8509014924

E

Pierwsza teorię tęczy opracował w 1637 roku Kartezjusz. Objaśniał on tęczę jako zjawisko związane z odbiciem i załamaniem światła w kroplach deszczu.

Teoria dyfrakcyjna tęczy została opracowana przez Airy ego.

Dla niektórych kłopotliwe jest pytanie, dlaczego tęcza jest okrągła i występuje w postaci łuku? Wydaje im się bowiem, że skoro krople deszczu spadają chaotycznie, to również światło biegnące od nich w kierunku obserwatora powinno rozpraszać się chaotycznie i przed oczyma obserwatora powinna powstać zwarta ściana świetlna. Byłoby tak istotnie, gdyby na krople padało światło rozproszone z różnych kierunków. Wiemy jednak, że na kroplę deszczu padają równoległe wiązki światła i stąd też wszystkie promienie z kropli rozchodzą się i wpadają do oka pod określonym kątem w stosunku do padania promieni słonecznych (42° lub 52°). Jeżeli oko znajdzie się w innym miejscu, nie pokrywającym się z tym kierunkiem (na przykład jeśli obserwator wzniesie się na samolocie), to po prostu nie zobaczy ono łuku.

Najczęściej spotykamy jedną tęczę. Czasem się zdarza, że na nieboskłonie pojawiają się jednocześnie dwa tęczowe pasma, jedno nad drugim.

Spotykamy się niekiedy, co prawda dość rzadko, większą liczbę łuków tęczy - trzy, cztery a nawet pięć jednocześnie.