4130653985

188 TARŁOWIE.

Dokumentalna ta poezya o Januszu sarmackim, przeznaczona na tablicę nagrobną, jest historykom pożądana, zwłaszcza dla wiadomości nieznanej skądinąd, iż ten Ajaks polski czworo spłodził dzieci, dwu synów i dwie córy. Nie wiedzieć pewnie, czy zawisła nad jego grobem, jak również i ona druga, którą poeta samborsko - krakowski uczcił współcześnie brata naszego Jana, kasztelana radomskiego, Gabryela. Obie powstały z okazyi śmierci tegoż Gabryela, który i siebie, ochmistrza dworu królowej Katarzyny, trzeciej żony Zygmunta Augusta, zlecił pochować przy bracie. Tak bowiem rozporządzeniem swej woli ostatniej (w Radomiu 30. III. 1563), na kilka dni przed śmiercią, przykazuje:    Na wysła

wienie grobu bratu memu i mnie przed kaplicą Króla Jego Mości na Zamku w Krakowie, także wiele jako będzie potrzeba. A wszakże nic nazbyt, gdyż też miejsce nie jest po temu ²). Niechże teraz przynajmniej mistrz Czuj z Sambora weźmie tern wspomnieniem zapłatę za swe pienia grobowe; za życia nie wziął jej od Tarłów, ani nawet u X. arcybiskupa lwowskiego Pawła nic nie zyskał, chociaż się mu bardzo przymilał. Ale epitaf jego papierowy okazał się trwalszym nad pomnik, z kamienia ciosany, Tarłów Zygmun-towskich."

Zmysł praktyczny, wszystkim Tarłom właściwy, okazał i rycerz Janusz przy swoim z Tarnowską ożenku. Poszedł też na języki złośliwych, których nigdy nie brak u dworu, jako patrzał więcej na majątek, aniżeli na urodę wybranej swojej dziewicy: posażna kasztelanka sandecka szpetną przecież nie była. Do Hiszpanii zaniosła się ta nowina z Krakowa w drugiej połowie 1527 r., z dokładem tej nadto wiadomości, iż Jan Tarło, krajczy królewski, nic jeszcze nie wziął za swą żoną, córką kasztelana sandeckiego, zmarłego niedawno, na wiosnę tegoż roku, Jana Tarnowskiego, przydomku Ciężki; procesuje się dopiero o posag. W relacyach swoich poufnych o żeniaczkach dworzan królewskich donosił o tern Dantyszkowi, bawiącemu w Burgos na dworze habsburgskim w poselstwie polskiem, jeden z tych dworzan, sekretarz królewski, Jan Zambocki, co pierwszy u nas nosił na sposób turecki wąs później „polski“; ale zgolił go potem na rzecz brody niemieckiej,

») Testament polski Gabryela Tarły, doniosły i obszerny, kładzie się cały na końcu w Dodatku; omawia się go zaś i przywodzi w streszczeniu poniżej, przy Gabryelu.