3833473264

WARSZTATY z cyklu „ Zagrożenia naturalne w górnictwie ”

Mat. Symp. str. 113-129

Maria BĄCZKOWSKA, Magdalena MACIOSZCZYK, Margota WESOŁY

Urząd Gminy Polkowice

Wojciech BOCHENEK, Henryk PASSIA, Adam SZADE

Główny Instytut Górnictw a. Katowice

Automatyczny monitoring obiektów poddanych wpływom górniczym na terenie miasta Polkowice

Streszczenie

Zbudowano system pomiarowy złożony z czujników optoelektronicznych i elektronicznych takich jak: laserowy czujnik wychyleń (prod. GIG), czujnik przyspieszeń i czujnik propagacji szczelin i szerokości dylatacji. Zapewniają one automatyczny precyzyjny pomiar wychyleń, drgań i deformacji budynków z wielokanałową akwizycją danych w rejestratorach cyfrowych oraz możliwością wizualizacji graficznej wszystkich wyników w formie wydruków przebiegów dobowych bądź charakterystyk drgań. Zestawy takie są instalowane na trzech obiektach znajdujących się w różnych punktach miasta Polkowice. Przedstawiono przykłady reakcji monitorowanych budynków na wpływy górnicze. Prezentacja jest jednocześnie relacją z realizacji Projektu Celowego.

1. Wstęp

Gmina Polkowice liczy ponad 26 000 mieszkańców, 22 000 z nich zamieszkuje w mieście Polkowice, a pozostali w 15 sołectwach. Polkowice otrzymały prawa miejskie w 1265 roku. Po drugiej wojnie światowej zostały doszczętnie zniszczone i utraciły prawa miejskie, które odzyskały w 1966 r. Od tego czasu Polkowice rozpoczęły nowy etap rozwoju związany ze zlokalizowanym na tym terenie przemysłem miedziowym. W granicach administracyjnych gminy Polkowice leżą obszaiy górnicze: „Lubin I”, „Rudna I". „Rudna II”, „Polkowice II” i „Sieroszowice I”.

KGHM „Polska Miedź” S.A. w Lubinie posiadający koncesję na eksploatację złoża rud miedzi wraz z metalami wspólwystępującymi w granicach zatwierdzonych obszarów górniczych, stanowi solidny fundament gospodarczy dla całego subregionu polkowickiego.

W latach dziewięćdziesiątych następuje przyspieszenie rozwoju ekonomicznego, społecznego i kulturalnego gminy i miasta, czego dowodem jest m.ia „stary rynek” wyburzony i sukcesywnie odbudowany po roku 1991. Ponieważ fasady budynków^ pierzei zachodniej, wschodniej i południowej stanowiły zabytek zostały odbudowane pod nadzorem konserwatora zabytków. Pierzeja północna wybudowana w latach siedemdziesiątych, bez pełnych zabezpieczeń na szkody górnicze, została również wyburzona, bo naprawa szkód górniczych i wzmocnienia okazały się ekonomicznie nieuzasadnione.

113