33240

zdobywaną przez naukę. Z dogmatu wiary - Chrystus posiadał wiedzę nabytą bo to należy do cech natury ludzkiej. Posiadał też wiedzę wlaną tzn. specjalne, nadprzyrodzone oświecenie umysłu, dzięki któremu wiedział o sprawach Bożych i ludzkich, to wszystko co miał przekazać ludziom jako nauczyciel, a czego nie mógł się dowiedzieć w sposób naturalny, miał jasne poznanie planu Boga względem ludzi.

Tradycja katolicka przyjmuje, że Jezus jako człowiek w ciągu całego życia na ziemi, podobnie jak zbawieni w niebie, miał "visio beatifica", czyli bezpośrednie, intuicyjne widzenie Boga w Jego istocie. (Ta wypowiedź pochodzi z Kongregacji Świętego Oficjum z 1918r. a potem z wypowiedzi Piusa XII "Mistici Corporis"- 1943r.)

Hbrl2, 2 ("Patrzymy na Jezusa, któiy nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala. On to zamiast radości, którą Mu obiecywano, przecierpiał krzyż, nie bacząc nal jego ] hańbę, i zasiadł po prawicy na tronie Boga.") - Chrystus przewodzi i udoskonala - jest pierwszym wierzącym. Chrystus jest założycielem wiary chrześcijańskiej, dał jej początek i sprawia, że jest ona prawdziwa. Nie mówimy, że Clirystus miał wiarę, ale nie możemy też powiedzieć że był niewierzący. Chiystus posiadał WIEDZĘ! Teologowie pytają, dlaczego mógł cierpieć, skoro posiadał wiedzę. Św. Tomasz mówi, że Clirystus był jednocześnie w stanie doczesności i w stanie zbawienia. "Partes animae" - części duszy - jedne mogły podlegać cierpieniu, a inne wiecznej radości. Melchior Kano uważał, że w czasie męki i śmierci został zawieszony stan zbawienia (visio beatifico). Chrystus był bezbłędny w swojej wiedzy, nie popełnił nigdy błędu w swoim ludzkim mówieniu, zachowaniu, działaniu.

Świadomość Chrystusa w sensie podmiotowym - ludzkie "ja". Pod wpływem rozwijającej się psychologii zaczęto badać Chrystusa psychologicznie. Zadawano pytania odnośnie ludzkiego "ja". Pierwszym badającym był Deodat de Basly (franciszkanin) pod wpływem psychologii napisał "Metafizykę Człowieka - Boga" gdzie podkreślał, że Clirystus posiadał to ludzkie "ja". Ponieważ jego książkę odrzucono, napisał powieść na wzór "Odysei" - "Chrystiada francuska". W tej książce ukazuje Chrystusa jak przeżywa swoje życie jako człowiek i nagle odkrywa, że ma do spełnienia misję zbawczą. Na płaszczyźnie psychologicznej zaczął rozróżniać dwie osoby:

In recto (wprost) Człowiekiem

Jezus Człowiek

In ....?.......(ubocznie) Bogiem

In recto Bogiem

Syn Boży

In......?.....Człowiekiem

Był to jakby nestorianizm psychologiczny. Tę teorię rozwinął jego uczeń - Seiller, który jeszcze bardziej podkreślał tę rozdzielność psychologiczną. Wfedług niego świadomość ludzka Jezusa jest centrum Jego podmiotowego działania, gdy Jezus wielbi Boga i wypełnia Jego wolę, to Syn Boży nie może wpływać osobowo na działanie Jezusa. Jezus nie ma poczucia identyczności z Bogiem. Ma tylko wiedzę, że jest Bogiem transcendentnie zjednoczonym. Widzimy odrębność bóstwa i człowieczeństwa w porządku psychologicznym.

Przeciwnikiem tej koncepcji był Piętro Parente. Głosił on, że mówienie o ludzkim "ja" jest sprzeczne z unią liipostatyczną i jest to ukryty nestorianizm. Kwestią tą zajął się Pius XII gdy w 1951 r. wydał encyklikę "Sempiternus Rex" i w 1956r. encyklikę "Haurietis aquas", gdzie potępił poglądy de Baslyego i Seillera. Można badać Chrystusa metodami psychologicznymi, ale nie można wyadrębniać dwóch osób nawet na płaszczyźnie psychologicznej. Wynika to z nauki Chalcedonu, które zakazuje przyjmowania w Chrystusie dwóch podmiotów. Ludzka natura może być uznawana za przedmiot badań psychologicznych, natomiast nie można wyodrębniać w Chrystusie dwóch podmiotów.

Chrystologia w niektórych szkołach - epokach

W Średniowieczu zadawano pytanie, jaki był motyw wcielenia? Opracowano trzy koncepcje: