15583

stopnia spójności i integracji gospodarczej. Większa spójność społeczno-gospodarcza i terytorialna Europy oznaczać będzie w konsekwencji przyspieszenie wzrostu i zwiększenie perspektyw rozwojowych w skali całej UE

Polityka rozwoju oddziałuje na konkurencyjność gospodarki przez szereg skoordynowanych działań podejmowanych w obszarze podstawowych czynników rozwoju takich jak kapitał ludzki i kapitał społeczny, wyposażenie infrastrukturalne, innowacyjność, badania i rozwój oraz zmiany instytucjonalne Działania te prowadzone są za pomocą różnych instrumentów wdrażanych w różnych formach i na różnych poziomach zarządzania rozwojem.

Szczególnie istotnym składnikiem procesu osiągania przewag konkurencyjnych gospodarki polskiej jest budowa potencjału do stałego podnoszenia konkurencyjności w wymiarze przestrzennym. Konkurencyjność stmktur przestrzennych podlega tym samym procesom i metodom oceny co konkurencyjność stmktur gospodarczych - zdolności do zapewniania trwałego wzrostu gospodarczego i kreowania wysokiej jakości zatrudnienia.

Z tego powodu wspieranie konkurencyjności w odniesieniu do przestrzeni staje się równoważnym przedmiotem polityki rozwoju.

Polityka rozwoju ukierunkowana terytorialnie - polityka regionalna, koncentrując się na wykorzystywaniu indywidualnych potencjałów rozwojowych tkwiących w każdym z terytoriów oraz dostosowując cele szczegółowe i instrumenty działania do specyficznych uwarunkowali, jest tym samym istotnym narzędziem do zapewniania wzrostu gospodarczego i wzrostu zatrudnienia w całym kraju.

Cel 1 zorientowany na działania pro-konkurencyjne. W trosce o maksymalizację efektywności interwencji polityki regionalnej -adresow'any jest do terytoriów

cechujących się największą zdolnością do kreow'ania wzrostu gospodarczego oraz dających największe szanse osiągnięcia oczekiwanego rezultatu w skali międzynarodowej Chodzi tu o tzw. obszary strategicznej interwencji polityki regionalnej, do których zaliczono w pierwszej kolejności najważniejsze obszary miejskie. Dzialaiua do nich skierowane polegać będą na jak najlepszym wykorzystywaniu ich potencjałów rozwojowych. Powyższemu mułowi interwencji towarzyszyć będą działania polegające na rozprzestrzenianiu procesów

rozwojowych do słabiej rozwijających się ośrodków' oraz na budowaniu potencjału absorpcyjnegoi. Działania te obejmować będą również wykorzystanie potencjału endogenicznego ośrodków subregionalnych, obszarów wiejskich oraz innych obszarów funkcjonalnych o wyraźnej specjalizacji przestrzennej, oraz budowanie przewag konkurencyjnych na tych terenach, które wreześniej w niewielkim stopniu uczestniczyły w procesach rozwojowych.

Cel dotyczący wzrostu konkurencyjności regionów jest realizowany we wszystkich województwach z punktu odniesienia do konkur encyjności zewnętrznej - w wymiarze europejskim i globalnym.

Adresowane przestrzennie kierunki działań polityki regionalnej w ramach celu 1 obejmują:

l. Wzmacnianie funkcji metropolitalnych największych ośrodków miejskich

kraju (miast wojewódzkich). Uwzględniając dokonaną analizę sytuacji społeczno-gospodarczej

i trendów rozwojowych wyróżnia się trzy podstawowe typy

największych ośrodków miejskich, w stosunku do których będą różnicowane cele

szczegółowe i typy krajowej polityki regionalnej:

a) Warszawa jako główny ośrodek metropolitalny kraju,

Najważniejsze, szczegółowe, kierunki działań polityki regionalnej czy szerzej polityki ukierunkowanej terytorialnie do roku 2020 obejmują:

a zapewnienie efektywnych połączeń Warszawy (autostradowych, kolejowych lotniczych) z miastami europejskimi, a w skali kraju - zapewnienie polacz.cn ze wszystkimi ośrodkami o znaczeniu krajowym i ośr odkami regionalnymi,