28387

S Na zgromadzeniu uchwalano nowe przepisy prawne w interesie i dla ochrony wolności.

S W latach 1122-1133 zaczęto spisywać islandzkie prawa. Kodeks ten nazwano

„Havamal” co oznacza dosłownie „mowę najwyższego”, czyli Odinna. Stanowił on zbiór mądrych rad, przysłów i przypowieści.

Religia

Jednym z najistotniejszych wydarzeń w historii wyspy było przyjęcie clirześcijaństwa w 1000 r. Przed końcem X w. rozpoczęła się powolna chrystianizacja wyspy, za pomocą misjonarzy Aronsona i Thangbrandta. Ich wysiłki sprawiły, że coraz więcej Islandczyków przyjmowało nową wiarę, jednak zdwano sobie sprawę, że może to zakłócić równowagę na wyspie. Ustanowiono Tłiogeira Thorkelssona sędzią, który miał orzec, którą wiarę wyznawać będą Islandczycy. Zgodnie z jego wolą Islandczycy musieli przyjąć chrześcijaństwo i przestrzegać praw nowej wiary. Przekroczenie tego zakazu podlegało karze banicji, jeśli zostało udowodnione, jeśli stało się w skrytości, uchodziło bezkarnie.

Islandczycy czyniąc chrześcijaństwo religią oficjalną, co powodowane było motywami politycznymi, zagwarantowali sobie możliwość czczenia starych bogów.

Załączony obrazek przedstawia króla Norwegii Olafa Tryggvasona, który rozpoczął chrystianizację wyspy.

Sądownictwo:

System sądownictwa oparty był na administracyjnym podziale wyspy. Dzieliła się ona na 4 ćwiartki - okręgi administracyjne i sądowe, w których skład wchodziło 9 goóard. Trzy goóard tworzyły lokalne zgromadzenie- thing. Sądy thingów rozpatrywały sprawy stron należących do tego samego zgromadzenia, z kolei sądy ćwiartkowe rozstrzygały sprawy, gdy strony pochodziły z rożnych thingów. Ponieważ sprawy rozstrzygane były jednomyślnie, wiele sporów pozostawało nierozstrzygniętych. Pojawiła się konieczność po wdania sądu apelacyjnego, którego twórcą był Njal Thorgeirsson. Nowy sąd -Lógretta został wyłoniony z Althingu, najpierw 36 potem 48 sędziów (wszyscy godi oraz 2 doradców dla każdego).

S Zadaniem sędziów było jedynie czuwać nad zgodnym z procedurą przebiegiem rozprawy, samo procesowanie było bardzo sformalizowane.

S Prawo do określenia kary miał sam pokrzywdzony. W praktyce dochodziło, więc do targów, które kończyły się ugodą.

S Pozwy można było składać na 4 tygodnie przed tingiem.

S Proces rozpoczynał się od publiczne ogłoszenia oskarżenia według określonej formuły w obecności świadków z podaniem przewinienia i żądaniem kary. Po ogłoszeniu powtarzano oskarżenia i wzywano świadków, którzy świadczyli o poprawności przeprowadzenia czynności procesowych.

S O winie lub nie winie pozwanego decydowało 9 powołanych przez powoda świadków, czyli 9 sąsiadów mieszkających najbliżej miejsca popełnienia przestępstwa.

S Jeśli sprawa była skomplikowana i występowało w niej kilku oskarżycieli i oskarżonych, o kolejności pozwów decydowało losowanie.

S Strony mogły korzystać z pomocy osób biegłych w prawie, te jednak musiały czynić to bezpłatnie.

S W czasie procesu strony mogły wezwą głosiciela prawa, by rozstrzygnął wątpliwości prawne powstałe podczas procesowania.