2302

propozycję Senatu uznaje się za przyjętą. W takim wypadku postępowanie ustawodawcze zostaje zamknięte lub też ustawa nabiera brzmienia, jakie wynika z poprawki Senatu, i w takim kształcie zostaje przedstawiona Prezydentowi, który może wystąpić do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o zbadanie zgodności tej ustawy z Konstytucją.

Treścią zarzutu musi być niezgodność ustawy z Konstytucją, mogąca polegać na sprzeczności treściowej, naruszeniu trybu wymaganego przepisami prawa dla wydania ustawy lub naruszeniu kompetencji do wydawania ustaw. Prezydent może wycofać wniosek jeżeli ustawa nie została jeszcze rozstrzygnięta przez Trybunał Konstytucyjny i wówczas postępowanie ulega umorzeniu a Prezydent ma obowiązek podpisać ustawę. Orzeczenie Trybunału ma charakter wiążący. Jeżeli Trybunał uzna ustawę za zgodną z Konstytucją, po stronie Prezydenta pojawia się bezwzględny obowiązek jej podpisania. Jeśli natomiast Trybunał uzna ustawę za niezgodną z Konstytucją, to po stronie głowy państwa pojawia się bezwzględny obowiązek odmowy jej podpisania. Odmowa ta ma charakter ostateczny a postępowanie ustawodawcze ulega zamknięciu.

Jeżeli Prezydent nie wystąpił do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o zbadanie zgodności ustawy z konstytucją, może z umotywowanym wnioskiem przekazać ustawę Sejmowi do ponownego rozpatrzenia. Korzysta w ten sposób z tzw. prawa weta. Po ponownym jednak uchwaleniu ustawy przez Sejm większością 3\5 głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów Prezydent musi podpisać ustawę i    zarządzić    jej    ogłoszenie.

Podpisanie ustawy przez głowę państwa określa się mianem promulgacji. Prawnym skutkiem podpisania ustawy jest powstanie obowiązku jej ogłoszenia. Ogłoszenie ustawy w Dzienniku Ustaw jest warunkiem jej wejścia w życie, co następuje po 14 dniach od dnia ogłoszenia. Sama ustawa może jednak sama ustalić inny termin.

Konstytucja z 2 kwietnia 1997 roku nie formułuje ogólnego pojęcia ustawy, w związku z tym należy przyjąć, że ustawa jest to:

akt    parlamentu,

o    charakterze    normatywnym,

zajmujący najwyższe miejsce w systemie źródeł prawa krajowego (podporządkowany    konstytucji), o nieograniczonym zakresie przedmiotowym, przy czym niektóre materie mogą być regulowane tylko w drodze ustawy lub z jaj wyraźnego upoważnienia,