1980

•    prawo pierwotne.- stanowione przez państwa członkowskie jako część prawa międzynarodowego. Prawo

pierwotne znajduje swoje odzwierciedlenie w ari 48 Traktatu z Maastricht. Lista aktów prawa pierwotnego:

•    traktaty założycielskie Wspólnot Europejskich i Unii Europejskiej (Traktat paryski z 1951 r. Traktaty raymskie z 1957 r. Traktat z Maastricht z 1992 r.

- umowy zawarte między państwami członkowskimi amemajgce i uzupełniające traktaty założycielskie

iKonwencja o niektórych instytucjach wspólnych dla EWG i EWEA z 1957 r Protokół dotyczący Antyli Holenderskich z 1962 r. Traktat ftizyjny z 1965 r. Luksemburski traktat budżetowy z 1970 r. Brukselski traktat budżetowy z 1975 r. Traktat grenlandzki z 1984 r. Jednolity Akt Europejski z 1986 r. Traktat amsterdamski z 1997 r. Traktat nicejski z 2001 r.

•    traktaty akcesyjne (Traktat o przystąpieniu Danii. Irlandii i Wielkiej Brytanii z 1971 r. Traktat o przystąpieniu Grecji z 1979 r. Traktat o przystąpieniu Hiszpanii i Portugalii z 1985 r. Traktat o przystąpieniu Austrii. Finlandii i Szwecji z 1994 r. Traktat ateński z 2003 r. Traktat o przystąpieniu Bułgarii i Rumunii z 2005 r.

•    postanowienia Rady, gdy jej członkowie działają jako przedstawiciele państw członkowskich Akr dotyczący wyboru przedstawicieli Parlamentu Europejskiego w drodze powszechnych wyborów bezpośrednich z 1976 r.

•    prawo wtórne - stanowione przez organy wspólnotowe. Prawo wtórne znajduje swoje odzwierciedlenie w art.

249 TWE. Prawo wtórne jest tworzone przez organy Wspólnot na podstawie prawa pierwotnego. Składa się ono z

ogromnej liczby aktów prawnych, z których każdy należy do jednej z pięciu kategorii:

•    rozporaądzenia - mają zasięg ogólny i nie mają sprecyzowanego adresata; nie można ich zmieniać ani uchylać się od ich stosowania

•    dyrektywy - są wiążące co do rezultatu - zobowiązują wszystkie państwa członkowskie do wydania odpowiednich aktów prawnych; pozostawiając jednak owym państwom wybór środków

•    decyzje - mają charakter indywidualny, w całości są wiążące dla adresata; mogą być kierowane do instytucji, jak też osoby fizycznej

•    opinie - nie mają mocy wiążącej, zawierają określone oceny, często stosowane w postępowaniu między organami wspólnot;

•    zalecenia - nie mają mocy wiążącej, sugerują podjęcie określonych działań.

W razie konfliktu, pierwszeństwo przysługuje zawsze prawu pierwotnemu.

2.    Cechy charakterystyczne międzynarodowego prawa publicznego (odróżnienie

od prawa wewnętrznego).

Cechy charakterystyczne prawa międzynarodowego publicznego:

normy prawa międzynarodowego mają w większości charakter norm względnie obowiązujących. Oznacza to, że na swój użytek dwa państwa lub grupa państwa mogą umówić się odmiennie. Istnieje wąska grupa norm bezwzględnie wiążących (imperatywnych, peremptoryjnych), z którymi inne normy prawa międzynarodowego nie mogą być spraeczne.

•    brak centralnego (nadrzędnego) ustawodawcy; same podmioty prawa międzynarodowego (przede wszystkim państwa) tworzą normy prawne, które je wiążą. Podstawą obowiązywania prawa międzynarodowego jest zgoda państw.

brak obowiązkowego sądownictwa międzynarodowego (aby sąd międzynarodowy lub arbitraż mógł sprawę rozstrzygać potrzebna jest na to zgoda stron sponi);

•    brak zorganizowanego aparatu praymusu;

Cechy charakterystyczne prawa wewnętrznego:

•    norniy prawa wewnętrznego mają charakter norm powszechnych (dotyczą wszystkich obywateli);

•    obowiązek tworzenia aktów prawnych praez wyznaczonego ustawodawcę, oraz ich nadzór i kontrola przez wyznaczone organy;

•    sądownictwo stoi na straży praw obywateli;

•    scentralizowany aparat przymusu, który zawsze stoi na straży prawa.

Podmioty prawa międzynarodowego można podzielić na:

•    pierwotne (będące podmiotami przez sam fakt istnienia)

•    wtórne albo pochodne (ich podmiotowość wynika z uznania ich praez podmioty pierwotne)

•    pełne

•    niepełne (zakres podmiotowości ograniczony do określonych czynności)