8739620441

tworzą w szczególności minister właściwy do spraw wewnętrznych i policja, a także Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego.

Próby zdefiniowania pojęć bezpieczeństwo publiczne oraz porządek publiczny podejmowane były niejednokrotnie w polskiej literaturze naukowej. W zasadzie wszyscy autorzy zajmujący się tym problemem uważają interesujące nas pojęcie za nieokreślone, a więc trudne do zdefiniowania⁴².

W okresie międzywojennym w Polsce problemem tym zajmowali się między innymi W. Czapiński i W. Kawka⁴³.

W. Czapiński bardzo ściśle wiązał te pojęcia z ich treścią, której jednak w sposób dokładny nie formułował. W konsekwencji jego wywody okazały się mało precyzyjne i w zasadzie ich nie wyjaśniały⁴⁴. Bardziej precyzyjne określenie tych pojęć można znaleźć w rozważaniach W. Kawki. Stwierdza on, że porządek publiczny, spokój i bezpieczeństwo to elementy charakterystyczne dla pewnego stanu, umożliwiające zorganizowanemu społeczeństwu niezakłócone współżycie oraz rozwój⁴⁵.

Warto wskazać również na stanowisko S. Glasera⁴⁶. Według niego: Porządek publiczny to stan bezpieczeństwa istniejący w społeczeństwie, stan niezakłóconego panowania porządku prawnego albo też, z punktu widzenia podmiotowego, stan świadomości społeczeństwa o istnieniu tego stanu. Definicja ta prezentuje ujęcie bardzo szerokie, łączące zarówno płaszczyznę obiektywną, jak i subiektywną, stanowiąc też odwołanie się do znaczenia materialnego. Syntetyczność ujęcia S. Glasera wytłumaczyć również można faktem, że znajduje się ono jako uwaga poboczna, poczyniona na marginesie rozważań o podstawowych instytucjach prawa karnego materialnego. Znacznie bardziej już rozwinięte uwagi zawiera monografia W. Kawki⁴⁷. Jako bezpieczeństwo publiczne uznaje on: stan, w którym ogół społeczeństwa i jego interesy, jako też państwo wraz ze swymi celami, mają zapewnioną ochroną od szkód zagrażających im z jakiegokolwiek źródła. Z kolei porządkiem publicznym: nazywamy zespół norm [nie tylko prawnych], których przestrzeganie warunkuje normalne współżycie jednostek ludzkich w organizacji państwowej⁴⁸’. Warto też wskazać, że

⁴²    E. Ura, Prawo administracyjne. Część druga, Rzeszów 1997, s. 97; Z. Cieślak, M. Dyl, J. Jagielski, J. Lang, J. Maćkowiak, P. Przybysz, R. Stefańska, R. Szewczuk, M. Szubiakomki, A. Szymanomka, M. Wierzbomki, A. Wiktoromka, Prawo administracyjne, (red.) M. Wierzbowski, Wydawnictwa Prawnicze PWN, Warszawa 2000, s. 602.

⁴³    J. Zaborowski, Prawne środki zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego, Departament Szkolenia i Doskonalenia Zawodowego MSW, Warszawa 1977, s. 7.

⁴⁴    S. Bolesta, Pozycja prawna MO w systemie organów PRL, Warszawa 1972, s. 102.

⁴⁵    J. Zaborowski, Prawne środki zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego, wyd. cyt., s. 7.

⁴⁶    S. Glaser, Polskie prawo karne w zarysie, Kraków 1933, s. 355.

⁴⁷    W. Kawka, Policja w ujęciu historycznym i współczesnym, Wilno 1939, s. 46.

⁴⁸    Tamże, s. 67 i 69.

14