Kupiæ by ciê, M¹droœci, za drogie pieni¹dze! Która, jesli prawdziwie mieni¹ wszytki ¿¹dze, Wszytki ludzkie frasunki umiesz wykorzeniæ, A cz³owieka tylko nie w anio³a odmieniæ, Który nie wie, co boleœæ, frasunku nie czuje, Z³ym przygodom nie podleg³, strachom nie ho³duje. Ty wszytki rzeczy ludzkie masz za fraszkê sobie, Jednak¹ myœl tak w szczêœciu, jako i w ¿a³obie Zaw¿dy niesiesz. Ty œmierci namniej siê nie boisz, Bezpieczna, nieodmienna, niepo¿yta stoisz. Ty bogactwa nie z³otem, nie skarby wielkimi, Ale dosytem mierzysz i przyrodzonymi Potrzebami. Ty okiem swym nieuchronionym Nêdznika upatrujesz pod dachem z³oconym, A ubo¿szym nie zajŸrzysz szczêœliwego mienia, Kto by jedno chcia³ s³uchaæ twego upomnienia. Nieszczêœliwy ja cz³owiek, którym lata swoje Na tym strawi³, ¿ebych by³ ujŸrza³ progi twoje! Terazem nagle z stopniów ostatnich zrzucony I miêdzy insze, jeden z wiela, policzony.