POSTĘPOWANIE ADMINISTRACYJNE

W postępowaniu administracyjnym rozumianym jako ciąg czynności procesowych
podejmowanych przez organy administracji państwowej prowadzące postępowanie
oraz jego uczestników można wyodrębnić fazę wszczęcia postępowania , fazę
postępowania wyjaśniającego (dowodowego) oraz fazę zakończenia postępowania
administracyjnego .

Wszczęcie ogólnego postępowania administracyjnego .

Faza wszczęcia postępowania administracyjnego obejmuje następujące czynności
organu administracji państwowej względnie stron postępowania :
Wniesienie żądania strony względnie podjęcie przez organ czynności powodujących
wszczęcie postępowania z urzędu.
Wstępną merytoryczną ocenę podania strony oraz ocenę formalną tego podania
przez organ administracji państwowej.
Ocenę własnej zdolności organu do prowadzenia postępowania i rozstrzygnięcia
sprawy .
Zawiadomienie osób będących stronami o wszczęciu postępowania z urzędu lub na
żądanie jednej ze stron .
Postępowanie administracyjne wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu (art.
61 $ 1). O tym czy postępowanie administracyjne może być wszczęte na wniosek
względnie z urzędu przesądzają przepisy prawa materialnego , które wymagają
wniosku strony o rozstrzygnięcie sprawy administracyjnej lub dopuszczają
wszczęcie postępowania z urzędu . Regułą jest że rozstrzygniecie sprawy w
postaci przyznania stronom pewnych uprawnień następuje w postępowaniu
wszczynanym na ich wniosek , natomiast postępowanie mające na celu nałożenie
pewnych obowiązków może być wszczynane z urzędu przez organ administracji
państwowej . Od wspomnianej zasady kodeks wprowadza odstępstwo polegające na
tym , iż w sprawie , w której przepis prawa (materialnego) wymaga wniosku
strony , organ administracji państwowej może wszcząć postępowanie z urzędu .
Może to jednak uczynić tylko ze względu na szczególnie ważny interes strony i
tylko wtedy , gdy strona wyrazi na to zgodę (art. 61 $ 2).
W przypadku wniesienia podania o wszczęcie postępowania organ administracji
państwowej jest obowiązany do uprzedniej oceny formalnej podania , a także jego
wstępnej zasadności (ocena merytoryczna ) . Ocena formalna ogranicza się do
stwierdzenia , czy podanie odpowiada wymogom formalnym ustalonym w przepisach
procesowych i/lub materialnoprawnych .
Ponieważ podanie powinno zawierać wskazanie osoby , od której pochodzi , jej
adres i żądanie oraz czynić zadość innym wymaganiom ustalonym w przepisach
szczególnych (art. 63 $ 2) , zakres formalnej oceny podania jako pisma
procesowego jest zatem wąski . Sankcją wynikającą z negatywnej oceny formalnej
podania jest pozostawienie podania bez rozpoznania , co odnosi się jednak tylko
do tych podań , w których nie wykazano adresu wnoszącego podanie i niema
możności ustalenia tego adresu na podstawie danych posiadanych przez organ
prowadzący postępowania (art. 64 $ 2).
Ponieważ pojęcie "strony" jest nierozerwalnie połączone z pojęciem "adresat
decyzji administracyjnej" , organ powinien przede wszystkim zadbać , czy jest
właściwy do rozpatrzenia sprawy , tzn. czy przepisy prawa materialnego
upoważniają go do rozstrzygnięcia sprawy w formie decyzji . Wstępna ocena
dopuszczalności wszczęcia postępowania na żądanie strony oraz ocena zdolności
organu do załatwienia sprawy uzupełniają i warunkują się wzajemnie . Tylko w
sytuacji , w której obie oceny są pozytywne , złożenie przez stronę żądania
skutkuje wszczęcie postępowania administracyjnego na wniosek strony . Powstaje
jednak pytanie , jakie są skutki procesowe i forma wyrażania przez organ
negatywnej oceny odnośnie do legitymacji procesowej strony i własnej zdolności
do załatwienia sprawy . Wydaje się jednak , że taka ocena musi być dokonywana
przez organ administracji państwowej , aby nie nadawać biegu podaniom , które
nie mogą być rozpatrywane w trybie postępowania administracyjnego . Uzasadnione
wydaje się być ocenianie zdolności procesowej strony w ramach oceny zdolności
organu do rozstrzygnięcia sprawy ,tj. z zastosowaniem przepisów (art. 65,66). W
sytuacji , gdy organ ,do którego wpłynęło podanie ,uzna się za niewłaściwy do
jego rozpatrzenia należy przyjąć że , również osoba wnosząca podanie nie jest
stroną postępowania administracyjnego przed tym organem , ponieważ organ ten
nie jest kompetentny do rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej ,tj. ustalenia
konsekwencji prawa materialnego w stosunku do osoby wnoszącej podanie . Osoba
ta może być stroną postępowania przed organem właściwym w sprawie , której
podanie dotyczy.
W przypadku pozytywnej oceny wstępnej podania , co skutkuje wszczęcie
postępowania na żądanie strony , organ prowadzący postępowanie zawiadamia o
wszczęciu postępowania wszystkie osoby będące stronami w sprawie (art. 61 $ 4).
Organ powinien więc rozważyć , które z osób "zainteresowanych w sprawie" mogą
mieć interes prawny w załatwieniu sprawy , przy czym podstawą kwalifikacji tych
osób jako stron w rozumieniu art. 28 mogą być wyłączone przepisy prawa
materialnego .
Brak zawiadomienia innych stron postępowania oznacza zawinione przez organ
administracji pozbawienie stron prawa do udziału w postępowaniu
administracyjnym .
Ustalenie daty wszczęcia postępowania jest doniosłe nie tylko z tego względu ,
że od tej daty rozpoczynają bieg terminy załatwiania spraw (art. 35) , lecz
także dlatego , iż wszczęcie postępowania aktualizuje uprawnienia wynikające z
prawa stron do udziału w postępowaniu administracyjnym (art. 10 $ 1) Kodeks
określa expressis verbis jedynie datę wszczęcia postępowania na żądanie strony
, którą jest dzień doręczenia żądania organowi administracji państwowej (art.
61 $ 3), jeżeli takie żądanie pochodzi od strony w rozumieniu art. 28 .
Wobec milczenia kodeksu w sprawie daty wszczęcia postępowania z urzędu kwestia
rodzaju i charakteru czynności organu administracji państwowej powodujących
wszczęcie postępowania z urzędu jest rozważana w orzeczenie NSA .Sąd
administracyjny ustalił ogólne cech tych czynności
pierwsza czynność urzędowa w sprawie , której postępowanie dotyczy
czynność o charakterze zewnętrznym podjęcia przez organ administracji
uprawniony , działający w granicach przysługujących mu kompetencji
o podjęciu tej czynności powiadomiono stronę.
Z instytucją wszczęcia postępowania łączy się obowiązek organu wszczęcia i
prowadzenia jednego postępowania w sprawie , która dotyczy stron o sprzecznych
interesach . Obowiązek organu aktualizuje się wówczas , gdy przedmiotem
postępowania są sprawy , w których prawa i obowiązki stron wynikają z tego
samego stanu faktycznego oraz tej samej podstawy prawnej i w których właściwy
jest ten sam organ administracji państwowej (art. 62).
Organ administracji państwowej nie może stosować art. 62, czyli rozstrzygnięć
jedyną decyzją administracyjną wniosków dwóch stron o sprzecznych interesach ,
dotyczących wprawdzie tego samego przedmiotu , jednakże opartych na odrębnych
podstawach materialnoprawnych .

2. Postępowanie wyjaśniające

Termin "postępowanie wyjaśniające" jest używany w doktrynie i orzecznictwie
sądowym jako synonim terminu "postępowanie dowodowe" . Celem zarówno
postępowania wyjaśniającego jak i postępowania dowodowego jest według
powszechnie przyjętego poglądu ustalenie stanu faktycznego sprawy .Należy w
związku z tym zwrócić uwagę na fakt , że pojęcie "postępowanie wyjaśniające"
jest stosowane w przepisach kodeksu na oznaczenie czynności procesowych
zmierzających do ustalenia rzeczywistego stanu sprawy skomplikowanej , tzn.
sprawy ,która nie może być rozstrzygnięta w oparciu o dowody przedstawione
przez stronę łącznie z żądaniem wszczęcia postępowania lub w oparciu o fakty i
dowody powszechnie znane z urzędu organowi , przy którym toczy się postępowanie
, bądż możliwe do ustalenia na podstawie danych , którymi rozporządza ten organ
(art. 35 $ 2 w zw. Z $ 3).
Nie prowadzi się postępowania wyjaśniającego w sprawach wymienionych w art. $ 2
, które powinny być załatwione bezzwłocznie . Ustalenie stanu faktycznego
takich spraw jest jednakże przedmiotem postępowania dowodowego , w którym
stosuje się środki dowodowe określone w powyższym przepisie k.p.a

Rozprawa administracyjna

Postępowanie wyjaśniające może toczyć się w trybie rozprawy i poza rozprawą.
Przepisy k.p.a regulują jedynie tryb rozprawy postępowania wyjaśniającego .
Rozprawa jest zabiegiem organizacyjnym umożliwiającym koncentrację postępowania
administracyjnego w określonym miejscu i czasie ;jest to zespół czynności
procesowych realizujących zasadę kontradyktoryjności postępowania
administracyjnego jest instytucją zbliżoną do rozprawy sądowej . Rożni się od
niej m.in. tym że nie gwarantuje pełnej jawności postępowania wobec osób nie
uczestniczących w rozprawie .
Rozprawa nie jest w prawdzie obligatoryjnym elementem postępowania
administracyjnego , jednakże obowiązuje jej przeprowadzenia jest ujęty w
przepisach k.p.a dosyć szeroko . Stylizacja art. 89 pozwala przypuszczać , że
przeprowadzenie rozprawy jest obowiązkiem organu prowadzącego postępowanie w
następujących przypadkach :
zapewni to przyspieszenie lub uproszczenie postępowania ,
osiągnięcie celu wychowawczego,
przeprowadzenie rozprawy wymaga przepis prawa,
zachodzi potrzeba uzgodnienia interesów stron,
jest to potrzebne dla wyjaśnienia sprawy przy udziale świadków lub biegłych
albo w drodze oględzin .
Rozprawą kieruje wyznaczony do przeprowadzenia rozprawy pracownik organu ,
przed którym toczy się postępowanie ;gdy organem prowadzącym postępowanie jest
organ kolegialny , rozprawą kieruje przewodniczący albo wyznaczony pracownik
organu kolegialnego (art. 93). Kierujący rozprawą powinien rozważyć , czy nie
wchodzą przesłanki odroczenia rozprawy .
Okolicznościami uzasadniającymi odroczenie rozprawy mogą być:
poważne nieprawidłowości w wezwaniu stron na rozprawę ,
niestawienie się stron (prawidłowo wezwanych ) zostało spowodowane przeszkodą
trudną do przezwyciężenia ,
niestawienie się stron należycie wezwanych spowodowały inne ważne przyczyny
(art.94 $ 2).
Kodeks nie określa skutków i formy odroczenia rozprawy . Odroczenie rozprawy z
pewnością nie wstrzymuje biegu terminów przewidzianych w k.p.a
do czasu ponownego przeprowadzenia rozprawy , jednakże bezzasadne odroczenie
narusza zasadę szybkości postępowania i postanowienie o odroczeniu rozprawy
może być z tego względu wadliwe .
Rozprawa stwarza stronom możliwość przedstawienia dowodów na poparcie swoich
żądań , propozycji i zarzutów , składania wyjaśnień, zadawania pytań świadkom i
biegłym , a nadto wypowiadania się co do wyników postępowania dowodowego
przeprowadzonego przed rozprawą (art. 95) .Szczególną zaletą rozprawy jest
możliwość konfrontacji stanowiska organu i strony w sprawie .
Wprawdzie kierujący rozprawą może uchylić zadawane świadkom , biegłym i stronom
pytania , jeżeli w jego przekonaniu nie mają one istotnego znaczenia dla
rozstrzygnięcia sprawy , jednakże na żądanie strony należy zamieścić w
protokole osnowę treści uchylonego pytania (art. 95 $ 2 zd. 2).
Postępowanie dowodowe

Zasadniczym elementem postępowania wyjaśniającego jest postępowanie dowodowe
,którego celem jest ustalenie stanu faktycznego sprawy administracyjnej.
Prawidłowe ustalenie faktów sprawy ma istotne znaczenie w procesie ustalania
przez organ prowadzący postępowanie konsekwencji prawnych faktów uznanych za
udowodnione i oceny trafności decyzji administracyjnej wydane , w wyniku
postępowania .
Pojęcie "dowód". Używa się go na oznaczenie:
a) żrudła informacji o faktach (dowód w rozumieniu art. 75),
b) czynności procesowej , której wytworem jest wykazanie prawdziwości
twierdzenia o faktach
c)rozumowania polegającego na ustaleniu prawdziwości o faktach (wynik procesu
dowodzenia ).
Przedmiotem dowodu są fakty (okoliczności faktyczne ), zasady doświadczenia
Życiowego , oraz -wyjątkowo-prawo.
Według art. 75 jako dowód (środek dowodowy ) należy dopuścić wszystko , co może
przyczynić się do wyjaśnienia sprawy , a nie jest sprzeczne z prawem . W
szczególności środkiem dowodowym mogą być dokumenty , zeznania świadków ,
opinie biegłych , oględziny oraz zeznania stron (art. 86)
Ocena dowodu , a zatem przyjęcie względnie odrzucenie określonych twierdzeń
dowodowych przez organ administracji państwowej nie jest materialne
zdeterminowane regułami dowodowymi określonymi przez obowiązujące prawo ; jest
to więc ocena "swobodna" (art. 80) . Organ prowadzący postępowanie dążący do
ustalenia prawdy obiektywnej (materialnej) powinien opierać swe twierdzenie na
podstawie naukowo uzasadnionych prawd, które są mu znane bezpośrednio
(przeciętny zasób wiedzy )lub poprzez opinię biegłych (wiadomości
specjalistyczne). W sytuacji ,kiedy wiedza nie jest wystarczająca do trafnej
oceny dowodu , wówczas organ administracji odwołują się do zasad doświadczenia
życiowego . Przekonanie organu co do wiarygodności dowodów kształtuje się pod
wpływem tych dwóch czynników , tj. wiedzy i doświadczenia życiowego .

Organ administracji państwowej ocenia , czy dana okoliczność (fakt) została
udowodniona na podstawie człokształtu materiału dowodowego (art. 80). Organ
powinien rozpatrzyć cały materiał dowodowy w sprawie , co oznacza obowiązek
organu podjęcia niezbędnych czynności procesowych zmierzających do zebrania
pewnego materiału dowodowego , zwłaszcza wtedy , gdy strona powołuje się na
określone i ważne dla niej okoliczności .
Następnie organ powinien rozpatrzyć materiał dowodowy w ich wzajemnej łączności
, a nie każdy z nich z osobna.
System swobodnej oceny dowodow jest uzupełniany instytucją domniemań prawnych ,
które w tym systemie nie wykluczają przeprowadzenia dowodu przeciwnego , tj.
możliwości obalenia domniemania, gdy nie jest zgodne z zasadą prawdy
materialnej . I tak domniemana prawdziwość treści dokumentu urzędowego (art. 76
$ 1i 2 ) nie wyłącza możliwości przeprowadzenia dowodu przeciwko treści
dokumentu.
Organ administracji państwowej jest bowiem uprawniony do określenia zakresu
postępowania dowodowego i nie jest związany ani swoimi postanowieniami
dotyczącymi przeprowadzania dowodu (art. 77 $ 2) , ani też żądaniami strony
dotyczącej przeprowadzenia dowodu (art. 78 $ 2).
Organ prowadzący postępowanie może zatem w wyższym stopniu ustalić rzeczywisty
stan sprawy , gdy nie ogranicza się do dowodów przedstawionych przez strony
postępowania , lecz także z własnej inicjatywy poszukuje dowodów względnie
wzywa strony do ich przedstawienia (art. 90 $ 1)
Strona może występować do organu prowadzącego postępowanie z żądaniem
przeprowadzenia dowodu (art. 78 $ 1) .Organ nie jest związany żądaniem strony a
może go nie uwzględnić , jeżeli:
przedmiotem dowodu jest okoliczność nie mająca znaczenia dla sprawy,
jeżeli żądanie dotyczy okoliczności już stwierdzonych bezspornie innymi
dowodami i żądanie zostało zgłoszone po zakończeniu postępowania dowodowego lub
po zakończeniu rozprawy (art. 78 $ 2) , chyba że żądanie dotyczy okoliczności
mających znaczenie dla sprawy
Zgodnie z zasadą pisemności postępowania organy prowadzące postępowanie są
zobowiązane do sporządzenia zwięzłych protokołów z każdej czynności
postępowania mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 67 $
1) Przepisy k.p.a nakładają na organ prowadzący postępowanie obowiązek
utrwalenia czynności związanych z prowadzeniem postępowania dowodowego , w
szczególności protokół przesłuchania strony , światka i biegłego oględzin i
ekspertyz dokonywanych przy udziale przedstawicielstwa organu administracji
państwowej i rozprawy .

Zawieszenie postępowania administracyjnego

Organ administracji jest obowiązany zawiesić postępowanie (zawieszenie
obligatoryjne ):
1: w razie śmierci strony lub jednej ze stron , jeżeli wezwanie spadkobierców
jednej zmarłej strony do udziału w postępowaniu nie jest możliwe i nie zachodzą
okoliczności , o których mowa w art. 30 $ 5 , a postępowanie nie podlega
umorzeniu jako bezprzedmiotowe (art. 105),
2. w razie śmierci przedstawiciela ustawowego strony
w razie utraty przez stronę lub jej przedstawiciela ustawowego zdolności do
czynności prawnych,
gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji należy od uprzedniego rozstrzygnięcia
zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd ,
w razie wniesienia do TK pytania prawnego co do zgodności aktu ustawowego z
Konstytucją lub aktem ustawodawczym w związku z toczącym się postępowaniem
administracyjnym .
Organ administracji może zawiesić postępowanie , jeżeli wystąpi o to strona ,
na której żądanie postępowanie zostało wszczęte, a nie sprzeciwiają się temu
inne strony oraz nie zagraża to interesowi społecznemu (zawieszenie faktyczne)

Umorzenie postępowania administracyjnego .
W toku postępowania administracyjnego mogą pojawić się okoliczności
uzasadniające bezprzedmiotowość postępowania . Bezprzedmiotowość postępowania
administracyjnego może być skutkiem przyczyny faktycznych , tzn. ustania stanu
faktycznego podlegającego uregulowaniu przez organ administracji państwowej w
drodze decyzji np. śmierci osoby ubiegającej się o zmianę nazwiska.
Postępowanie staje się bezprzedmiotowe również wskutek przyczyn prawnych , tzn.
gdy obowiązujące przepisy prawa uniemożliwiają rozstrzygnięcie sprawy co do
istoty .
Stwierdzając bezprzedmiotowość postępowania organ wydaje decyzję o umorzeniu
postępowania , która nie rozstrzyga sprawy co do istoty , a więc nie wywołuje
skutków w sferze prawa materialnego . Decyzja o umorzeniu postępowania wywołuje
jedynie skutki procesowe w postaci zakończenia postępowania w danej instancji
(art. 104 $ 2) . Wydanie przez organ decyzji o umorzeniu postępowania na
odstawie art. 105 $ 1 zapewnia stronie gwarancje procesowe przewidziane w
postępowaniu administracyjnym , zwłaszcza możliwość odwołania do drugiej
instancji oraz zaskarżenie decyzji ostatecznej tego organu do sądu
administracyjnego .

Postanowienia

W toku postanowienia wyjaśniającego organ administracji państwowej wydaje
postanowienia (art. 123 $ 1) . Do wyjątków należą sytuacje , w których organ
wydaje postanowienia przed wszczęciem postępowania (art. 31 $ 2 ) lub po jego
zakończeniu (art. 264 $ 1 , art. 267 , 108 $ 2 i art. 113) . Postanowienia
dotyczą poszczególnych kwestii wynikających z toku postępowania , lecz nie
rozstrzygają co do istoty sprawy (art. 123 $ 2) Postanowienia dotyczą
poszczególnych kwestii proceduralnych , a ponieważ mogą być wydawane na
podstawie przepisów kodeksu , są aktami stosowania proceduralnego prawa
administracyjnego .
W razie wątpliwości czy dany fakt organu jest postanowieniem czy decyzją albo
innym aktem administracji , należy uwzględnić treść tego aktu , a nie jego
nazwę (formę ) . "Błędne nazwanie prze organ administracji państwowej
postanowienia o wstrzymaniu wykonania decyzji ostatecznej
decyzją , nie
zmienia charakteru prawnego tego aktu jako postanowienia . Również błędne
nazwanie rozstrzygnięcia organu w sprawie podlegającej załatwieniu w formie
decyzji
postanowieniem , nie zmienia charakteru tego aktu jako decyzji.
Postanowienia mogą mieć formę pisemną lub mogą być ogłaszane ustnie .
Postanowienia , od których na mocy wyrażnego przepisu kodeksu służy zażalenie
lub skarga do NSA , organ doręcza na piśmie . Ustne zgłoszenie postanowień , na
które służy zażalenie jest dopuszczalne tylko w przypadkach wymienionych w art.
14 $ 2 (art. 125).
Postanowienia pisemne powinny zawierać następujące elementy : oznaczenie organu
administracji państwowej , datę wydania postanowienia , oznaczenie strony lub
stron albo innych osób biorących udział w postępowaniu , powołanie podstawy
prawnej , rozstrzygnięcie , pouczenie , czy i w jakim trybie służy na nie
zażalenie lub skarga do NSA oraz podpis z podaniem imienia , nazwiska i
stanowiska służbowego osoby upoważnionej do jego wydania .
Organ może odstąpić od uzasadnienia postanowienia na podstawie art. 107 $ 4
(art. 126). Do postanowień stosuje się odpowiednio przepisy art. 109- 113
dotyczące doręczenia decyzji , związania organu wydaną decyzują, uzupełnia ,
sprostowania i wyjaśnienia decyzji .

3. Zakończenie postępowania administracyjnego

Faza zakończenia postępowania administracyjnego , która rozpoczyna się po
zakończeniu postępowania wyjaśniającego , tj. po ustaleniu rzeczywistego stanu
sprawy administracyjnej , obejmuje przeprowadzenie przez organ prowadzący
postępowanie czynności zmierzających do ustalenia konsekwencji prawa
materialnego w odniesieniu do strony postępowania , czyli wiążącego prawnie
rozstrzygnięcia sprawy w formie decyzji. Faza zakończenia procedury
administracyjnej nie ogranicza się tylko do etapu wydania decyzji (zawarcia
ugody ), ponieważ obejmuje również czynności strony i organu podejmowane po
wydaniu decyzji (art. 109-113) . Faza wydania decyzji obejmuje określenie
konsekwencji stosowanej normy prawa materialnego (sylogizm subsumpcyjny),
sporządzenie i podpisanie decyzji oraz doręczenie względnie ustne ogłoszenie
decyzji .

Decyzja

Decyzja jest podstawową formą załatwiania spraw administracyjnych . Sprawa
wszczęta zostaje załatwiona , tj. zakończona przez wydanie decyzji , co oznacza
, iż tylko w razie wydania decyzji (zatwierdzenia ugody ) sprawa może być
uważana za załatwioną . Decyzja rozstrzyga sprawą administracyjną co do jej
istoty w całości lub w części (art. 104 $ 2) . decyzja ustala zatem
konsekwencje prawa materialnego w stosunku do strony postępowania (decyzja
merytoryczna).Decyzje mogą nie rozstrzygać sprawy co do istoty , lecz w inny
sposób kończyć postępowanie w danej instancji (decyzje niemerytoryczne) ,np.
-decyzja o umorzeniu postępowania .
Decyzja powinna zawierać :
oznaczenie organu administracji państwowej ,
datę wydania ,
oznaczenie strony lub stron ,
powołanie podstawy prawnej ,
rozstrzygnięcie ,
uzasadnienie faktyczne i prawne ,
pouczenie, czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie , a także powództwo do
sądu lub skarga do NSA ,
podpis z podaniem imienia i nazwiska osoby upoważnionej do wydania decyzji
(art. 97 $ 2).

Uzasadnienie decyzji jest tym elementem decyzji , który spełnia szereg
istotnych funkcji :
wykonanie prawnego obowiązku wykazania , na jakiej podstawie decyzja została
podjęta ,
daje podstawę do kontroli trafności decyzji ,
odgrywa rolę persfazyjną w stosunku do adresata decyzji oraz innych podmiotów
albo wobec organów wyższej instancji , przed którymi może znależć się sprawa w
trybie odwoławczym itd.
Kodeks wyróżnia uzasadnienie faktyczne i uzasadnienie prawne .
Uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie
faktów , które organ uznał za udowodnione , dowodów , na których się oparł ,
oraz przyczyny na podstawie których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy
dowodowej ;natomiast uzasadnienie prawne powinno zawierać wyjaśnienie podstawy
prawnej decyzji z przytoczeniem przepisów prawa (art. 107 $ 3). Uzasadnienie
prawne decyzji nie może być utożsamiane z powołaniem podstawy prawnej . Są to
dwa różne elementy decyzji . W podstawie prawnej chodzi o wskazanie przepisu
prawa , na mocy którego wydano decyzję a więc przepisu upoważniającego organ do
działania w tym zakresie. Uzasadnienie prawne natomiast polega na wyjaśnieniu
podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa .