Jest to najbardziej znana metoda zgrzewania oporowego. Głownie jest przeznaczana do spajania arkuszy blach. Spoinę twarzy jedna bib więcej zgrzein, a elementy są zazwyczaj łączone na zakładkę. Z zasady stosuje się elektrody punktowe o odpowiednio dobranej średnicy.
Metoda przede wszystkim umożliwiając a wykonywanie szczelnych zgrzein łączących blachy. Zgrzewanie liniowe jest procesem ciągłym, w którym elektrody krążkowe oddziałująna elementy robocze ustawiane (zazwyczaj) na zakładkę.
Zgrzewanie garbowe
Zgrzeina powstaje w miejscu punktu kontaktowego, specjalnie ukształtowanego na materiale roboczym. Na przykład, punktem kontaktowym (garbem) może być wybrzuszenie łub pierścieniowe bądź wydłużane występy technologiczne. Łączenie elementów może odbywać się jednocześnie w kilku punktach. Odpowiednio duże elektrody obejmują wszystkie punkty, które mają zastać zgrzane w jednej operacji. Tworzone są złącza zakładkowe lub doczołowe.
Przykłady zastosowań:
* Zgrzewanie do blach śrub i nakrętek zaprojektowanych pod tym kątem i dostępnych na rynku « Zgrzewanie garbowe elementów o kształcie pręta, takich jak śruby czy zaczepy (kołki).
« Zgrzewanie garbowe elementów rurowych (złączał i krzyżowe), a także sworzni, użebrowania i krzywek.
• Zgrzewanie krzyżowe drutów.
Zgrzewanie rontowe
W procesie zgrzewania oparowego metale są łączone bez stosowania materiałów dodatkowych. Przez obszar, w którym ma powstać złącze, jest przepuszczany prąd elektryczny, doprowadzany za pomocą wywierających nacisk elektrod. Ilość generowanego ciepła zależy m.in. od oporności elektrycznej styku łączonych elementów. Właściwość ta ma istotny wpływ na przebieg procesu, od niej też pochodzi jego nazwa.
Podstawowe odmiany technologii zgrzewania oporowego to:
* zgrzewanie punktowe,
* zgrzewanie garbowe,
* zgrzewanie liniowe,
* zgrzewanie doczołowe zwarciowe,
* zgrzewanie doczołowe iskrowe.