(a- b) = (ax b)
da
ds
da
b+ a-
db
ds '
(248)
K db
— x b+ ax —. ds ds
(2.49)
W ostatnim wzorce nie wobio zmieniać kolejności mnożenia, ponieważ iloczyn wektorowy jest nieprzemieimy.
Gdy k(s) jest funkcją skalarną, to pochodna iloczynu tej funkcji przez wektor
(2.50)
— (ka)=—a+k—. ds ds ds
Jeżeli zmienna niezależna s jest funkcją iimego parametru s(l), to pochodną wektora obliczamy podobnie do pochodnej skalarnej funkcji złożonej:
(2.51)
da[s(l)] da ds
"di " d7dT
Mamy również:
da
= 0, gdy a = const.
(2.52)
Gdy funkcja wektorowa jest zapisana analitycznie w prostokątnym nieruchomym układzie wspóhzędnych x. y. z w postaci (2.44a). wtedy jej pochodną po wykorzystaniu wzorów na różniczkowanie sumy (2.47) i iloczynu funkcji (2.50) wyraża wzór:
dr dx. dy . dz, di di dk
— = —i+ — j+ —k+ x — + y—+ z—. ds ds ds ds ds ds ds
Poniew aż wersory osi nieruchomego układu współrzędnych są wektorami stałymi, mamy:
d[= dj = dk ds ds ds
a stąd ostateczme
(2.52)
dr dx . dy . dz, — =—i+ — j+ —k. ds ds ds ds
Z powyższego wynika, że wrspółrzędne pochodnej wektora są równe pochodnym odpowiedni cli współrcędnych tego wektora.
Pochodne wyższych rcędów ftmkcji wektorowych obliczamy analogicznie do funkcji skalarnych.