Materiał -łuski skórne -opiłki paznokciowe -zmienione chorobowo włosy
materiał pobieramy za pomocą jałowych narzędzi do jałowych płytek Petriego, osobno z każdego badanego ogniska chorobowego.
Przed pobraniem nie może być stosowanie żadne (ani miejscowe, ani ogólne) leczenie przeciwgrzybiczne oraz miejscowe środki dezynfekcyjne.
Należy pobierać materiał kliniczny ze wszystkich ognisk choroby
I preparat bezpośredni
Preparat z użyciem płynu rozjaśniającego (ma na celu częściowe rozpuszczenie keratyny znajdującej się w tkankach i uwidocznienie grzybów) stosowany jest DMSO lub 10-20% KOH. Oglądamy po 30 min od wykonania preparatu. Najczęściej w takim preparacie stwierdza się segmentowane nici i strzępki grzybni posiadające w ścianie chitynę, i przez to nie ulegające rozpuszczeniu.
Preparat bezpośredni nie może być jedyna, podstawową metoda do ustalenie ostatecznego rozpoznania
II Hodowla
Hodowla na 2 podłożach Sabourauda, 1 z dodatkiem antybiotyku (aby zahamować wzrost bakterii), 2 z dodatkiem antybiotyku i cykloheksymidu (aby zaliamować rozwój pleśni)
Hodowle w grzybicach powierzchownych obserwuje się przez -4 tyg w temp. 27 stopni. Podłoże należy obserwować co kilka dni, gdyż wzrost niektórych dermatofitów jest cliarakterystyczny i może stanowić podstawę do wstępnego rozpoznania.
Oceniamy dermatofity na podst.:
-wyglądu
-barwie i konsystencji kolonii -barwnika wydzielanego do podłoża
Wykorzystuje się również podłoża wskaźnikowe, wykorzystujące reakcje chemiczne (u dermatofitów- zdolność do alkalizowania podłoża) prowadzące do zmiany barwy podłoża dla określonych grzybów.
Cechy morfologiczne w identyfikacji dermatofitów w mikrohodowlii:
-mikrokonidia
-owocniki szczątkowe w postaci spirali
różnicowanie T. rubrum i T. mentagrophytes: zastosowanie testu na ureazę na podłożu stałym z mocznikiem i wskaźnikiem barwnym T. mentagrophytes szybko rozszczepia mocznik w przeciwieństwie do T. rubrum
E.floccosum- gruszkowate makrokonidia Microspomm canis- wrzecionowate makrokonidia