3307664344

realizujące operacje sieciowe pojawiały się w systemach operacyjnych stopniowo w miarę rozwoju technologii sieciowych.

Mimo że prace teoretyczne związane z koncepcją wzajemnego współdziałania systemów komputerowych prowadzone były niemal od samego pojawienia się komputerów, znaczące wyniki praktyczne dotyczące funkcjonowania sieci komputerowych uzyskano w końcu lat 60. Były to sieci z komutacją pakietów, łączące komputery typu mainfraim oraz superkomputery. W 1969 roku Ministerstwo Obrony Stanów Zjednoczonych zainicjowało prace związane z połączeniem superkomputerów umieszczonych w centrach naukowo-badawczych oraz obronnych we wspólną sieć. Sieć ta, o nazwie ARPANET, stała się pierwowzorem dzisiejszego intemetu. Sieć ARPANET łączyła komputery różnych typów, pracujące pod kontrolą różnych systemów operacyjnych.

W 1974 roku firma IBM poinformowała o stworzeniu własnej architektury sieciowej, opracowanej dla swoich komputerów typu mainfraim o nazwie SNA (ang. System Network Architecture). Ta wielopoziomowa architektura jest pod wieloma względami zbliżona do standardowego modelu OSI (ang. Open System Interconnection), który został opracowany nieco później. Sieć SNA pozwalała w globalnej sieci na współdziałanie typu „terminal-terminaf', „terminal-komputer” oraz „komputer-komputer”. Najniższe poziomy architektur} SNA były realizowane sprzętowo, natomiast wyższe -programowo.

W tym samym czasie w Europie prowadzono intensywne prace związane z opracowaniem standardu sieci X.25. Standard ten został przyjęty w 1974 roku, a firma IBM wprowadziła obsługę protokołów X.25 do architektur}’ SNA oraz do swoich systemów operacyjnych.

1.3. Systemy operacyjne minikomputerów oraz pierwsze sieci lokalne

W połowie lat 70. zaczęto szeroko stosować systemy minikomputerowe, takie jak PDP-11, Nova, HP. Architektura minikomputerów była znacznie uproszczona w porównaniu z komputerami typu mainfraim, co znalazło odbicie w ich systemach operacyjnych. Ze względu na ograniczone zasoby minikomputerów niewielkie były także możliwości systemów operacyjnych stosowanych w tego rodzaju komputerach.

Ważnym etapem w historii minikomputerów, a także w historii systemów operacyjnych, było opracowanie wielozadaniowego, z podziałem czasu, systemu operacyjnego UNIX. Początkowo system ten był stosowany w minikomputerze PDP-7, a następnie PDP-11, a w drugiej połowie lat 70. powszechnie jako wielozadaniowy system operacyjny.

W tym czasie 90% kodu systemu UNIX było napisane w języku C, a szerokie zastosowanie efektywnych kompilatorów języka C pozwoliło na łatwe przenoszenie systemu UNIX na różne typy komputerów. Mimo że UNIX opracowany był dla minikomputerów, to takie cechy jak elastyczność,

11