16580

paryski) 18 kwietnia 1951 przez przedstawicieli sześciu państw europejskich (Belgii, Francji, Holandii, Luksemburga. RFN, Włoch)

EWWiS była pierwszą ze Wspólnot Europejskich (w 1958 roku powstały Europejska Wspólnota Gospodarcza i Europejska Wspólnota Energii Atomowej) i opierała się na francuskim planie Shumana

Członkowie i założyciele EWG: Belgia, Francja, Holandia, Luksemburg, RFN (od 1990 zjednoczone Niemcy). Włochy. W 1973 do EWG przystąpiły: Dania, Irlandia, Wielka Brytania; w 1981 Grecja; w 1986 Hiszpania i Portugalia. W 1995 członkami Wspólnoty Europejskiej zostały: Austria, Finlandia. Szwecja.

Główne cele EWG to:

-    spójność ekonomiczna

-    zacieśnianie stosunków między krajami EWG

-    stworzenie wspólnego rynku

-    stopniowe zbliżenie polityki gospodarczej krajów członkowskich

-    stały i zrównoważony wzrost gospodarczy

• zwiększenie stabilności gospodarczo-walutowej

-    przyspieszony wzrost stopy życiowej

Cele te realizowane są dzięki: znoszeniu w stosunkach handlowych między członkami ograniczeń celnych, ograniczeń ilościowych oraz innych opłat i barier o podobnych skutkach; ustanowieniu wspólnej zewnętrznej taryfy celnej; swobodnemu przepływowi ludzi, towarów, usług i kapitału; wspólnej polityce w zakresie handlu, rolnictwa, transpomi, ochrony środowiska, energetycznej i kulturalnej; wspieraniu badań; ujednoliceniu wolnego rynku i ustawodawstwa państw członkowskich; stowarzyszeniu i szerokiej współpracy z krajami trzecimi

Po połączeniu się EWG, Euroatomu, EWWiS (rok 1967) powstało wiele nowy organizacji m.in.

—    Otwarcie na południe

—    Otwarcie na północ

1990 roku obszar Wspólnoty powiękrzył się w wyniku zjednoczenia się Niemiec Postanowienia Traktatu z Nicei

Traktat nicejski • umowa międzynarodowa parafowana w grudniu 2000 r., podpisana 26 lutego 2001 r. w Nicei. TN wszedł w życie 1 lutego 2003 roku.

Traktat nicejski był pomyślany przede wszystkim jako mający zreformować Unię Europejską, by mogła sprawnie działać po przyjęciu 10 nowych krajów z Europy Środkowej i Południowej. Z tego powodu w pracach nad TN aktywnie uczestniczyły delegacje rządowe krajów kandydackich, choć formalnie rzecz biorąc traktat podpisało tylko 15 państw członkowskich.

Komisja Europejska od następnej kadencji ma składać się z liczby komisarzy równej liczbie krajów członkowskich (1 kraj = 1 komisarz). Dopiero, gdy Unia będzie się składała z co najmniej 27 członków, liczba komisarzy będzie mniejsza od liczby członków, komisarze zaś będą wybierani według opartego na zasadzie równości systemu rotacji.

•    Wzmocnienie pozycji przewodniczącego Komisji Europejskiej - może on określać podział kompetencji pomiędzy komisarzy, mianować wiceprzewodniczących, a cała Komisja działa pod jego politycznym kierownictwem.

•    Poszerzenie zakresu głosowania większością kwalifikowaną w Radzie U K o 28 kolejnych dziedzin (m.in. przy wyborze przewodniczącego Komisji).

•    Wprowadzenie nowych zasad głosowania większością kwalifikowaną w Radzie. Poszczególnym krajom przydzielono głosy ważone nieco bardziej proporcjonalnie do ich wielkości, jednak nadal np. Niemcy (82 min mieszkańców) mają mieć tyle samo głosów (29), co liczące po ok. 60 min mieszkańców Francja. Wielka Brytania i Włochy.

Wstępnie przydzielono też głosy dla krajów kandydackich. Polska uzyskała 27 głosów, czyli tyle samo co Hiszpania i niewiele mniej od największych krajów. Postanowienia te miały tylko stams deklaracji, zostały jednak potwierdzone przez Traktat ateński.

•    Nowe rozdzielenie miejsc w Parlamencie F.uropejskim pomiędzy państwa członkowskie. Po rozszerzeniu PE składa się z 785 posłów. Ta liczba nie będzie zwiększana po przyszłych rozszerzeniach. Przewidziano więc miejsce dla Rumunii i Bułgarii, a Polsce przyznano 50 miejsc, ale w związku z nieprzystąpieniem tych państw ich miejsca zostały czasowo przejęte przez inne kraje, Polska uzyskała w ten sposób 4 dodatkowe miejsca. Obecnie Polska posiada 50 posłów w PE.