3236691044

zanika. W tym stanie polimer może ulegać bardzo dużym odkształceniom wskutek poślizgu łańcuchów, co stwarza możliwość nadawania mu wymaganych kształtów przez tłoczenie, prasowanie względnie innymi metodami. W miarę obniżania temperatury polimer staje się coraz bardziej sztywny i wytrzymały, przechodząc w stan lepkosprężysty (skóropodobny). W tym stanie zanik części sprężystej odkształcenia następuje dopiero po pewnym czasie.

Stan szklisty (sztywny). W miarę dalszego obniżania temperatury poślizg łańcuchów staje się coraz trudniejszy, dzięki czemu szybko rośnie sztywność polimeru, który poniżej pewnej temperatury, nazywanej temperaturą zeszklenia T_g, przechodzi w stan szklisty.

Tablica 5-2. Temperatury zeszklenia T_g, płynięcia T_p i topnienia T, ważniejszych polimerów termoplastycznych i elastomerów

Polimer	Tg [°C]	TP [°C]	T, t°C]
Polimery addycyjne
Polietylen małej gęstości, PE	-120	-	110
Poli(chlorek winylu), PVC	87	212	-
Polipropylen, PP	-16	-	168
Polistyren, PS	100	165	-
Polimery kondensacyjne
Poliamid (nylon 6,6), PA	50	-	265
Poliwęglan, PC	145	225	-
Poli(tereftalan etylenu), PET	80	-	265
Elastomery
Silikon, SI	-123		-
Polibutadien, BR	-90	120	-
Poliizopren, IR	-73	30	-

Początkowo jest to stan szklisty o wymuszonej elastyczności (jest to właściwy stan użytkowania polimeru), a w niższych temperaturach stan kruchy, w którym polimer staje się twardy i kruchy (podobny do szkieł ceramicznych). W tablicy 5-2 podano temperatury zeszklenia dla niektórych polimerów, a na rys. 5-10 przebieg krzywych rozciągania polimeru wyznaczonych w temperaturach niższych i wyższych od jego temperatury zeszklenia.

Rys. 5-10. Krzywe rozciągania polimeru amorficznego wyznaczone w temperaturze niższej i wyższej od jego temperatury zeszklenia. Temperatury T| -T₄ zaznaczono na wykresie zmian objętości właściwej polimeru z temperaturą na rys. 5-12a