68233

nienazwanych aktów normatywnych zmierzających do wywarcia skutków prawnych nadających się do dochodzenia na drodze prawnej.

Nie można mówić o hierarchii wiążących aktów prawa pochodnego. Poszczególne rodzaje aktów mają różne funkcje, zakresy adresatów i charakter prawny. Kolizje norm zawartych w różnych aktach prawnych są rozstrzygane według regirl lex posterior i lex specialis.

Prawo wspólnotowe jest zasadniczo stosowane przez organy państw członkowskich, tj. krajowe organy administracyjne i sądy. Jest to charakterystyczne rozwiązanie, które określa się jako zdecentralizowane stosowanie prawa wspólnotowego. Stosowanie prawa wspólnotowego w sposób scentralizowany, tj. przez organy Wspólnoty ma clrarakter wyjątkowy. Organy administracyjne państw członkowskich stosują administracyjne prawo wspólnotowe w sposób bezpośredni lub pośredni. Istota bezpośredniego stosowania prawa wspólnotowego sprowadza się do tego, że organy administracyjne państw członkowskich prowadzą swoją działalność bezpośrednio na podstawie norm prawa wspólnotowego i normy te stanowią podstawę prawną aktów administracyjnych lub innych czynności prawnych i faktycznych dokonywanych przez organy krajowe. Z takich rozwiązań prawnych korzysta się wówczas, gdy intencją państw członkowskich i organów wspólnotowych jest, aby identyczne normy materialnoprawne, a niekiedy także proceduralne, obowiązywały na terytorium całej Wspólnoty (Unii) i były jednolicie stosowane we wszystkich państwach.

Najbar dziej przydatnym instrumentem prawnym do ustanawiania norm nadających się do bezpośredniego r jednolitego stosowania we wszystkich krajach członkowskich jest rozporządzenie. Art. 249 TWE stanowi, iż „rozporządzenie ma zastosowanie ogólne. Obowiązuje w całości i stosuje się bezpośrednio we wszystkich Państwach Członkowskich”. Do cech tego aktu zaliczymy zatem: zasięg ogólny, związanie co do wszystkich elementów i bezpośrednią stosowalność w każdym państwie członkowskim. Ze względu na te cechy rozporządzenia są przejawem najgłębszej ingerencji prawodawcy wspólnotowego w porządek prawny państw członkowskich i instrumentem unifikacji prawa we Wspólnocie.

„Zastosowanie ogólne” równoznaczne jest z normatywnością tego aktu i oznacza abstrakcyjno-generalny charakter norm w nim zawartych. Odnosząc się do tej cechy rozporządzenia ETS stwierdził, że „rozporządzenie, mające zasadniczo clrarakter normatywny, nie jest skierowane do ograniczonej liczby określonych i identyfrkowalnych adresatów, ale do kategorii ujętych abstrakcyjnie i całościowo”.

Zgodnie z postanowieniami traktatowymi rozporządzenie jest aktem obowiązującym co do wszystkich jego elementów, tj. zarówno co do rezultatu, który powinien być osiągnięty,