informacji i gotowości do odpowiedzi, zagrożenia wynikające z pracy na stanowiskach decyzyjnych i związanych z odpowiedzialnością, przeprowadza się badania ogólne ze zwróceniem uwagi na stan psychiczny. Ponadto przeprowadza się badanie poziomu cholesterolu oraz badanie EKG.
Badaniom okresowym podlegają wszyscy pracownicy, niezależnie od rodzaju wykonywanej pracy i warunków. Badania te mają na celu stwierdzenie braku przeciwwskazań do kontynuowania pracy na zajmowanym stanowisku pracy.
Częstotliwość badań okresowych jest uwarunkowana od rodzaju i warunków świadczonej pracy - w przypadku świadczenia pracy bez określonego czynnika narażenia badania wykonuje się co 5 lat. Należy zwrócić uwagę, że termin badania okresowego zawsze powinien być konkretnie określony w treści zaświadczenia lekarskiego wydanego przy okazji przeprowadzania badań wstępnych lub poprzednich badań okresowych.
Podobnie jak w przypadku badań wstępnych, zakres badań okresowych zależny jest od specyfiki danej pracy. W przypadku pracowników świadczących pracę przy monitorach ekranowych zakres badań, zgodnie z pkt. 10 „wskazówek metodycznych”, obejmuje co 4 lata takie same badania jak te przeprowadzane przy okazji badań wstępnych oraz - w zależności od wskazań - badanie dermatologiczne. W przypadku pracy związanej z czynnikami psychofizycznymi, takimi jak: zagrożenia związane z napływem dużej ilości informacji czy związane ze stanowiskami decyzyjnymi, ponownie przeprowadzane jest badanie poziomu cholesterolu oraz badanie EKG.
Badaniom kontrolnym podlegają pracownicy przed dopuszczeniem do pracy, jeżeli z powodu choroby przebywali na zwolnieniu lekarskim powyżej 30 dni. Badania te mają na celu ustalenie, czy pracownik jest zdolny do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku po niezdolności do pracy wywołanej chorobą. Po stawieniu się pracownika do pracy w omawianym przypadku pracodawca ma więc obowiązek skierować pracownika na badania lekarskie, a pracownik powinien poddać się takiemu badaniu.
Problematyczna dla pracodawców może być kwestia związana z udzieleniem pracownikowi urlopu wypoczynkowego bezpośrednio po chorobie trwającej dłużej niż 30 dni. Aby rozstrzygnąć ten problem, należy w pierwszej kolejności odwołać się do ogólnych przepisów Kodeksu pracy regulujących kwestie urlopów wypoczynkowych. Zgodnie z zasadami określonymi w art. 163 k.p., urlopu udziela się zgodnie z planem urlopów, a w przypadku jego braku - w terminie uzgodnionym z pracownikiem. Bywają w praktyce jednak sytuacje, kiedy to pracownik z różnych względów nie może rozpocząć urlopu w terminie wcześniej ustalonym. Do przyczyn takich należy np. niezdolność do pracy z powodu choroby. W takiej sytuacji, zgodnie z art. 165 k.p., pracodawca jest obowiązany przesunąć urlop na termin późniejszy. Uwzględniając wyżej przywołane przepisy, należałoby uznać, że skorzystanie przez pracownika niezdolnego do pracy w wymiarze ponad 30 dni z prawa do urlopu, bezpośrednio po ustąpieniu choroby, może nastąpić dopiero po przeprowadzeniu kontrolnych badań lekarskich zakończonych pozytywnym orzeczeniem. Powyższy pogląd opierający się na dosłownym brzmieniu przepisów był dominujący do momentu zajęcia przez Sąd Najwyższy odmiennego stanowiska w tej kwestii. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 20 marca 2008 r. (IIPK 214/07, patrz: www.ekspert3.inforlex.pl), nie jest sprzeczne z przepisami prawa
INFORLEX.PL BAZA WIEDZY Z ZAKRESU PODATKÓW, RACHUNKOWOŚCI I PRAWA nr 4/2015 lO