33561

osiadają krwinki tamując krwawienie (w końcowym etapie powstaje skrzep). Aktywacja trombokinazy odbywa się przy udziale wapnia (czynnik IV).

Limfa, czyli chłonka jest przesączem krwi. Zgodnie z teorią Starlinga w procesie powstawania chłonki główna rolę pełni ciśnienie hydrostatyczne wywierane przez krew w naczyniach włosowatych i ciśnienie koloidalno-osmotyczne panujące w przestrzeniach śródtkankowych. Różnice w wartościach ciśnień powoduje przesączanie się płynu przez śródbłonki naczyń włosowatych, do którego migrują limfocyty i granulocyty. Krąży w przestrzeniach międzykomórkowych oraz w układzie naczyń i narządów limfatycznych. Naczynia limfatyczne chłoną limfę z przestrzeni śródkomórkowych i doprowadzają ją do żyły głównej biegnącej ku sercu. Zatem chłonka płynie od tkanek do dużych żył. Naczynia limfatyczne wyposażone są w zastawki zapewniające kierunek ruchu limfy i zapobiegającej jej cofaniu. Ruch limfy zapewniają także naciski okolicznych tkanek. W organizmie krąży około 15 1 chłonki (i 5 1 krwi). Zawiera głownie limfocyty. Limfa transportuje głównie drobnocząsteczkowe białka, cukry i tłuszcze. Fibrynogen zapewnia krzepnięcie limfy w razie uszkodzenia tkanek. Dostarcza je do komórek. Od komórek odbiera substancje zbędne lub szkodliwe. Limfa płynąca z przewodu pokarmowego, wypełnionego trawionym pokarmem, nazywana jest mleczem, bowiem przybiera barwę białawą. Limfa jest wówczas bogata w kropelki lipidów - chylomikrony (emulsja).Limfa nie dopływa do ośrodkowego układu nerwowego, do tkanki mięśniowej szkieletowej oraz do szpiku.Limfocyty chłonki zapewniają reakcje immunologiczne, podobnie jak we krwi.

Pray osłuchiwaniu serca wyróżnia sig dwa tony;

Ton I. Jest tonem skurczowym, bowiem następuje wówczas skurcz komór (tzw. okres systoliczny). Odgłos powstaje na skutek zamknięcia zastawek przedsionkowo-komorowych i drgania zastawek. Odgłos wzmacnia napięcie ścian komór.

Ton II. Jest tonem rozkurczowym. Powstaje na skutek zamykania się zastawek półksiężycowatych i drgań aorty oraz tętnicy płucnej (powrotna fala krwi, uderzająca o zamknięte zastawki komorowo-tętnicze). Określa się go mianem okresu diastolicznego.

Czas między I i II tonem jest okresem skurczu, a czas między II i I tonem jest okresem rozkurczu. Po wysiłkach fizycznych następuje wzmożenie tonu I nad koniuszkiem serca.