14893

Prawo karne skarbowe to prawo karne, stąd kary I Inne środki reakcji prawno karnej na czyny naganne są niezmiernie ważne. Prawo karne skarbowe to klasyczne prawo karne w tym sensie, że jest to prawo karne sprawcy, którą może być tylko osoba fizyczna, która osiągnęła określony wiek odpowiedzialności karnej. W Polsce ten wiek został określony poczynając od chwili ukończenia 17 roku życia. Zatem są to również osoby, które w obszarze np. prawa cywilnego są małoletni. Tu są już dorośli. Osoby, które nie ukończyły 17. roku życia a naruszyły normę prawną karnego skarbowego - nie odpowiadają, mają status nieletniego. Jednak w pierwszym roku dorosłości (17-18 lat) osobę można potraktować jako nieletnią, jeżeli nie jest zdemoralizowana I uzna się, że środki przeznaczone dla nieletnich będą w danym przypadku reakcją wystarczającą.

Odpowiedzialności karnej skarbowej nie ponoszą osoby prawne, czy Inne Jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej. One mogą ponosić jedynie odpowiedzialność posiłkową, która nie jest odpowiedzialnością karną lecz odpowiedzialnością o charakterze majątkowym.

Odpowiedzialność karna - czyn może popełnić tylko osoba fizyczna, w określonym wielu. Odpowiedzialność karna opiera się na winie, Jest ściśle osobista, tzn. może jej podlegać tylko ten kto zachował się nagannie a nie ktoś inny.

Kary ograniczające wolność - z reguły polegają na odrobieniu czegoś, np. wykonaniu pewnych prac na cele społeczne.

Rys historyczny

Druga ustawa skarbowa została wydana w 1932 roku. Trzecia regulacja to dekret prezydenta z 3.11.1936 roku. Zatem ustawodawstwo zmieniało się szybko. Wynika to z faktu, że szybko zmieniają się stosunki finansowe i gospodarcze w państwie. Ulegają zmianie interesy finansowe państwa, które chce je jak najlepiej chronić. Ustawodawstwo z okresu międzywojennego nie miało charakteru zupełnego, gdyż obejmowało tylko przestępstwa celne i dotyczące obrotu towarowego z zagranicą, obejmowało przestępstwa akcyzowe, loteryjne, godzące    w monopol tytoniowy, spirytusowy. Poza tym

ustawodawstwem pozostawały przestępstwa    podatkowe, dewizowe, dot. opłat

stemplowych. Ta problematyka była regulowana w osobnych ustawach. Efektem tego było to, że do tej materii zastosowanie miały przepisy nie prawa karnego skarbowego lecz powszechnego prawa karnego.

Art. 116 kk: „Przepisy części ogólnej tego kodeksu stosuje się do innych ustaw przewidujących odpowiedzialność karną, chyba że ustawy te wyraźnie wyłączają ich zastosowanie".

Na dzień dzisiejszy jest jedna ustawa, która wyłącza stosowanie reguł przewidzianych w kodeksie karnym do przestępstw, które rodzą odpowiedzialność karną. - To jest kodeks karny skarbowy. Czyli KKS odcina się od ustawodawstwa karnego powszechnego. Ta zasada obowiązywała zawsze w obszarze prawa karnego - uniwersalne zastosowanie miały przepisy części ogólnej kodeksu karnego a ustawodawstwo karne skarbowe dotyczyło tylko przestępstw które miały charakter karny skarbowe. To co co nie było w uks spenallzowane, podlegało pod reżim zwykłej odpowiedzialności karnej. Wówczas sprawca np. przestępstwa podatkowego nie mógł skorzystać z czynnego żalu, który gwarantował mu bezkarność, nie mógł dobrowolnie poddać się karze, nie można było na osoby trzecie nałożyć odpowiedzialności posiłkowej. Jedyne co było korzystne dla przestępcy to fakt, że nie było Idealnego zbiegu przestępstw.

Po wyzwoleniu ustawodawstwo karne skarbowe starano się zmienić w całości ze względu na zmiany ustrojowe, gospodarcze, regulacje przedwojenne stały się przestarzałe. W 1947 roku wydano dekret, który regulował tematykę karną skarbową i objął on przestępstwa podatkowe i stemplowe. Zatem nadano im status przestępstw nie powszechnych lecz skarbowych. Kolejnym aktem była ustawa z 13.04.1960 roku, typowy akt socjalistyczny, który dokonywał podziału na jednostki gospodarki uspołecznionej I nieuspołecznionej. Odrębnie regulował odpowiedzialność karną skarbową dokonywanych przez osoby fizyczne