikę. Była przerażona i nie wiedziała, co robić.
Popatrzyła więc na niego tak, by wiedział, jak bardzo się nim brzydzi. Nie zrobiło
to na nim żadnego wrażenia, a kiedy jeszcze usłyszała szyderczy śmiech, kopnęła
go swoim solidnym butem.
W tym momencie odechciało mu się śmiać.
Zaklął głośno i rozluz
nił uścisk na tyle, że zdołała mu się wyrwać, a następnie
wzięła suknię w dłonie i zaczęła uciekać, nie zważając na torbę i jej zawartość.
Bandyta zbyt prędko doszedł do siebie. Już po chwili usłyszała jego pospieszne
kroki. Phoebe biegła, ile sił w nogach. Czuła, że za chwilę serce wyskoczy jej
z piersi, ale mężczyzna był zbyt szybki. Przebiegła najwyżej sto metrów, zanim
ponownie ją złapał.
 Nie tak szybko  syknął.  Jeszcze nie skończyliśmy.
 Puść mnie, ty bandyto!
 Bandyto?  Przyciągnął ją mocno do siebie i poczuła na twarzy jego kwaśny
oddech.
Na oślep waliła rękami, wierzgała nogami i krzyczała, gdy naraz usłyszała tętent
końskich kopyt, który z każdą sekundą stawał się coraz wyraz
niejszy. Przestała bić
na oślep i popatrzyła w stronę zbliżającego się samotnego jez
dz
ca.
Na wzgórzu dostrzegła wielkiego karego konia, a na nim czarną sylwetkę
jez
dz
ca. Wyglądał ponuro i stanowił olbrzymi kontrast ze słońcem i zielenią
krajobrazu. Mężczyzna jechał szybko, poły jego surduta unosiły się i łopotały na
wietrze, a on sam wyglądał niczym diabeł.
Bandyta trzymał ją mocno i zaciągnął do miejsca, gdzie stał jego kompan. Obaj
ściągnęli chustki tak, żeby nie można było powiedzieć, iż zasłaniają twarze. Jim
wykręcił Phoebe rękę i poczuła z boku coś ostrego.
 Jedno słówko, a pchne nożem. Zrozumiano  syknął Jim.
Skinęła głową i patrzyła, jak bandyta z czarną chustką robi krok do przodu, żeby
ich zasłonić. Pewnie liczył na to, że jez
dziec minie ich i pojedzie dalej.
Miała nadzieję, że jez
dziec zauważył, co się dzieje. Błagam, niech się zatrzyma! 
modliła się w duchu. I wtedy mężczyzna osadził gwałtownie konia tuż przed nimi.
Phoebe przyjrzała mu się dokładnie. Nie, to nie był diabeł, ale najprawdziwszy
dżentelmen.
 Zostawcie tÄ™ kobietÄ™ i idz
cie swoją drogą  powiedział Hunter spokojnie, ale
tonem nieznoszÄ…cym sprzeciwu.
 To moja żona, panie. Trocheśmy sie posprzeczali.
Zerknął na leżący na ziemi czepek, przyjrzał się mężczyznom z chustkami wokół
szyi, a potem spojrzał na kobietę, a właściwie dziewczynę, jak ocenił.
Była bardzo młoda. Miała bujne, rude włosy, które pięknie lśniły w słońcu. Musiał
też przyznać po stroju, że ma bardzo dobry gust, wskazujący na osobę dobrze
urodzonÄ….
Wpatrywała się w niego, błagając wzrokiem o pomoc. Od razu odgadł, co jej
grozi. Zsiadł z konia.
 Nie jest twoją żoną. Powtórzę więc ostatni raz. Zostawcie ją i odjedz
cie swojÄ…
drogÄ…& panowie.
Napastnicy wymienili spojrzenia, jakby nie dowierzali własnym uszom i szukali
nawzajem potwierdzenia.
 Jak pan uważa  powiedział wyższy bandyta i pchnął dziewczynę w jego
kierunku, jednocześnie sięgając po pistolet.
Nie zdążył. Hunter uderzył zbira tak mocno, że tamten ukląkł. Poprawił jeszcze
kopniakiem, żeby na pewno się nie podniósł, ale w tym samym momencie
dostrzegł błysk ostrza w powietrzu. Zablokował uderzenie ręką, wytrącając nóż
z ręki napastnika.
Drugi rzezimieszek natarł na niego pięściami. Hunter zrobił krok w jego
kierunku, nawet nie podnosząc rąk. Niemal nie poczuł ciosu sierpowego na
policzku, ale kiedy oddał, bandyta uniósł się w powietrze i wylądował co najmniej
dwa kroki dalej.
Wyższy mężczyzna, który zdążył już dojść do siebie, popatrzył błagalnie na
Huntera.
 Błagam, niech pan nas puści  jęknął.  Nic byśmy pannie nie zrobili. Prosze, to
sakiewka.
Tamten wyjął z kieszeni woreczek z monetami, a Phoebe popatrzyła ze
zdziwieniem, zastanawiajÄ…c siÄ™, kiedy jÄ… wziÄ…Å‚.
 Rzuć do mnie  rozkazał Hunter.
Bandyta posłuchał go, Sebastian złapał ją w locie, a następnie pokazał
dziewczynie. Była blada i przestraszona, ale spokojna i zachowywała się zupełnie
przytomnie. Inna kobieta na jej miejscu z pewnością wpadłaby w histerię,
tymczasem ona podniosła nóż i stała gotowa do walki, na wypadek gdyby okazało
siÄ™ to konieczne.
Hunter wciąż spoglądał na napastników groz
nie, ale na ten widok w jego oczach
zapłonęły wesołe iskierki.
 To pani?  zwrócił się do Phoebe, podając sakiewkę.
Odprężyła się nieco i skinęła głową. Bandyta zapewne okradł ją podczas krótkiej
szarpaniny, pomyślała.
Dżentelmen w czerni warknął coś do bandytów, którzy pokornie zaczęli pakować
rzeczy Phoebe do jej podróżnej torby. Hunter poruszył się, dopiero kiedy skończyli
i postawili torbę u jego stóp.
 Dokąd pani zmierza?  zapytał oschłym tonem, dosiadając konia.
Phoebe popatrzyła niepewnie, a potem przeniosła wzrok na skruszonych
bandytów.
 Do Kingswell Inn.
Tak, pomyślał Hunter, ta kobieta niewątpliwie pochodzi z klasy wyższej.
Świadczył o tym nie tylko jej czysty akcent, ale też i zachowanie. Poczuł coś
dziwnego, jakby poruszenie serca; coś, co od dawna było mu obce. Poprowadził
parę kroków konia i zatrzymał go przed młodą damą. Hunter wyciągnął dłoń w jej
stronÄ™.
Zawahała się i zagryzła wargę, jakby nie wiedziała, co robić.
 Proszę się dobrze zastanowić. Chce pani jechać do Kingswell czy zostać tutaj?
 Wiedział, że jego głos zabrzmiał zimno i wyniośle, ale wcale o to nie dbał.
Dziewczyna milczała, ale kiedy już miał odjechać, zatrzymała go.
 Proszę oprzeć stopę o strzemię  polecił, a sam bez najmniejszego wysiłku
wciągnął ją na konia. Zanim usadowił ją bokiem na siodle, Phoebe zdążyła jeszcze
spojrzeć mu w oczy. Natychmiast tego pożałowała, gdyż zatrzymali to spojrzenie
na dłużej. Oboje bowiem poczuli jakieś dziwne przyciąganie.
Hunter pierwszy zdołał odwrócić wzrok. Obiecał sobie, że już skończył
z uwodzeniem niewinnych kobiet, i nie chciał do tego wracać.
Dlatego właśnie nie patrząc na nią dłużej, wcisnął sakwojaż w jej dłonie, poruszył
się na siodle i cmoknął na Ajaksa, który ruszył stępa.
 Nic pani nie zrobili?  spytał po chwili nieco cieplejszym tonem.
Phoebe poczuła, że jej serce nagle zaczęło bić szybciej.
 Nie, nic  odparła.  W samą porę przyszedł mi pan z pomocą. Bardzo dziękuję.
Uśmiechnęła się, by ukryć zdenerwowanie. Sięgnęła po chusteczkę, którą mu
podała.
Zmarszczenie brwi nie osłabiło w niczym wrażenia, jakie na niej zrobił, ale
pozwoliło jej przez chwilę nie myśleć o tym, jak bardzo jest poruszona. Jej serce
wciąż biło szybko, a policzki miała zaróżowione, choć mogła to tłumaczyć
niecodziennością całej sytuacji. Słońce rozświetliło jego ciemne włosy i podkreśliło
jasność cery. Ciemne brwi tworzyły łuki nad oczami w kolorze szmaragdów.
Nieznajomy przypominał jej jednego z greckich bogów, którego widziała
w książce ojca. Miał wyraz
ny, lekko wysunięty do przodu podbródek, pełne,
zmysłowe usta i prosty, bardzo męski nos. Na jednym z wysokich policzków
znajdowało się niewielkie rozcięcie ze śladami krwi.
Phoebe czuła wokół tego mężczyzny dziwną aurę mroku i tajemnicy, ale mimo to
wiedziała, że jest przy nim bezpieczna. W dodatku nie mogła oderwać od niego
wzroku&
 Ma pan krew na policzku.
Wysunęła dłoń, a on przyjął bez słowa chusteczkę i wytarł policzek. Następnie
włożył ją do kieszeni swojego surduta.
Phoebe czuła ciepło jego ciała. Mężczyzna niemal ją obejmował, choć posadził ją
bokiem tak, by ich ciała się nie stykały. Być może nie zależało mu na
podziękowaniach, ale Phoebe była dobrze wychowana i wiedziała, co powinna
teraz zrobić.
 Chciałam wyrazić panu moją głęboką wdzięczność.  Ucieszyła się, że jej głos
brzmi tak spokojnie.  Nie wiem, czy sama bym sobie z nimi poradziła.
 Ale ja wiem  powiedział mężczyzna.
Kiedy na niego spojrzała, nie dostrzegła na twarzy kpiny. Wręcz przeciwnie,
mężczyzna skinął lekko głową, przyjmując podziękowanie.
 Ci ludzie chcieli mnie obrabować, a ten wyższy skraść mi jeszcze pocałunek.
 Sądzę, że na tym by się nie skończyło  odparł, zachowując całkowitą powagę.
Mówił bardzo silnym, dz
więcznym głosem i Phoebe poczuła na twarzy jego
oddech. Był bardzo blisko, zdecydowanie zbyt blisko&
Popatrzyła mu w oczy, pragnąc się upewnić, czy dobrze go rozumie. Widziała
teraz wyraz
nie ich szmaragdową głębię, a także mocno zaznaczone brwi. Głos
uwiązł jej na moment w gardle.
 Jeśli nie chce się pani o tym przekonać, radzę nie podróżować więcej samotnie
tą drogą  dodał znacząco i przyspieszył tak, że nie mogli już rozmawiać.
Kiedy koń przeszedł w galop, Phoebe chwyciła się lewą ręką łęku, a prawym
ramieniem jeszcze mocniej przycisnęła do ciała torbę. Mężczyzna chwycił ją
mocniej za talię; prawą pierś miała wciśniętą w jego tors, a ich uda teraz się
stykały. Serce znów przyspieszyło jej gwałtownie i to nie z powodu jazdy, chociaż
wielki czarny koń jadący z taką prędkością mógł przestraszyć każdego. Przestała
racjonalnie myśleć. Jazda dłużyła jej się nieskończenie, gdyż skupiała się na
każdym jego ruchu, każdym dotknięciu.
Zatrzymali siÄ™ dopiero w zajez
dzie.
Wokół rozpościerały się bezkresne, ponure wrzosowiska. Powietrze wydawało
się chłodniejsze, wiał mocniejszy wiatr i śpiewało mniej ptaków. Otaczała ich
niemal całkowita cisza.
Kiedy pomógł Phoebe zejść i spojrzała w górę, żeby mu podziękować, słowa
znowu uwięzły jej w gardle. Mężczyzna wpatrywał się w nią tak intensywnie jak
nikt dotąd. Niemal czuła na skórze dotyk jego wzroku. Czas jakby się zatrzymał,
a między nimi zaiskrzyło. Nie wiedziała, co się z nią dzieje i dlaczego tak
gwałtownie na niego reaguje. W końcu nieznajomy odwrócił wzrok i bez słowa
odjechał. Opuszczając dziedziniec, nawet się nie obejrzał, a potem zobaczyła, jak
puścił konia cwałem przez falujące od wiatru wrzosowisko.
Phoebe stała w zakurzonych podróżnych butach i poszarzałej niebieskiej sukni.
W dłoni wciąż ściskała rączkę podróżnej torby. W końcu niewielka figurka zlała się
z horyzontem, a ona wypuściła głośno powietrze, chociaż wcześniej nie zdawała
sobie sprawy z tego, że wstrzymuje oddech. Przypomniała sobie, że mężczyzna się
nie przedstawił i nie zapytał jej o nazwisko.
Odwróciła się z westchnieniem i podeszła do ławeczki ustawionej pod
kamiennym murem. Zegar, wiszący przed wejściem do zajazdu, wskazywał wpół
do siódmej.
Tytuł oryginału: A Dark and Brooding Gentleman
Pierwsze wydanie: Harlequin Mills & Boon Ltd, 2012
Redaktor serii: Dominik Osuch
Opracowanie redakcyjne: Dominik Osuch
Korekta: Lilianna Mieszczańska
© 2011 by Margaret McPhee
© for the Polish edition by Harlequin Polska sp. z o.o., Warszawa 2014
Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.
Wydanie niniejsze zostało opublikowane w porozumieniu z Harlequin Books S.A.
Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych  żywych
i umarłych  jest całkowicie przypadkowe.
Znak firmowy wydawnictwa Harlequin i znak serii Harlequin Romans Historyczny są zastrzeżone.
Wyłącznym właścicielem nazwy i znaku firmowego wydawnictwa Harlequin jest Harlequin Enterprises
Limited. Nazwa i znak firmowy nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.
Ilustracja na okładce wykorzystana za zgodą Harlequin Books S.A.
Wszystkie prawa zastrzeżone.
Harlequin Polska sp. z o.o.
00-975 Warszawa, ul. Starościńska 1B, lokal 24-25
www.harlequin.pl
ISBN 978-83-238-9519-0
ROMANS HISTORYCZNY  392
Konwersja do formatu EPUB:
Legimi Sp. z o.o. | www.legimi.com
Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment
pełnej wersji całej publikacji.
Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji kliknij tutaj.
Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora sklepu na którym można
nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji. Zabronione są
jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania siÄ™ jej
od-sprzedaży, zgodnie z regulaminem serwisu.
Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie
internetowym Nexto.pl.