15803

Opieką nad pacjentem - w myśl zasad wypracowanych przez Cicely Saunders- powinien zajmować się interdyscyplinarny zespół, składający się z lekarza, pielęgniarki, fizjoterapeuty, psychologa, pracownika socjalnego, duchownego oraz wolontariuszy bez wykształcenia medycznego. Elementami opieki hospicyjnej mogą też być terapia zajęciowa, akupunktura, muzykoterapia. masaże i inne.

Istnieją dwa zasadnicze rodzaje działania hospicjum:

•    Pierwszy z nich, najbardziej typowy, to hospicjum domowe, czyli opieka hospicyjna prowadzona w domu chorego. Zespół hospicyjny współpracując z rodziną roztacza opiekę nad chorym w jego domu, zwykle w sytuacji, gdy jest on już wypisany ze szpitala, po ostatnich zabiegach zwalczających chorobę, jakie można było przeprowadzić z medycznego punktu widzenia. Hospicja takie zajmują się również wypożyczaniem specjalistycznego sprzętu, szkoleniem rodziny w pielęgnacji i postępowaniu z chorym.

•    Drugi model opieki hospicyjnej odnosi się do prowadzenia opieki w szpitalu, w którym przebywa pacjent bądź w hospicjum stacjonarnym, czyli osobnym budynku, przeznaczonym tylko do tego typu opieki. Hospicjum stacjonarne jest przeznaczone głównie dla pacjentów, którzy wymagają - ze względu na ciężki przebieg nowotworu - stałej specjalistycznej opieki medycznej (dotyczy to głównie pacjentów z tzw. nowotworami płynnymi, jak białaczka, choć nie wyłącznie). Ten rodzaj opieki może być stosowany również wobec osób samotnych, nieposiadających bliskich.

Występują trzy okresy stanu terminalnego:

pierwszy okres przedterminalny- znajduje się w dość dobrym stanie zdrowia, mimo że ustała już możliwość leczenia przyczynowego. Etap ten może trwać do kilku lat dzięki leczeniu niedogodności stanu, w jakim znajduje się pacjent, a nie przyczyn choroby.

drugi-właściwy okres terminalny- trwa kilka tygodni (od 4 do 6), następuje wyraźne, nieodwracalne pogorszenie stanu ogólnego, nasilają się dolegliwości fizyczne. Chory staje się zależny od otoczenia, wiele czasu spędza w samotności. Jest to niezwykle trudna sytuacja, w której człowiek uruchamia mechanizmy obronne i nadzieję. Mimo to może dojść do załamania psychicznego, prowadzącego do utraty chęci i woli życia.

trzeci - okres umierania (agonii)- obejmuje kilka ostatnich dni lub godzin życia. Charakterystyczne jest osłabienie fizyczne, odmowa przyjmowania pokarmów, pogorszenie pamięci, uwagi, sprawności myślenia, zmniejsza się ruchliwość chorego. Osoba coraz wyraźniej uświadamia sobie fakt śmierci, jest małomówna, obojętnieje uczuciowo, zmniejsza się jej zainteresowanie otoczeniem.

Zetknięcie się z osobą zmierzającą do kresu życia jest niewątpliwie bardzo bolesnym i głębokim przeżyciem. Doświadczenie nieuleczalnej choroby, w sposób bezpośredni lub pośredni, niesie ze sobą wiele cierpienia, budzi lęk, niekiedy podważa poczucie sensu życia. Każdy człowiek jest inny, niepowtarzalny, w rzeczywistość śmierci wkracza sam w tylko dla siebie właściwy sposób. My jako świadkowie możemy zmniejszyć jego poczucie osamotnienia, towarzysząc możemy dać mu miłość, która potrafi pokonać lęk. Miłość, która przewyższa śmierć.

4. Potrzeby problemy i prawa dziecka w placówce opiekuńczo wychowawczej.

Prawa dziecka:

1. Dzieci przebywające w Domu mają prawo do poszanowania swobód i wolności wynikających z Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, Konwencji Praw Dziecka, obowiązujących przepisów prawa międzynarodowego oraz innych aktów prawnych.