24331

Rzeźba klasycystyczna w Europie

Rzeźba klasyczno-romantyczna 1 poł XIX w związana głównie jest z formowaniem przestrzeni urbanistycznej, ogrodowej, architekturą, wnętrzem niż ze sztuką autonomiczną.

Klasycyzm odnowił prestiż dzieła rzeźbiarskiego jednak nie w takim stopniu jak to było w starożytności.

Anotnio Canova

Wenecjanin, pierwszy rzeźbiarz cesarstwa we Francji, od 1781 osiadł w Rzymie na stałe, znawca rzeźby antycznej, z której czerpał: purystyczne wyrafinowanie, wdzięk; w bozzettach dawał się ponieść spontanicznej improwizacji, żywiołowości, ruchowi, i emocjom,

Amor i Psyche 1787-93

Wiedeński grobowiec Marii Krystyny 1805 - melancholia

Napoleon jako triumfujący Apollo - akt, heroizacja

Paulina Borghese jako Wenus 1807 - „rozebrana pokojówka" wg. Heinego

Bertel Thorvaldsen

Duńczyk, uczył się w Kopenhadze, 1797-1838 przebywał w Rzymie, czciciel i naśladowca antyku, jego oryginalność opierała się na daleko posuniętej bezosobowości, nie interesował go temat, zadanie, wzorzec, antyk był samą ideą, surowy, chłodny, doktrynalny styl, biały marmur karraryjski,

Jazon 1802-1803 Ganimedes 1817

Chrystus i 12 Apostołów dla kopenhaskiej katedry 1820

Kopernik 1828-30

Książę Józef 1829-32 w Warszawie

Włodzimierz Potocki 1820-30 na Wawelu

Francja

Jean Anotine Houdon - przeniósł XVIII-wieczną tradycję rzeźby portretowej w wiek XIX

Joseph Chinard - portrecista

Francois Joseph Bosio - francuska gracja

James Pradier - akademicki wdzięk

John Flaxman - Anglia

Johann Heinrich von Dannecker - Wirtemberczyk

Gottfried Schadow - pracownik manufaktury porcelany, twórca kwadrygi na Bramie Brandenburskiej w Berlinie

Christian Rauch - grobowiec królowej Luizy w Charlottenburgu, posągu Fryderyka II, surowa, realistyczna charakterystyka

Iwan Martos - Rosjanin

Jakub Tatarkiewicz - Polska