3005

nigdy nie weszła w ży:ie. Zagrożenie zewnętrzne i wewnętrzne spowodowało podjecie podjęcie przez Konwent 10.X.1793 r uchwały o powołaniu Rządu Rewolucyjnego. Ustrój konstytucyjny został zastąpiony ustrojem rewolucyjnym. Francja wkroczyła w okres krwawej dyktatury jakobinów opierającej się na większości w Konwencie oraz komitetach rewolucyjnych. Jakobini utracili większość w konwencie i 27.VII.1794r zostali aresztowani i straceni. Władza wracała w ręce Konwentu, któiy dnia 22.VIII.1795r uchwalił nowa konstytucję Francji tzw. konstytucję dyrektorialną przyjęta przez referendum ludowe. Francja znowu miała ustrój konstytucyjny. Była wyrazem stabilizacji w kraju. W dołączonej do konstytucji Deklaracji praw pozostała tylko demokratyczna fasada. Pełne prawa obywatelskie posiadali tyiko płatnicy podatków bezpośrednich, a tracili je zatrudnieni w służbie domowej. W miejsce wyborów bezpośrednich wprowadzono wybory pośrednie. Po raz pierwszy w dziejach Francji ustanowiono dwuizbowy parlament - Ciało Ustawodawcze, złożone z Rady Pięciuset, a Rada Starszych mogła tylko bez dyskusji przyjąć, bądź odrzucić projekt. Ponadto Rada Starszych wybierała, spośród 10 kandydatów Rady Pięciuset, 5 członków Dyrektoriatu Wykonawczego. Organ ten sprawował funkcje egzekutywy przy pomocy ministrów, którzy nie tworzyli kolegialnej Rady Ministrów. Ustrój dyrektorialny nie sprawdził się. 9 listopada 1799 r. Napoleon Bonaparte dokonał zamachu stanu. Komisja konstytucyjna 13 grudnia 1799 r. uchwaliła projekt nowej konstytucji przyjęty w głosowaniu powszechnym 7 II 1800 r. Konstytucja z 1799 r. zwana konsularną, tylko pozornie zachowywała republikańską formę rządów. Zawarte w niej rozwiązania instytucjonalne umożliwiały łagodne przekształcenie republiki konsularnej w dziedziczne cesarstwo. Tworzyły one fasadę demokracji, pokrywającą dyktatorskie rządy jednostki. Udział obywateli w rządzeniu państwem sprowadzał się do ustalania tzw. "list zaufania". Trybunat (100 członków), w którym dyskutowano nad projektami ustaw oraz Gało Ustawodawcze, gdzie bez dyskusji przyjmowano w całości lub odrzucano projekty. Inicjatywa ustawodawcza należała do Iwszego konsula, a opracowanie projektów do Rady Stanu. Senat b>4 stróżem konstytucji - posiadał prawa badania zgodności ustaw z nią, oraz rewidowania jej w formie uchwał. Władza wykonawcza należała do 3 konsulów, wybieranymi na 10 lat przez Senat, z których dwaj byli doradcami pierwszego konsula. Ministrowie ponosili odpowiedzialność polityczną przed pierwszy konsulem i mogli być pociągnięci do odpowiedzialności konstytucyjnej przez Gało Ustawodawcze. Pierwszy konsul skupiał całą władzę wykonawczą, tylko jemu przysługiwała inicjatywa ustawodawcza i on mianował senatorów. Senatusconsultum z 4.8.1802 ustanowiono dożywotni konsulat i przyznano pierwszemu konsulowi prawo wyznaczania swego następcy, zaś S-sultum z 18.5.1804 nadano pierwszemu konsulowi godność "Cesarza Francuzów". Francja wkraczała w okres 1 Cesarstwa.

I Cesarstwo (1804-1814).

Pełna władza skupiała się w rękach jednostki - Napoleona I. Uznawano wprawdzie demokratyczną zasadę suwerenności narodu, ale jedynym jego reprezentantem był cesarz, znajdujący oparcie dla swej pozycji w zaufaniu wyrażonym mu przez społeczeństwo w plebiscytach. Senat Zacłiowawczy - jego znaczenie początkowo wzrosło, ale po 1804 został podporządkowany cesarzowi. Jego rolę ograniczyła także utworzona przez Napoleona I w 1802 Rada Prywatna. Poza zniesieniem w 1807 Trybunatu, system organizacji naczelnych organów władzy państwowej, ustalony ostatecznie w 1804, przetrwał bez zmian do 1814 r. Epoka napoleońska przyniosła swoisty "eksport rewolucji", przyspieszający likwidację stosunków feudalnych, szczególnie w Europie środkowowschodniej.

Monarchia ograniczona (1814-1830).

Po abdykacji Napoleona 6.4.1814 senat ogłosił projekt nowej konstytucji francuskiej, tzw. "senatorskiej", stojący na gruncie suwerenności narodu. Nigdy nie wszedł on w życie. Do 1830