3429

Wydawanie owych aktów normatywnych należy do organów administracji, jest ich działaniem systematycznym, określonym prawem i życiowo chyba niezbędnym, a zatem wchodzi w skład administracji w sensie przedmiotowym są więc te akty normatywne źródłami prawa i zarazem przejawami działania administracji. Prawo zatem, które normuje warunki, tryb itd. wydawania takich aktów normatywnych, ma niejako podwójny sens: bo normuje pewien fragment źródeł prawa (będący w tym zakresie porządkiem zamkniętym) i zarazem pewien fragment administracji w sensie przedmiotowym. Ustalenia powyższe nie są kontrowersyjne wobec faktu wprowadzenia w Konstytucji zamkniętego systemu źródeł prawa, ponieważ mamy do czynienia także z dziedziną prawa wew.

>    Prawo administracyjne nie jest jednolite w sensie wyróżnienia go jako działu. Otóż w nim samym, skutkiem wyróżnienia i regulowania pewnych przedmiotów szczególnych, dochodzi, jak gdyby, do dalszego podziału na niższym stopniu i wyodrębnieniu tzw. działów kompleksowych, które charakteryzują się jednoczesnym udziałem także norm z innych działów prawa (np. prawo ochrony środowiska, prawo budowlane).

>    W prawie administracyjnym znane jest (i stanowi jego część) prawo miejscowe, ustanawiane (w granicach ustaw) z powodu ewenementu lokalnego, tj. potrzeby takiej regulacji, która nie występuje jednocześnie na obszarze całego kraju.

W systemie źródeł prawa można wyróżnić pewne gnrpy źródeł. I tak przyjmując jako kryterium podziału pozycję organu stanowiącego prawo można wyodrębnić:

u źródła prawa stanowione przez centralne organy pa lis rwa

a źródła prawa stanowione przez organy terenowe.

Mówiąc o organach centralnych ma się na uwadze centralne organy władzy ustawodawczej (Sejm i Senat), jak i władzy wykonawczej - Prezydent RP. Rada Ministrów. Ministrowie i inne organy administracji centralnej, a gdy chodzi o organy terenowe - to organy rządowej administracji ogólnej i specjalnej (niezespolonej) oraz organy jednostek samorządu terytorialnego.

Z innego punktu widzenia źródła prawa można podzielić na:

□    źródła prawa powszechnego obowiązującego (ari 87 Konstymcji)

□    źródła prawa wewnętrznego (art 98 Konstymcji)

W art. 87 Konstyntcja przyjęła zamknięty system źródeł prawa o powszechnie obowiązującym charakterze. Źródłami takiego prawa są:

O Konstytucja

O ustawy

O ratyfikowane umowy międzynarodowe

O rozporządzenia

O akty prawa miejscowego.

Do źródeł prawa powszechnie obowiązującego zaliczyć należy akty zawierające generalne i abstrakcyjne normy, które tworzą, zmieniają lub uchylają prawa i obowiązki obywateli i osób prawnych. Ujmując krótko zawierają ogólnie obowiązujące uregulowania. Uregulowania te mogą dotyczyć obywateli i osób prawnych w ogóle bądź, oczywiście, określonych ich kategorii. Krąg adresatów norm prawnych zawartych w tych źródłach jest więc szeroki i dlatego należy je zaliczyć do źródeł prawa powszechnie obowiązującego.

Źródła prawa wewnętrznego tworzą odrębny układ norm prawnych, skierowanych nie do obywateli i osób prawnych w ogóle, ale regulujących tylko stosunki wewnątrz samego aparatu administracji publicznej, skierowanych do adresatów stanowiących ogniwa, części składowe tego aparatu jako takie i stąd poddanych odrębnych sankcjom. O charakterze przepisu prawnego decyduje jednak jego nazwa, lecz jego treść, charakter w jakim występuje adresat normy prawnej oraz charakter sankcji. Zdarzało się i może zdarzyć się, że pod nazwą przewidzianą dla przepisów wewnętrznych mieszczą się przepisy prawne zobowiązujące lub uprawniające obywateli, a więc przepisy prawa powszechnie obowiązującego. Chodzi jednak o ustalenie kryterium podziału przepisów prawnych, które pozwala dokonać podziału z punktu widzenia ich treści, a nie ze względu na formę.

2