34473

Rys. 1. Widok tarcz z typami znaków oraz liniałów wizualnego podziałem milimetrowym stosowanych dla wizualnego wyznaczania środka wiązki laserowej

W omówionych wizualnych sposobach odczyty położenia plamki lub centrowanie, wykonywane są według jej krawędzi, która w praktyce rzadko jest ostra i stabilna. Zwłaszcza przy pomiarach w turbulentnej atmosferze i po skoliinowaniu wiązki promieniowania lunetą, rozkład natężenia w przekroju poprzecznym promieniowania ma postać zniekształconą, a widoczna plamka odbiega znacznie od przekroju kołowego. Wówczas jednoznaczne ustalenie położenia krawędzi plamki na tle znaku tarczy może być utrudnione lub wręcz niemożliwe. Zamiast tarcz można zastosować liniały z podziałem milimetrowym, które pozwalają określić środek wiązki laserowej w jednej płaszczyźnie (rys 1 d) Stąd też omówione sposoby odczytów wizualnych położenia plamki mogą być stosowane w pomiarach o niższych standardach dokladnościowych, gdzie niepewność pomiarowa punktów kontrolowanych kształtuje się na poziomie powyżej o = |2| mm. Polepszenie dokładności odczytu położenia wiązki można uzyskać stosując wspomniane fotodetekcyjne systemy pomiarowe uzyskując przy tym niepewności pomiarowe na poziomie poniżej dziesiątych części milimetra.

12.4. Prace pomiarowe

Pomiary doświadczalne polegają na ustaleniu położenia wysokościowego punktów pomiarowych zastabilizowanych na bazie długościowej (rysunek 2). Pomiary należy wykonać przy pomocy laserowego wskaźnika kierunku sprzęgniętego z niwelatorem umieszczonym na początkowym punkcie bazy. Wiązkę laserową należy skierować wzdłuż linii zastabilizowanych punktów Na każdym punkcie bazy wykonuje się odczyty położenia wiązki laserowej na podziale liniału przymocowanego do laty niwelacyjnej, która służy jednocześnie