28590

-    promotor i inne sekwencje regiiiąące transkrypcję cz.MHC I obejmują:

TATA box (-25 do -30 par zasad od miejsca rozpoczęcia transkrypcji)

- CCAAT box (-51)

wzmacniacz B (-61 do -120)

odcinek odpowiadający na interferon (-137 do -165) wzmacniacz A (-159 do-193)

-    w genach dla cz.MHC II opisano wzmacniacze nie tylko na końcu 5' ale także w obrębie samych genów w granicach intronów

-    cięcie i składanie pierwotnego transkryptu może się odbywać drogą alternatywną, usuwając np. odcinek transbłonowy. co prowadzi do powstania cz.MHC wydzielanej do środowiska

-    w jednym z ciężkich niedoborów odporności - w odmianie ta zwanego zespołu nagich limfocytów, brak ekspresji cz.MHC II jest wywołany dziedzicznym defektem syntezy czynników wiążących elementy promotora genów MHC

-    inną przyczyną tego zespołu może być defekt dotyczący genu CIITA którego produkt jest ważnym, lecz nie łączącym się z DNA regulatorem ekspresji cz.MHC II (koaktywator transkrypcji), ekspresję CIITA wzmaga interferon y

-    zespoły nagich limfocytów można podzielić na: typ I - brak ekspresji cz.MHC I i typ II - brk ekspresji cz.MHC II

-    interferon y wzmaga ekspresję cz.MHC I i II. a interferony a i {$ ekspresję cz.MHC I

-    czynnik martwicy nowotworu sam lub synergistycznie z INF-y, także wzmaga ekspresję cz.MHC klas I i II

-    na niektórych komórkach, np. na LimB. ekspresję cz.MHC II wzmagają również interleiiciny 4 i 13

-    ekspresję cz.MHC II hamują między innymi transformujący czynnik wzrostu p (TGF-p), INF-fł. interleukina 10, prostaglandyna E2 i glikokortykosteroidy

-    cz.MHC I (niezależnie łańcuch ciężki i P2m) juz w trakcie translacji penetriąą dzięki sekwencji sygnałowej błonę siateczki śródplazmatycznej

-    sekwencja sygnałowa jest następnie odcinana po wewnętrznej stronie siateczki

-    w świetle tej siateczki dochodzi do związania przez tworzące się cząsteczki MHC I fragmentów syntetyzowanych w komórce białek, np. wirusowych lub białek własnych komórki, które następnie będą prezentowane na jej powierzchni

-    w siateczce śródplazmatycznej łańcuch ciężki jest przytrzymywany przez białka opiekuńcze (kalneksynę i kalretikulinę) az do momentu gdy połączy się z p2-mikroglobuliną i peptydem

-    peptydy te do siateczki śródplazmatycznej są dostarczane z cytoplazmy przez specjalne, zalezne od ATP białka transporterce TAP

-    po związaniu odpowiednich peptydów cz.MHC I wędrują poprzez aparat Golgiego do błony komórkowej

-    w trakcie formowania się cz.MHC II w siateczce śródplazmatycznej dochodzi do łączenia się łańcucha a i P

-    przyłącza się również łańcuch niezmienny In (nie wykazuje one polimorfizmu), zachodzi to z udziałem kalneksyny

-    powstały kompleks przechodzi przez aparat Golgiego do tak zwanych wczesnych endosomów

-    w trakcie tej wędrówki łańcuch In - tkwiący w rowku cz.MHC II jest przycinany przez odpowiednie proteazy. az powstaje z niego tylko peptyd CUP

-    w strefie dojrzewania czyli tak zwanej strefie trans aparatu Golgiego rozchodzą się drogi cz.MHC I i II

-    we wczesnych a następnie późnych endosomach peptyd CUP dysocjuje z udziałem cząsteczki HLA-DM. a z rowkiem w cz.MHC II wiąże się teraz egzogenny antygen, który dostał się do komórki w drodze endocytozy (pinocytozy lub fagocytozy) przeciwnym kierunku

-    łańcuch In blokuje miejsce (rowek) wiążący peptyd w cz.MHC II uniemożliwiając zbyt wczesne (przed dotarciem do endosomów) związanie antygenów a także przybranie nieprawidłowej konformacji

-    spełnia on względem cz.MHC II rolę białka opiekuńczego, łańcuch ten zawiera również sekwencję sygnałową umożliwiającą skierowanie cz.MHC II z aparatu Golgiego do endosomów

Główny układ zgodności tkankowej człowieka

-    główny układ zgodności tkankowej człowieka - układ HLA (human leiicocyte anbgens) został tak nazwany, ponieważ antygeny tego układu wykryto po raz pierwszy na krwinkach białych

-    jest on również układem wybitnie polimorficznym

-    kompleks genów układu HLA znajduje się na 6 chromosomie, obejmie on ponad cztery miliony par zasad i zawiera ponad sto genów, funkcji wielu z nich nadal nie znamy

-    podobnie jak w przypadku układ H-2. produśuty genów układu HLA można podzielić na cząsteczki klasy I: HLA-A. HLA-B. HLA-C, cząsteczki klasy II: HLA-DP. HLA-DQ. HLA-DR oraz cząsteczki klasy III

-    poziom ekspresji cząsteczek HLA może się różnić, np. ekspresja cz.HLA-C jest około dziesięciokrotnie mniejsza niz CZ.HLA-A i HLA-B

-    cząsteczki MHC I i II uczestniczą jak wspomniano w prezentacji antygenów limfocytom T

-    cz.MHC I człowieka można podzielić na klasyczne - należące do klasy la (HLA-A. -B, -C) oraz nieklasyczne należące do klasy Ib (HLA-E. -F i -G oraz MICA i MICB)

-    ekspresja HLA-G i HLA-E w życiu zarodkowym ograniczona jest do tkanek pozazarodkowych co może sugerować ich rolę w regulacji zależności immunologicznych między matką a płodem

-    HLA-G może chronić tkanki płodu przed komórkami NK i LimTc hamując aktywność tych komórek

-    obecnie wiadomo, ze do cząsteczek meklasycznych należą również białka kodowane przez geny lezące poza regionem MHC. np. cz-CDl i receptor FcRn

-    poza klasycznymi cząsteczkami klasy II u człowieka (HLA-DP, HLA-DQ, HLA-DR) występują również nieklasyczne cz.MHC II: HLA-DM i HLA-DO. biorą one bardzo szczególny udział w prezentacji antygenów LimT

-    region układu HLA obejmujący geny dla cz.MHC I zawiera geny dla łańcuchów ciężkich HLA-A. -B i -C (klasycznych) oraz HLA-E, -F. -G (meklasycznych)

5-MICB MICA / HLA-B /HLA-C /HLA -E /HLA -A /HLA -G /HLA -F / HFE-3’

-    region zawierający geny dla cz.MHC II ma bardziej złozoną striicturę. w regionie tym znajdują się geny zarówno dla łańcuchów a jak i |ł cz.MHC II

5 -DPB2 DPA2 DPB1 DPA1/ DOA/DMA DMB/LMP2 TAP1 LMP1 TAP2 DOB/ DQB2 DQA2 DQB1 DQA1/ DRB1-9 A-3’

-    niektóre allele genów HLA są wspólne dla człowieka, szympansa i goryla, wydaje się więc ze powstały przed wyodrębnieniem się tych gatunków

-    do tak zwanych cz.MHC III należy wiele różnych białek, między innymi:

składniki dopełniacza C2, C4 i czynnik B