3236691685

W tym czasie sformułowana zostaje fundamentalna dla Wydziału Mechanicznego zasada kształcenia. Przyjęto, że Politechnika musi dążyć do rozwoju sił twórczych studentów. Profesor Bohdan Stefanowski w swoim wystąpieniu w 1919 roku stwierdził: „przygotowanie do twórczego czynu stawiać należy na pierwszym miejscu przy kształceniu inżynierów” [2], a w roku 1933 prof. Cz. Witoszyński pisał: politechnika nie może kształcić specjalistów (...) natomiast można na przykładach zaczerpniętych z różnych dziedzin nauczyć studenta samodzielnie technicznie myśleć, a zatem przysposobić go do samodzielnej pracy technicznej” [3],

Ze względu na wykształcenie i doświadczenia kadry, najbardziej istotny etap procesu nauczania odbywał się w kreślamiach, tam wykonywano liczne prace konstrukcyjne, przejściowe i dyplomowe, udział w konsultacjach i ocenach profesorów o światowych nazwiskach, zespołowa wymiana informacji, stanowiły jeden z głównych czynników skutecznego kształcenia.

W początku lat trzydziestych ze składek zbieranych przez Ligę Obrony Powietrznej Państwa powstał u zbiegu ulic Nowowiejskiej i Topolowej (obecnie Al. Niepodległości) Instytut Aerodynamiczny. Tam przeniosła się Sekcja Lotnicza Wydziału Mechanicznego. W roku 1935 wyposażenie Instytutu Aerodynamicznego tworzyły tunele aerodynamiczne: pierwszy o średnicy pomiarowej 1 m i trzy następne o średnicach przestrzeni pomiarowej 2,5 m. W Instytucie Aerodynamicznym wykonywane były prace dla potrzeb szybko rozwijającego się przemysłu.

Rysunek 1 przedstawia zdjęcie Instytutu Aerodynamicznego od strony ul. Nowowiejskiej z roku 1935.

Znaczenia powstania Instytutu Aerodynamicznego dla rozwoju lotnictwa w Polsce w latach międzywojennych trudno przecenić. Na Wydziale prowadzono badania na poziomie światowym, prace naukowe M.T. Hubera, W. Moszyńskiego, Cz. Witoszyńskiego prezentowane były na międzynarodowych konferencjach i publikowane w czasopismach o zasięgu międzynarodowym.

Pierwsza praca doktorska na Wydziale Mechanicznym wykonana została przez Bolesława Szczeniowskiego pod kierunkiem prof. Bohdana Stefanow-skiego. Dr B. Szczeniowski następnie przygotował rozprawę habilitacyjną dotyczącą właściwości paliw wieloskładnikowych. (Profesor Szczeniowski w czasie wojny znalazł się poza krajem i został profesorem na uniwersytecie w Montrealu).

Pierwszy doktorat w dziedzinie aerodynamiki uzyskał w 1930 r. inż. Stefan Neumark za pracę “Profile lotnicze o stałym środku parcia”, następnym był inż. Julian Bonder. Obydwaj potem uzyskali stopnie doktorów habilitowanych. Dalsze stopnie habilitacyjne w zakresie budowy płatowców uzyskali inż. Jerzy Bukowski i inż. Stanisław Rogalski. W oparciu o przepis ustawy zezwalający

8